Tahimik ang disyerto nang dumating ang bus sa maliit na bayan sa Wyoming. Wala mang snow, ramdam sa hangin ang lamig ng Pasko. Habang bumababa ang mga pasahero, napansin agad ng mga tao ang isang babae—payat, may lumang coat, at tanging isang maliit na bag ang dala. Hindi siya mukhang turista. At lalong hindi siya mukhang bride-to-be ng isa sa pinakamayamang rancher sa lugar.

Ito si Elena, isang babaeng pumayag sa kasunduan: papakasalan niya si Lucas Ward, isang kilalang ranch owner na desperadong mangailangan ng katuwang para mailigtas ang lumulubog na lupain ng kanilang pamilya. Para naman kay Elena, ito ang tanging paraan para makapagsimula muli matapos mawalan ng pamilya at tahanan.

Ang tanging hindi alam ng lahat—lalo na ni Lucas—ay dumating siya nang walang pera, walang pamilya, at walang inihandang regalo para sa groom. Wala kahit isa. Pero may dala siyang bagay na hindi mabibili at hindi madaling makita: isang lihim na kakayahang magpabago ng buhay.

Pagdating ni Elena sa ranch, halatang nagulat si Lucas. Hindi dahil sa hitsura nito, kundi dahil mas mukhang takot kaysa sabik ang babaeng dapat sana’y magbibigay ng liwanag sa Pasko niya. Ang ranch ay halos bagsak na: wala nang sapat na tauhan, may utang, at ang mga hayop ay humihina dahil sa tagtuyot. Sa loob ng maraming taon, siya na lamang ang nagpapatakbo nito—habang unti-unti siyang nilalamon ng pagod at pag-iisa.

Sa mismong unang gabi ni Elena sa ranch, naka-upo siya sa kusina, nag-iisip kung paano magsisimula sa isang estrangherong halatang hindi inaalok ang kanyang tiwala. Napansin niya ang lumang kahang may mga papeles na itinago sa ilalim ng mesa. Hindi man sadya, nabasa niya ang lumang mapa at dokumentong halos kupas na. Ito ay lumang titulo at lupain na hindi pa nasusuri. Napagtanto niya: may bahagi ng ranch na hindi pa nagagalaw, isang lugar na may batis na maaaring pagkunan ng tubig para sa buong lupain.

Ngunit hindi niya sinabi. Hindi pa. Dahil alam niyang maaaring pagdudahan siya. Kaya sinimulan niya ang pagpapakita ng kanyang kakayahan sa ibang paraan: inayos niya ang lumang kuwadra, tinuruan ang mga tauhan ng mas episyenteng paraan sa pagpapastol, at hinarap ang mga gawaing ni minsan ay hindi pa niya nagagawa. Habang si Lucas ay nanonood mula sa malayo, hindi niya maiwasang magtaka kung bakit may isang taong hindi niya kilala ang tila mas nagmamalasakit kaysa sa ilang taong matagal nang nasa buhay niya.

Pagsapit ng bisperas ng Pasko, may dumating na masamang balita: tuluyan nang mawawalan ng supply ng tubig ang ranch. Kung hindi sila makahanap ng mapagkukunan, kailangan na nilang isara ito sa loob ng susunod na buwan. Dito na inihayag ni Elena ang matagal niyang tinatagong lihim. Ipinaliwanag niyang nakita niya ang lumang papeles, at batay sa kaalaman niya sa lupaing rural mula sa kanyang yumaong ama, malaki ang posibilidad na may natatagong spring sa hilagang bahagi ng lupain.

Una, nagalit si Lucas. Bakit hindi sinabi agad? Pero kalaunan, naunawaan niyang hindi madaling magtiwala ang isang babaeng galing sa hirap, walang tahanan, at hawak lamang ang pag-asang maitanggap sa bagong buhay. Sa huli, nanaig ang pangangailangan. Tinungo nila ang lugar, at matapos ang ilang oras na paghuhukay at pag-aaral, tumama ang swerte: umagos ang tubig mula sa lupa—malinis, malamig, at sapat para iligtas ang buong ranch.

Ito ang naging pinakamagandang regalo ngayong Pasko. Hindi balot sa kahon, hindi binili, hindi ginto o pera—kundi pag-asa.

Pero higit pa roon, may isa pang nabuksang bahagi: ang puso ni Lucas. Sa unang beses matapos ang ilang taon, may taong tunay na handang tumulong sa kanya hindi dahil sa pera o pangalan, kundi dahil sa malasakit. At si Elena, na dumating na walang dala, ay ngayo’y pinakamahalagang tao sa ranch na minsang akala niya’y matagal nang patay.

Sa umaga ng Pasko, habang unti-unting nabubuhay muli ang ranch, humawak si Lucas sa kamay ni Elena at bumulong, “Hindi ko hinanap ang pag-ibig. Pero dumating ka pa rin.” Tumugon si Elena ng isang simpleng ngiti—hindi dahil sa mga salitang narinig, kundi dahil naramdaman niyang sa wakas, may tahanan na siya.

At sa ranch na minsang nanganganib mamatay, nabuo ang isang bagong simula—isang pagsasamang hindi nakabatay sa yaman o kasunduan, kundi sa tapang, katapatan, at regalong hindi nila inaasahan: ang pag-ibig.