Wala na si Mama. Wala na rin si Papa.

Hindi na sila babalik.

Ang iniwan lang nila sa mundo… ay si baby at ako.

Ako si Mico. Siyam na taong gulang. Grade 3 dapat ako ngayon, pero hindi na ako nakakapasok. Tuwing umaga, habang ang ibang bata ay may bag sa likod at baon sa kamay, ako’y may batya sa isang braso at bote ng gatas sa isa.

Ang sabi ni Mama bago siya isinugod sa ospital, “Anak, bantayan mo si baby, ha?”

Tumango lang ako noon, hindi ko alam na ‘yun na pala ang huli niyang bilin.

Sunod si Papa. Sinubukan niyang maghanap ng tulong, pero nahulog siya sa hagdan habang nagpapakarga ng tubig. Wala rin siyang naisalba. Hindi ko na siya nakita ulit.

Ngayon, kami na lang ni baby. Sa barung-barong na gawa sa pinagtagpi-tagping tolda, karton, at lumang trapal. Walang ilaw. Walang tubig. Pero may pag-asa akong pinipilit kong buhayin araw-araw.

“Huwag kang iiyak, baby ha. Promise ni Kuya, hindi ka magugutom.”

Tuwing umaga, nagigising ako bago pa sumikat ang araw. Nilalagyan ko ng mainit na tubig ang natitirang sache ng gatas ni baby. Isang kutsara lang kada bote, hinahabaan ko ng dasal para magkasya sa tiyan niya.

Pagkatapos, inilalagay ko siya sa lumang bayong na nilagyan ko ng kutson. Karga ko siya habang namumulot ng bote at yero, kung minsan pati basahan, basta’t pwedeng ibenta sa junk shop ni Mang Kiko.

“Anak, hindi ka pa nga buo, nagtatrabaho ka na,” sabi minsan ni Mang Kiko, habang inaabot sa akin ang kinse pesos.

Pero hindi ko ‘yun iniinda. Sa akin, ang kinse pesos ay katumbas ng isang gabi na hindi umiiyak si baby dahil sa gutom.

Minsan, habang binabantayan ko si baby sa may waiting shed, may dumaan na babae. May malinis siyang blouse, may ID, at may bitbit na camera. Tumingin siya sa akin habang sinusubuan ko si baby ng pinigang lugaw.

“Anak, nasaan ang nanay mo?” tanong niya.

“Nasa langit po,” sagot ko.

Napaluha siya. Umupo sa tabi ko. Pinakinggan niya ang buong kwento ko. Ilang araw matapos no’n, bumalik siya. May kasama siyang team. May dalang grocery. May bagong bote ng gatas. At may… photographer.

“Taga-feature kami ng kwento ng mga batang bayani,” sabi niya.

Hindi ko alam ang ibig sabihin nun, pero tinanggap ko ang tinapay. Tinanggap ko rin ang yakap niya. Matagal na rin kasi mula nang may yumakap sa akin.

Ilang linggo ang lumipas. Akala ko tapos na ‘yun. Pero isang araw, may dumating na sasakyan. Bumaba ang isang lalaking matanda—mahigpit ang ngiti, pero may bait sa mata. Siya si Sir Enzo.

“Ako ang nagbabasa ng mga kwento ng batang gaya mo,” aniya. “At gusto kong tumulong.”

Nagulat ako. Tumulong?

Dinala nila kami ni baby sa isang shelter. Doon may kama, may mainit na pagkain, may ibang batang nakangiti sa akin. Hindi ko na kailangang manguha ng bote o mamalimos para may gatas si baby.

Pinayagan din nila akong mag-aral muli. Sa una, nahihirapan ako. Matagal na akong nawala sa eskwela. Pero sabi ni Ma’am Liza, “Walang batang huli kung may puso siyang lumaban.”

Ngayon, grade 5 na ako. Si baby? Magdadalawang taon na siya. Marunong nang tumawa, marunong nang tumuro ng “Kuya!”

Tuwing gabi, bago kami matulog, humahawak ako sa kamay niya at tahimik na bumubulong.

“Mama, Papa… ‘wag po kayong mag-alala. Ako na po ang bahala kay baby. Hindi ko po siya pababayaan.”

At habang pinagmamasdan ko ang mga mata ng kapatid kong unti-unting pumipikit, alam kong kahit ilang ulit pa akong maiwan ng mundo, basta’t hawak ko siya—may dahilan akong lumaban.

Katapusan.