Hindi araw-araw nagigising ang isang babae na kailangan niyang ipaglaban hindi lang ang kanyang pamilya, kundi pati ang dignidad na pilit inaagaw ng iba. Pero para kay Liana—isang buntis na walong buwang nagdadalang-tao—iyon mismo ang araw na hindi niya malilimutan habang buhay.

Si Liana at ang milyonaryong negosyanteng si Adrian ay pitong taon nang kasal. Tahimik at payapa ang kanilang buhay hanggang sa dumating ang isang babaeng nagngangalang Selene—isang dating modelo, maganda, sopistikada, at walang pagdadalawang-isip kung anong gusto niya. Sa simula’y palihim, pero kalaunan ay lantaran na ang paglapit nito kay Adrian, ipinagmamalaki pang siya raw ang “mas nararapat” sa buhay ng lalaki.

Para kay Liana, hindi niya inakalang darating ang araw na magiging kabit ang mismong tao na sabay nilang tinulungan noon. At lalo niyang hindi inakalang ang araw ng pinakamahina niyang sandali ay siya ring araw na gagamitin ni Selene laban sa kanya.

Isang gabi, dumating si Liana sa opisina ni Adrian upang ibigay ang ultrasonography na nagpapakita ng kanilang anak—isang regalong gustong-gusto niyang ibahagi sa asawa. Hindi niya inaasahang ang bubungad sa kanya ay ang dalawang taong pinagkakatiwalaan niya—magkasama, nakangiti, at tila walang pakialam sa mundong puputol sa puso niya.

“Huwag kang magdrama, Liana,” sabi ni Selene habang nakasandal sa sofa ni Adrian. “Kung may dapat lumuhod dito, ikaw iyon. Dahil ikaw ang kahihiyan sa buhay niya.”

Nanigas si Liana. “Selene… anong sinasabi mo?”

“Lumuhod ka,” malamig na utos ng babae. “Para malaman mong wala ka nang lugar dito.”

Hindi agad nakaimik si Adrian. Hindi siya tumayo para protektahan si Liana. Hindi siya nagsalita para pigilan ang kabit. At sa katahimikan niyang iyon, unti-unting gumuho ang mundo ng buntis na asawa.

“Adrian…” tinig ni Liana, nanginginig. “Ito ba talaga ang gusto mo?”

Napatingin ang lalaki sa kanya, pero walang lumabas na salita. Sa halip, si Selene ang lumapit kay Liana, hinawakan ang braso nito, at pinilit siyang lumuhod.

“Gawin mo,” bulong ng kabit. “Kahit ngayong gabi lang. Para alam mo kung sino ang may hawak sa buhay niya ngayon.”

Nakangiti si Selene, pero hindi iyon ngiting masaya—iyon ang ngiti ng isang taong sabik makita ang pagbagsak ng isang inosente.

At nang halos mapasubsob na si Liana sa sahig, narinig nila ang malakas na pagkalabog ng pinto.

Hindi iyon si Adrian. Hindi iyon staff.

Ina ni Liana iyon.

Si Teresa—isang babaeng hindi kailanman natutong yumuko sa sinuman.

Napatigil si Selene, kumalas ang kamay sa braso ni Liana. “Sino ka?”

Dahan-dahang pumasok si Teresa, diretso ang tindig. “Ako ang ina ng babaeng pilit mong pinaluluhod. At mukhang nakakalimutan n’yong lahat kung sino ang may karapatang ipagtanggol ang anak ko.”

Lumapit siya kay Adrian. “Ikaw ba? Hayaan mong gawin sa asawa mo ‘to? Sa babaeng nagmahal sa’yo kahit noong wala ka pang pangalan? Sa babaeng nagdala ng anak mo habang nangangalakal ka ng tiwala ng iba?”

Hindi nakapagsalita si Adrian. Ni hindi niya kayang tingnan ang buntis niyang asawa.

Humarap si Teresa kay Selene. “At ikaw. Hindi ka niya asawa. Hindi ikaw ang nagpakahirap magtayo ng buhay na ito. Hindi ikaw ang pinili niyang makasama sa altar. Kaya ang tanong ko… anong karapatan meron ka para ipaluhod ang isang babaeng hindi mo kayang pantayan?”

Napalunok si Selene, pero hindi pa rin umatras. “Ako ang mas gusto ni Adrian—”

Hindi siya nakapagtuloy dahil lumapit si Teresa, hindi nagtaas ng kamay pero lumakas ang boses.

“Kung talagang gusto ka ng lalaki, hindi mo kailangang ipaluhod ang tunay niyang asawa para patunayan.”

Sa wakas, tumayo si Adrian. “Tama na…”

“Tama na?” sagot ni Teresa. “Kanina pa dapat. Pero tumahimik ka. Hindi mo ipinagtanggol ang asawa mo. Hindi mo pinili ang pamilya mo.”

Humakbang si Liana palayo, humihingal at nanginginig. “Hindi ko kaya,” aniya. “Hindi ko kayang makita kang walang ginagawa.”

“Liana, pakinggan mo—”

“Hindi. Ako na ang nakinig nang sobra.”

At sa unang pagkakataon, hindi si Selene ang lumapit kay Adrian—si Liana ang lumayo.

Habang inaalalayan siya ng kanyang ina palabas, narinig ang pabulong na salita ni Teresa kay Adrian:

“Hindi late ang paghingi ng tawad. Pero may araw na hindi na rin iyon tatanggapin.”

Pagkaraan ng ilang linggo, nag-file si Liana ng legal separation. Walang sigawan, walang drama, walang eksenang nagkakabasagan ng gamit. Tahimik, malinis, at puno ng dignidad. Habang si Selene ay unti-unting nawala sa buhay ni Adrian, hindi dahil sa ginawang eksena, kundi dahil napagtanto nitong hindi niya kayang punan—o higitan—ang taong sinira niya.

Sa huli, ang babae na pilit nilang pinapabagsak ay hindi kailanman yumuko. At kung may lumuhod man sa kwento, iyon ay ang konsensiya ng lalaking nagpabaya at ang kapalaluan ng babaeng pilit umaagaw ng hindi kanya.