Sa isang maliit na bayan sa hilaga ng Pilipinas, isang pares ng matatanda ang halos mabiyak ang puso nang marinig ang tawag mula sa ospital: “Pumunta po kayo rito agad. Ito po tungkol sa asawa ninyo.” Pagkarinig pa lang nila, ramdam na nila ang lamig na unti-unting gumagapang sa kanilang katawan. Sa buong biyahe, hindi na sila nagsalita. Tanging pag-iyak at pabulong na dasal ang maririnig sa loob ng tricycle na sinakyan nila.

Nang makarating sa ospital, lalo pang lumalim ang kaba nila nang walang doktor o nurse na lumapit para magpaliwanag. Sa halip, isang payat, tila antok na attendant ang sumulpot sa gilid at mahinang nagsabi, “Sa akin po kayo sumunod.”

Akala nila’y iyon na ang sandaling kinatatakutan nila… hanggang bigla na lang itong ngumisi at nagsabi ng hindi nila malilimutan:
“Huwag kayong mag-alala. Hindi pa siya patay. Pero ibili n’yo muna ako ng meryenda, at dadalhin ko kayo sa kanya.”

Napatigil ang mag-asawa. Hindi nila alam kung iiyak ba ulit sila, matatawa, o magagalit. Sino bang normal na tao ang magsasabi noon? At ano bang klaseng ospital ang humihingi ng meryenda bago magbigay ng balita tungkol sa buhay ng isang tao?

Pero dahil sa halo-halong takot at pag-asa, sinunod nila ito.

Habang naglalakad sila papunta sa maliit na tindahan sa tapat ng ospital, hindi nila napigilang mag-alala. “Baka naman niloloko lang tayo,” bulong ng babae, nanginginig ang kamay habang hawak ang bayong. “Paano kung scam? Paano kung mas masama pa ang totoo?”

Ngunit kahit papaano, kumapit sila sa munting pag-asang nabuhay sa mismong kakaibang linyang iyon: “Hindi pa siya patay.”

Ang attendant, na mukhang hindi man lang tinamaan ng hiya, ay pumili pa ng pinakamahal na piraso ng tinapay at dalawang bote ng iced tea. Kinuha niya ito na para bang tropa niya ang mag-asawa at tila walang bigat ang sitwasyon.

Pagbalik nila sa loob ng ospital, dinala sila ng lalaki sa isang lumang pinto sa dulo ng pasilyo. Sa sahig, halatang kulang sa linis; sa dingding, may mga pahaging ng lumang pintura. “Dito po. Huwag kayong maingay,” sabi niya.

Nang buksan niya ang pinto, napahawak ang babae sa dibdib niya. Nandoon, nakahiga sa kama, payapa pero buhay na buhay — ang asawa niyang matagal nang naka-confine matapos atakihin sa puso.

“Pa?” halos pasigaw pero pigil na tanong niya.

Dumilat ang lalaki. Mabagal pero malinaw. “Ma…”

Umiyak ang babae, pero ngayon ay hindi na iyon luha ng lungkot—kundi luha ng pasasalamat.

Ayon sa attendant, nagkaroon daw ng pagkaantala sa impormasyon mula sa doktor. Nagkamali umano ang isang intern at napagkamalan ang pangalan ng pasyente. Sa gulo ng papel, ang dapat sana’y isa pang pamilya ang nakatanggap ng tawag. Sa hindi maipaliwanag na pagkakataon, ayaw magpaliwanag ng doktor, ngunit isang bagay ang sigurado: buhay pa ang asawa nila.

Pero paano nagawa ng attendant na sabihin ang totoo?

“Wala pong nagsabi sa akin,” sagot niya habang ngumunguya. “Pero lagi ko pong nakikita ang asawa ninyo dito. Hindi siya yung pasyenteng sinasabing pumanaw. Kaya nung narinig kong umiiyak kayo, sinabihan ko kayong hindi ‘yon ang asawa ninyo. Yung trainee lang naman ang nagkamali.”

Kahit na hindi magandang asal ang pakikitungo nito, hindi na nila pinansin. Ang mas mahalaga — buhay ang taong mahal nila.

Humingi ng paumanhin ang ospital at ipinaliwanag na hindi umano sinasadya ang pagkakamali. Sinagot nila ang ilang gastusin bilang kabayaran, ngunit para sa mag-asawa, wala nang hihigit pa sa natanggap nilang biyaya: ang panibagong pagkakataon para manatiling kumpleto.

Umuwi silang may magaan na puso. Sa daan, hawak-hawak nila ang kamay ng asawang muling nabuhay sa kanilang paningin. At kahit nakakatawa, kahit nakakainis, at kahit hindi nila malilimutan ang hiling ng attendant, wala nang mas mahalaga kaysa sa katotohanang iyon:

Minsan, sa gitna ng pinakamadilim na sandali, may isang kakaibang pangungusap lang ang kailangan para muling bumalik ang pag-asa.