Sa isang maliit na coffee shop kung saan nagsasama ang amoy ng espresso at mga kuwentong hindi natatapos, doon unang nagtagpo sina Lira at Theo. Siya’y dalaga—mahinhin, tahimik, nag-aaral pa. Siya naman ay single dad—gwapo, mabait sa tingin, at laging may dalang cute na anak na nagngangalang Mavi. Sa tuwing pumupunta ang mag-ama sa café, napapangiti si Lira. At sa tuwing ngumiti si Theo pabalik, parang may nahuhulog sa puso niya.

Hindi nagtagal, naging mas madalas ang pag-uusap nila. Minsan tungkol sa kape, minsan tungkol sa buhay, at minsan tungkol kay Mavi na parang laging nakadikit kay Lira. Hanggang sa isang gabi, nag-alok ng dinner si Theo. Hindi siya nagdalawang-isip—romantic ang ilaw, may soft music, at may tingin si Theo na hindi niya malimutan. “Lira,” sabi nito, “ang saya ko kapag kasama ka.”

Doon nagsimula ang pag-asa.

Sa mga sumunod na linggo, mas lalo silang naging malapit. Tinutulungan ni Lira si Mavi sa drawings, homework, at minsan—natutulog pa ang bata sa balikat niya. At sa bawat sandali, nararamdaman niyang tumitibay ang koneksyon nila. Hanggang sa dumating ang linyang hindi niya inaasahan.

“Lira,” sabi ni Theo isang hapon. “Kung okay lang… pwede ka bang tumulong kay Mavi? Alam mo naman, busy ako sa work. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan ko.”

Natuwa siya—ang inakala niyang tiwala ay senyales ng mas malalim na nararamdaman.

Pero hindi niya alam, magsisimula na ang kwento ng pagkapahiya.

Tuwing may lakad si Theo, siya ang kasama ni Mavi. Tuwing may overtime ito, siya ang nagbabantay. Kapag may lakad na dapat ay “date,” nauuwi sa pag-aalaga ng bata. Ngunit dahil mahal niya ang lalaki, tiniis niya. Hanggang isang gabi, kinausap siya ng kaibigan:

“Lira, sigurado ka bang girlfriend ka? O baka… yaya?”

Parang binuhusan ng malamig na tubig ang dalaga. Ngunit mas masakit ang sumunod na nangyari.

Isang umaga, pagdating niya sa bahay ni Theo, narinig niya ang dalawang kapitbahay na nag-uusap:

“Ay, siya ba yung bagong yaya ni Mavi?”
“Oo. At mukhang mas masipag pa sa dati.”

Nanginig ang kamay niya. Ngunit nang harapin niya si Theo, mas matindi ang sakit.

“Lira,” sabi nito na parang walang mali. “Kung maaari… mas madalas ka sanang pumunta. Malaking tulong ka kay Mavi. Sa totoo lang, ikaw na ang umaaktong yaya niya. Sana maunawaan mo.”

Parang bumagsak ang buong mundo. Hindi niya inakala na ang bawat pag-aalaga, bawat oras na ibinigay niya, bawat sandaling akala niya’y “pamilya,” ay trabaho lang pala sa mata ni Theo.

Tumayo siya at ngumiti nang mapait. “Akala ko ba… tayo?” Tanong niya.

“Nagkakamali ka ng intindi,” malamig na sagot ni Theo. “I’m a single dad. Kailangan ko ng tulong. Don’t make this complicated.”

Sa isang iglap, nawala ang lahat ng iningatan niyang damdamin. Wala pala siyang puwang sa puso ng lalaki—bata lang ang kailangan nito, hindi siya.

Lumayo si Lira. Hindi niya ito ginawa para magalit, kundi para buuin muli ang sarili niyang ipinagpalit sa responsibilidad na hindi naman niya hiniling. Ilang linggong tahimik ang buhay niya, hanggang isang araw, may kumatok sa pinto niya—si Theo. Hawak ang kamay ni Mavi, malungkot ang mga mata.

“Lira… nawala ka na lang. Umiiyak si Mavi gabi-gabi. Hinahanap ka niya.”

“Hindi ako laruan,” sagot niya. “At hindi ako para gamitin.”

Pero mas nakakagulat ang sumunod.

Lumuhod ang bata sa harap niya. “Tita Lira, please… don’t leave me.”

Bumigay ang puso niya—hindi para kay Theo, kundi para kay Mavi. Doon niya narealize ang hindi nakita ni Theo: Ang pagmamahal ay hindi dapat ginagamit. Dapat pinahahalagahan.

At sa unang pagkakataon, nagsalita si Theo nang walang depensa.

“Lira… nagkamali ako. Totoo. Ginawa kitang sandigan, pero hindi ko naisip… ikaw pala ang taong mahal ko na. Hindi ko alam paano umibig ulit. Pero kung hindi ka na babalik, pakikinggan ko. Basta malaman ko lang… puwede pa ba akong magbago?”

Hindi niya agad sinagot. Pero alam niya—hindi na siya basta yaya, at hindi na siya papayag maging ganoon.

Kung mabibigyan ng pagkakataon ang puso, dapat ay pantay. At ngayong hawak niya ang sarili niyang dignidad, siya ang magpapasya paano tatakbo ang susunod na kabanata.

Hindi na siya ang dalagang umaasa. Siya na ang babaeng nagmamahal ng may tapang—at may batas: hindi kailanman papayag maging gamit sa isang kwento na dapat ay kanya ring bahagi.