“Ang Daan Papunta sa Loob” – Sa isang private resort sa Laguna
Isang pamilya ang nag-staycation sa isang private resort. Sa gabi, habang natutulog ang lahat, ang batang lalaki ay nakatayo sa may bintana, nakangiti.

isang tahimik na bakasyon

nagdesisyon ang pamilya santiago na mag-staycation sa isang private resort sa laguna. ito’y isang lumang resort na ni-renovate kamakailan, at ayon sa mga review, tahimik at perpekto para sa pamilya. kasama ang mag-asawa, ang kanilang walong taong gulang na anak na si mico, at ilang kamag-anak.

una, tila normal ang lahat. maganda ang paligid, maaliwalas ang villa, at masarap ang pagkain. si mico ay masiglang naglaro sa pool buong hapon. ngunit pagsapit ng gabi, may napansin ang ina.

si mico ay nakatayo sa may bintana. hindi natutulog, kundi nakangiti. ang mga mata niya ay tila may tinitingnan sa labas — pero ayon sa ina, wala namang tao doon.

“pinakita sa akin ni kuya ang daan papunta sa loob”

kinabukasan ng umaga, habang kumakain sila ng almusal, biglang nagsalita si mico:

“pinakita sa akin ni kuya ang daan papunta sa loob. may mga laruan daw doon.”

napatitig ang ina. wala naman silang kasamang “kuya” sa grupo, at tanging staff lang ng resort ang ibang tao. inakala niyang baka nagkukunwaring may kausap si mico, gaya ng ibang bata.

ngunit may kaba na sa kanyang dibdib.

ang cctv footage

gabi pa lang, nagreklamo na ang mga kasama nila — nawawala raw si mico saglit nang madaling araw. kaya humingi sila ng tulong sa staff ng resort upang silipin ang mga cctv recordings.

doon nila nakita: alas-dos ng madaling araw, bumangon si mico, tahimik na lumabas ng kwarto, binuksan ang sliding door, at lumakad patungo sa likod ng villa.

derecho siyang naglakad, parang may sinusundan. sa madilim na bahagi ng property, naroon ang dating quarters ng mga caretaker — isang lumang building na matagal nang sinara. wala itong ilaw, at may pintuang bakal na may simento.

ang huling kuha sa cctv: si mico, nakatayo sa harap ng pintuang iyon, parang may kinakausap.

ang pintuang sinemento

agad na pinuntahan ng mga tauhan ng resort ang lugar. may isa pang matandang caretaker na nakaalala sa building. aniya, dating may mga trabahador na doon naninirahan, ngunit isinara ito nang may nangyaring “di kanais-nais” ilang taon na ang nakaraan.

gamit ang maso, binaklas nila ang simento sa pintuan. pagpasok nila, sumalubong ang alikabok at amoy ng lumang kahoy at bakal. sa loob: mga laruan — truck, manika, laruang bola. sa isang sulok, may tsinelas ng bata, at mas lalo silang natigilan nang makita sa likod ng cabinet ang isang maliit na bungo.

hindi alam kung sino ang bata. walang record ng nawawala sa resort. walang ulat. parang walang naghahanap.

ang pagbabago kay mico

mula nang gabi na iyon, napansin ng ina na may nag-iba kay mico. hindi na siya masyadong nagsasalita. laging nasa kwarto. kapag sinabihan na lumabas, tumatanggi.

at tuwing umaga, sa ilalim ng pintuan ng kwarto niya, may nakalagay na laruan — luma, may kalawang, at hindi nila pag-aari. minsan truck, minsan bola. tila galing sa parehong lugar.

ilang beses na ring narinig ng ina si mico na may kinakausap sa gabi. nang silipin niya, wala siyang kausap. pero si mico ay nakangiti lang, hawak ang laruang truck, at pabulong na sinasabi:

“may isa pa. tara, hanapin natin siya.”

isang daan na hindi dapat binuksan

sinubukan ng pamilya na ipa-bless ang resort unit. humingi rin sila ng payo sa isang pari. ngunit kahit anong gawin, nananatiling may kakaibang presensya kay mico.

ang resort ay pansamantalang ipinasara ng may-ari, at ang dating quarters ay muling sinemento — sa pagkakataong ito, may dasal at basbas.

pero para sa batang si mico, tila hindi pa tapos ang “laro.” tuwing kabilugan ng buwan, bumabangon siya ng kusa, at minsan, maririnig sa kwarto niya ang mahihinang tawa ng dalawa — hindi isa.

dahil minsan, ang daan papunta sa loob ay hindi daan palabas. at sa likod ng bawat ngiti ng isang bata… maaaring may isa pang batang nagtatago.