Sa isang maliit na bayan sa Laguna, may lalaking kilala ng lahat bilang si Elias—tahimik, simple, at walang ibang kasama sa bahay kundi ang lumang aso niyang si Bruno. Dalawang taon pa lang ang nakalipas mula nang pumanaw ang asawa at anak niya sa isang aksidente. Simula noon, nabura ang kulay ng mundo niya. Kung hindi dahil sa trabaho sa talyer, malamang ay tuluyan na siyang gumuho.

Araw-araw, dumadaan siya sa parehong daan papuntang trabaho. At araw-araw, pareho rin ang kanyang routine: umalis ng bahay nang walang salita, kumain mag-isa, at umuwi sa katahimikan. Para bang ang bawat sandali ay pag-alaala sa nawalang pamilya.

Isang hapon, habang naglalakad siya mula sa talyer pauwi, narinig niya ang mahinang pag-iyak ng bata sa gilid ng waiting shed. Parang hindi normal ang itsura—madungis, gutom, at tila pagod na pagod. Wala ring ibang tao sa paligid dahil malakas ang ulan.

Nang lumapit siya, napatingin ang bata sa kanya—mabilis, parang matagal na itong naghahanap ng masasandalan.

“Dad?”

Para bang tumigil ang oras.

Hindi ito bulong na nagkamali lang. Hindi rin ito sigaw ng batang nagbibiro. Isa iyong tawag na puno ng takot, pagod, at pag-asang may sasagip sa kanya.

Si Elias, na ngayon lang uli may batang tumingin sa kanya nang ganoon, ay hindi makapagsalita. Parang tinamaan ang puso niya. “Anak… hindi kita kilala,” mahina niyang sagot.

Ngunit bago pa niya mapigilan ang sarili, nakita niya ang panginginig ng bata. Kumikirot ang dibdib niya, hindi dahil tinawag siyang “dad”… kundi dahil alam niyang desperado ang bata.

“Sorry po,” sabi ng bata, umiyak ulit. “Akala ko… kasi po… sabi nila babalik daw si Papa. Pero wala naman.”

Tumabi si Elias at dahan-dahang pinunasan ang luha nito. “Anong pangalan mo, iho?”

“Liam,” sagot ng bata. “Iniwan po ako kanina. Sabi babalik sila… pero ang tagal na.”

Malakas ang ulan, walang ibang tao, at ang payat na balikat ng bata ay nanginginig sa lamig. Hindi na nakapag-isip pa si Elias. Kinuha niya ang jacket at isinuot sa bata.

“Halika,” sabi niya. “Sa bahay muna tayo habang naghahanap tayo ng paraan.”

Habang naglalakad sila, parang may bigat na unti-unting nawawala sa dibdib ni Elias. Parang may humahawak ulit sa kamay niyang matagal nang walang kasama.

Pagdating sa bahay, pinakain niya si Liam, binihisan ng malinis na damit, at pinatulog sa lumang kuwartong dati’y pag-aari ng anak niya.

At doon nagsimula ang pinakamahirap at pinakamasakit na sandali ng gabi.

Habang natutulog ang bata, nagpunta si Elias sa pintuan ng kuwarto… at doon siya hindi napigilang humagulgol.

“Lord… bakit siya pa?” bulong niya. “Bakit batang naghahanap ng tatay… ang dinala Ninyo sa isang taong nawalan ng anak?”

Magdamag siyang hindi nakatulog.

Kinabukasan, inilapit niya si Liam sa barangay. Naghanap sila ng kamag-anak, nagtanong, nag-ikot. Ayon sa ulat, iniwan ng dalawang taong nagpakilalang magulang si Liam sa bus stop, saka hindi na bumalik. Hindi rin totoong anak nila ang bata.

Iniwan. Niloko. Kinalimutan.

Walang direksyon.

At sa mga sumunod na araw, habang kaya pang sumunod si Liam kay Elias, lagi itong kumakapit sa kanya. Lalo na kapag may naririnig na busina o may dumadaan na lalaking kahawig ng ama sa kuwento nito.

“Dad?” minsan nitong tanong, mahina, takot, parang muli na naman siyang mawawala.

“Hindi ako ang tatay mo, Liam,” sagot ni Elias, ngunit may lambing sa bawat salita. “Pero hindi kita iiwan.”

At doon bumagsak ang tanong na nagpabago sa lahat.

“Pwede po ba… kahit hindi kayo si Papa… wag n’yo rin po akong iiwan?”

Napaupo si Elias. Hindi dahil nalungkot—kundi dahil maraming taon siyang nabuhay na wala nang dahilan para bumangon. At ngayon, nasa harap niya ang batang nangangailangan ng isang pamilyang hindi ito iiwan.

Noong araw ding iyon, gumawa si Elias ng desisyon na hindi niya inakalang muling magagawa.

Sinimulan niya ang proseso ng pag-ampon.

Mahirap, matagal, pero hindi siya umatras. At sa bawat linggo ng pagbisita, sa bawat tawag, sa bawat pagtulog ni Liam na hawak ang kamay niya, lalo niyang naramdaman ang isang bagay na matagal nang nawala sa kanya:

Tahanan.

Pagkaraan ng ilang buwan, dumating ang araw na opisyal na.

“Mr. Elias Ramirez, ikaw na po ang legal guardian ni Liam.”

Inangat ni Liam ang kamay ni Elias, masaya at nanginginig. “Dad… ngayon po ba talaga?”

Ngumiti siya, unang beses nang buong puso mula nang mawala ang sarili niyang anak.

“Oo, anak. Dad mo na ako.”

At sa sandaling iyon, naunawaan niya ang isang bagay:

Minsan, hindi dugo ang bumubuo ng pamilya. Minsan, sakit, pagkawala, at dalawang pusong parehong naghahanap ng tahanan ang nagtatagpo para maghilom.

At ang “Dad” na minsang nagpabagsak ng puso ni Elias… ngayon ang salitang muling bumuhay sa kanya.