Maraming alamat ang ipinapasa-pasa sa maliliit na bayan: mga multo, misteryosong tunog, kakaibang anino. Pero may mga kuwento rin na hindi gawa-gawa, hindi kathang-isip—mga pangyayaring tunay na naganap, ngunit napakatagal na nanatiling walang sagot. Isa na rito ang pagkawala ng tatlong bata at dalawang klerigo noong 1958, isang kaso na iniwan ang buong bayan sa takot, pagkalito, at matinding tanong: paano maaaring mawala ang limang tao na parang binura ng hangin?

Ang insidenteng ito ay naganap sa Rivermount, isang maliit, tahimik, at relihiyosong komunidad. Sa panahong iyon, kilalang-kilala ang dalawang pari ng lokal na simbahan—sina Father Alden at Father Ruiz. Mabait, mapagbigay, at halos itinuturing na haligi ng bayan. Noong hapon ng Setyembre 3, 1958, nagpasya silang samahan ang tatlong batang madalas tumulong sa simbahan—sina Tommy (12), Jonas (11), at Ruth (9)—sa isang misyon: maghatid ng mga donasyong pagkain sa isang komunidad sa kabilang ilog.

Walang nakakakita ng anumang kakaiba noon. Masaya ang tatlo, kabaitang parang karaniwan lamang para sa dalawang pari. Saksi ang ilang residente na nakita pang naglalakad ang limang magkakasama papunta sa lumang tulay na gawa sa kahoy, ang tanging daanan papunta sa kabilang barangay. Ngunit pagdating ng gabi, nang hindi sila nakabalik, nagsimula ang kaba.

Kinabukasan, may grupo ng mga kabataang nadaanan ang tulay—putol sa gitna, parang may bumangga nang may matinding lakas. Pero walang anuman—walang bangkay, walang sapatos, walang gamit, kahit isang pirasong tela. Halos mahigit isang linggo ang ginugol ng mga rescuers para halughugin ang ilog, pero wala pa ring nakita. Sa huli, ipinahayag na sila’y nalunod at inanod ng malakas na agos.

Pero hindi iyon tinanggap ng bayan. Hindi sila naniniwala. Lalo na dahil kilala ang ilog—mababaw, at hindi ganoon kalakas ang agos upang tuluyang mawala ang lima. Ngunit wala nang sagot, kaya pilit nila itong tinanggap, kahit mahirap.

Lumipas ang 40 taon. Ang kaso ay naging bahagi na lamang ng mga lumang kwento tungkol sa bayan—malungkot, ngunit tinanggap na misteryo.

Hanggang sa isang araw noong 1999, may grupo ng divers mula sa capital ang dumating para magsagawa ng survey. Sa ilalim ng ilog, sa bahaging malapit mismo sa dating tulay, may natamaan silang kakaibang tunog mula sa sonar equipment. Matigas. Parang metal. Nasa lalim na hindi abot ng ordinaryong panghuhuli noon.

Nang sumisid ang team, laking gulat nila nang may hilahin silang lumang sasakyan—isang itim na panel truck na mukhang matagal nang nakalubog. Halos lumambot na ang katawan nito, ngunit sapat pa para mabuksan ang loob.

At nang buksan nila ang pinto, doon nagsimulang gumuhit ang malamig na katahimikan. May mga kalansay. Isa, dalawa, tatlo… lima. Maliit ang iba, halata pa sa sukat ng buto. Nandoon ang tatlong bata. At nandoon din ang dalawang pari. Magkakasama.

Nang dinala ang mga labi sa forensic lab, mas lalong lumalim ang misteryo. Walang kahit anong palatandaang nalunod ang mga ito. May ilan pang buto na may bahagyang fracture—parang may nangyari bago pa man sila nakalubog. Ipinakita rin ng pagsusuri na hindi aksidente ang pangyayari. May nagmamaneho ng panel truck. May nagpagulong nito pababa sa tulay. At walang sinuman sa loob ang nagawang makalabas.

Doon nagsimulang magtanong ang lahat:
Bakit sila nasa loob ng sasakyan?
Bakit hindi sila naglakad tulad ng inaakala ng buong bayan?
At sino ang nagmaneho papunta sa kamatayan?

Habang lumalalim ang imbestigasyon, may natuklasang dokumento mula sa lumang simbahan na matagal na naselyuhan at itinago. Ayon dito, isang linggo bago ang pagkawala, may nakaaway na grupo si Father Alden dahil sa isyu ng lupa at pera. May mga banta na diumano’y ibinulong nang personal. Ngunit walang nahuli, walang napatunayan—dahil noong panahon na iyon, walang may lakas ng loob na isiwalat ang buong kwento.

Nang lumabas ang katotohanang may matagal nang lihim ang ilang matatanda sa bayan, doon nila inamin: may narinig silang ingay ng sasakyan sa tulay noong gabi ng insidente. Mayroong sigawan, tila paghingi ng saklolo, bago pa man marinig ang malakas na bagsak na parang may nahulog sa tubig. Pero dahil sa takot, walang nagsalita.

Ang kaso, na akala ng marami’y nalusaw na, ay biglaang nabuhay muli. Hindi man natukoy kung sino ang nasa likod ng trahedya, ang natuklasan sa ilalim ng ilog ang tuluyang sumira sa paniniwala nilang aksidente lamang iyon.

Sa huli, ang pagkawala ng limang taong iyon ay hindi pa rin ganap na nalutas. Ngunit ang muling pagkahanap sa kanilang mga labi ay nagbigay ng isang hakbang tungo sa katotohanang matagal nang nawala sa dilim.

Kung minsan, may mga kwentong tinatabunan ng panahon. Ngunit hindi ibig sabihin nito’y mawawala na ang katotohanan. Minsan, naghihintay lamang ito sa ilalim—tahimik, nakabaon, at handang gulatin ang sinumang maglakas-loob na maghanap.