“Minsan, hindi kayang bilhin ng kayamanan ang himala — dahil may mga bagay na tanging pananampalataya lang ang nakakagawa.”

Sa malamig na hangin ng Tagaytay, sa gitna ng mga ulap na tila nakayakap sa bundok, nakatayo ang mansyon ng mga Velarde — simbolo ng karangyaan at kapangyarihan. Sa labas, ito’y parang palasyo ng hari; ngunit sa loob, isa itong dambuhalang bilangguan ng lungkot at takot. Sa bawat kislap ng kristal na chandelier, may mga luhang pilit na itinatago.

Si Damian Velarde, ang kilalang bilyonaryo ng real estate empire, ay may lahat — kapangyarihan, impluwensya, at yaman na di maubos kahit ilang henerasyon. Ngunit ang puso niya ay wasak. Sa kabila ng lahat ng tagumpay, wala siyang magawa para iligtas ang kambal niyang anak na sina Liya at Leo. Sa edad na walong taong gulang, ang dalawang bata ay bihirang makakita ng araw. Ang kanilang silid ay tila mini-hospital — punô ng makina, amoy ng gamot, at tunog ng mga aparatong nagbibilang ng tibok ng kanilang marurupok na puso.

Araw-araw, may dumadalaw na mga doktor at espesyalista mula sa ibang bansa, ngunit iisa lang ang hatol: wala nang pag-asa. Ang sakit sa dugo at baga ng kambal ay bihirang-bihira at hindi kayang gamutin kahit ng pinakabagong teknolohiya. Ang bawat segundo ay parang buhangin sa orasan — unti-unting nauubos habang pinapanood ng isang ama ang pagkupas ng ngiti ng kanyang mga anak.

Ngunit sa malawak na mansyon, may isang nilalang na halos walang nakakakita — si Aling Cora, ang matandang kasambahay. Tatlong dekada na siyang naninilbihan sa mga Velarde. Tahimik, mapagmasid, at may dalang rosaryo sa bulsa saanman siya magpunta. Sa tuwing dadaan siya sa silid ng kambal, hindi lamang siya naglilinis o nag-aayos ng kama. Siya’y tumitigil sandali, hinahaplos ang ulo ng mga bata, at marahang nagdarasal.

“Panginoon,” bulong niya gabi-gabi, “kung hindi na po kaya ng siyensya, hayaan Ninyong gumalaw ang Inyong kapangyarihan.”

Sa una, ang mga nurse at doktor ay napapangiti lang sa pananampalataya ng matanda. Ngunit isang gabi ng malakas na ulan, nang mawalan ng kuryente ang buong mansyon, nagsimula ang hindi maipaliwanag na pangyayari.

Habang kumikidlat at nag-iingay ang hangin, biglang humina ang paghinga ni Liya. Nagkagulo ang mga nurse. Walang backup power, at hindi gumagana ang mga makina. Ang lahat ay nag-panic — maliban kay Aling Cora. Lumuhod siya sa tabi ng kama, kinuha ang rosaryong luma na may mga bitak na tila pinagdaanan na ng panahon, at buong puso siyang nagdasal.

“Kung ito na po ang oras, Ama, ako na lang po ang kunin Ninyo. Patawarin Ninyo kami sa aming mga pagkukulang. Pero bigyan Ninyo ng isa pang pagkakataon ang mga batang ito.”

Sa gitna ng dilim, may isang malamlam na liwanag na tila nagmumula sa kislap ng rosaryo. Hindi ito mapaliwanag ng sinuman, ngunit nang bumalik ang kuryente matapos ang ilang minuto, ang monitor ni Liya ay bumalik sa normal. Muling bumalik ang kulay sa kanyang mga labi. Lahat ay napahinto, hindi makapaniwala.

Kinabukasan, nagulat ang mga doktor. Ang dating mahina at hindi tumutugon na katawan ni Liya ay biglang nagpakita ng pagbuti. Ang kanyang baga ay gumagana nang mas maayos, at pati ang dugo niya ay unti-unting nagiging normal. Isang linggo lang ang lumipas, pati si Leo ay nagising na may ngiti sa labi — unang beses sa loob ng ilang taon.

Tinawag ni Damian ang pinakamahuhusay na doktor para alamin kung paano nangyari iyon, ngunit walang nakapagsabi ng eksaktong paliwanag. Lahat ng test ay malinaw: ang kambal ay gumaling.

Ngunit sa gitna ng lahat ng tuwa, may isang taong tahimik lang sa sulok — si Aling Cora. Ngumiti siya habang pinagmamasdan ang dalawang bata. “Hindi ko po alam kung paano Ninyo ginawa, Panginoon,” bulong niya, “pero salamat.”

Nang araw ding iyon, tinawag siya ni Damian sa kanyang opisina. Sa unang pagkakataon, ang bilyonaryo ay lumuhod sa harap ng isang kasambahay.

“Cora,” sabi niya habang nanginginig ang tinig, “kung hindi dahil sa’yo, wala na ang mga anak ko. Hindi ko alam kung paano ako makakabawi.”

Ngumiti lang ang matanda. “Hindi po ako ang gumawa, Sir Damian. Siya po iyon,” sabay turo sa langit. “Minsan, kailangan lang nating maniwala.”

Mula noon, nagbago ang buong mansyon. Ang dating tahimik at malamig na tahanan ay napuno ng tawanan, dasal, at musika ng buhay. Si Damian, na dati’y alipin ng negosyo, ay madalas nang makitang naglalaro kasama ang kambal. Tuwing gabi, sila’y sabay-sabay na nagdarasal kasama si Aling Cora — ang babaeng minsan ay nilalampasan lang ng lahat sa hallway, ngunit siyang naging instrumento ng himala.

Lumipas ang mga buwan, at muling bumalik ang liwanag sa pamilya Velarde. Si Damian ay nagpatayo ng isang foundation para sa mga batang may katulad na karamdaman ng kanyang mga anak. Ang pangalan ng organisasyon: “Liwanag ni Cora.”

Sa paggunita sa araw ng paggaling ng kambal, ginanap ang isang maliit na misa sa hardin ng mansyon. Sa gitna ng mga bulaklak at kandila, tumayo si Damian at nagsalita, “Ngayon ko lang naintindihan, hindi mo kailangang maging mayaman para makagawa ng himala. Minsan, sapat na ang isang pusong marunong manampalataya.”

At sa katahimikan ng dapithapon, habang unti-unting bumababa ang araw sa Tagaytay, nakita nilang tila may bahagyang liwanag sa may ulap — isang anyong parang ngiti ng langit.

Ang himalang iyon ay hindi kailanman makakalimutan, sapagkat binago nito hindi lang ang buhay ng kambal, kundi pati ang puso ng isang lalaking matagal nang akala’y kayang kontrolin ang lahat.

Dahil sa huli, natutunan ni Damian Velarde ang pinakamahalagang aral sa buhay:
“Kapag ang siyensya ay umabot na sa dulo nito, doon nagsisimula ang kapangyarihan ng pananampalataya.”