Ang ugong ng mga mamahaling sasakyan sa Forbes Park ay isang pang-araw-araw na musika. Ngunit sa garahe ng mansyon ng mga Sy, isang partikular na sasakyan ang nananatiling tahimik—isang pulang Ferrari 488, ang paboritong laruan ng nag-iisang anak ng pamilya, si Miguel Sy. Isang buwan na itong hindi umaandar. Misteryosong namatay sa gitna ng kalsada at mula noon, kahit ang mga pinakamagaling na mekaniko mula sa casa ay sumuko na.

Si Miguel, isang arogante at makapangyarihang bilyonaryo na nagmana ng kanilang imperyo sa murang edad, ay galit na galit. Para sa kanya, ang Ferrari ay hindi lang isang kotse; ito ay isang simbolo ng kanyang kapangyarihan. At ang hindi nito pag-andar ay isang personal na insulto.

Sa kabilang banda ng siyudad, sa isang maliit at maingay na talyer sa Tondo, may isa pang pusong unti-unting tumitigil sa pagtibok. Si Mang Ben, isang beteranong mekaniko, ay nakaratay na sa isang lumang kama sa likod ng kanilang shop. Stage 4 lung cancer. Ang kanyang anak, si Daniel, sa edad na labing-apat, ang siyang sumalo sa lahat ng responsibilidad.

Si Daniel ay hindi isang ordinaryong bata. Sa halip na maglaro ng video games, ang kanyang mga kamay ay laging puno ng grasa. Lumaki siya sa talyer, at ang mga makina ang kanyang naging laruan. Minana niya sa kanyang ama ang isang pambihirang talento—isang “pakiramdam” para sa mga makina. Sa pamamagitan lang ng pakikinig sa tunog, kaya niyang tukuyin kung ano ang sira. Siya ang munting henyo ng kanilang kalye.

Araw-araw, pagkatapos ng klase, tumutulong si Daniel sa talyer. Ang kakarampot na kita ay halos hindi sapat para sa kanilang pagkain at sa mga mamahaling gamot ni Mang Ben. Isang araw, sinabi ng doktor na kailangan na ni Mang Ben ng isang agarang operasyon para matanggal ang tumor. Isang operasyon na nagkakahalaga ng kalahating milyong piso.

Gumuho ang mundo ni Daniel. Saan sila kukuha ng ganoong kalaking pera?

Sa kanyang desperasyon, naalala niya ang isang kwento ng isang customer—ang tungkol sa isang sirang Ferrari sa Forbes Park na walang sinuman ang makapag-ayos. Isang ideya, isang desperado at halos imposibleng ideya, ang nabuo sa kanyang isipan.

Kinabukasan, hindi pumasok si Daniel sa eskwela. Dala ang kanyang lumang toolbox na minana pa niya sa kanyang ama, naglakbay siya patungo sa Forbes Park. Matapos ang ilang oras na paglalakad at pagtatanong, natagpuan niya ang mansyon ng mga Sy.

Hinarang siya ng mga guwardiya. “Bata, anong kailangan mo? Pulubi ka ba?”

“Hindi po,” matapang na sagot ni Daniel. “Nandito po ako para ayusin ang kotse ni Mr. Sy.”

Pinagtawanan siya ng mga guwardiya. Ngunit sa kanyang pagpupumilit, at sa pag-aakalang isa siyang utusan mula sa isang talyer, ipinaalam nila ito kay Miguel.

Dahil sa pagkainip, lumabas si Miguel. “Sino ang naghahanap sa akin?”

Nang makita niya ang isang batang marungis, na may hawak na lumang toolbox, lalo siyang nainis. “Ano ito? Isang biro? Umalis ka dito kung ayaw mong ipakaladkad kita!”

“Mr. Sy,” sabi ni Daniel, hindi natitinag. “Narinig ko po ang tungkol sa Ferrari ninyo. Kaya ko po itong ayusin.”

Muling tumawa si Miguel. “Ang mga propesyonal ay sumuko na, ikaw pa kaya? Ano’ng alam ng isang batang katulad mo?”

“Alam ko po ang lahat tungkol sa mga makina,” sabi ni Daniel, ang kanyang boses ay puno ng isang pambihirang kumpiyansa. “Ang tatay ko po ang nagturo sa akin.”

“Sige, sabihin nating kaya mo,” mapanuksong sabi ni Miguel. “Ano ang gusto mong kapalit? Bente pesos?”

“Hindi po pera,” sabi ni Daniel. Tumingin siya nang diretso sa mga mata ng bilyonaryo. “Ang tatay ko po… may cancer. Kailangan niya ng operasyon. Kung mapapaandar ko ang kotse ninyo, ang tanging bayad na hinihiling ko… ay ang pagpapagamot sa kanya.”

Natigilan si Miguel. Ang tapang ng bata ay hindi niya inaasahan. Tiningnan niya ang determinasyon sa mga mata nito, at sa isang iglap, isang malupit na ideya ang kanyang naisip.

“Sige, bata,” sabi ni Miguel. “Isang hamon. Bigyan kita ng tatlong araw. Kung sa loob ng tatlong araw, mapaandar mo ang Ferrari ko, ako mismo ang magbabayad sa lahat ng gastusin sa ospital ng tatay mo. Kahit abutin pa ng milyon. Pero kapag pumalpak ka…”

Yumuko siya at itinuro ang kanyang makintab na sapatos. “Lilinisin mo ang lahat ng kotse ko sa garahe, gamit ang dila mo.”

“Miguel, tama na ‘yan!” saway ng isang matandang babae na lumabas mula sa mansyon. Ito ay si Manang Lydia, ang mayordoma ng pamilya, ang nag-alaga kay Miguel mula pagkabata.

Ngunit hindi siya pinansin ni Miguel. “Ano, bata? Deal?”

“Deal po,” sagot ni Daniel, nang walang pag-aalinlangan.

Dinala si Daniel sa garahe, isang lugar na mas malaki pa sa kanilang bahay at talyer. At doon, nakita niya ang pulang halimaw, nakatakip sa isang telang seda.

Sa loob ng tatlong araw, ang garahe ang naging mundo ni Daniel. Hindi siya halos kumakain o natutulog. Ang tanging nag-aalaga sa kanya ay si Manang Lydia, na palihim na dinadalhan siya ng pagkain at tubig.

“Hayaan mo na ang amo ko, iho. May gatas pa ‘yan sa labi,” sabi ni Manang Lydia.

Sa unang dalawang araw, sinuri ni Daniel ang bawat pulgada ng makina. Ginamit niya ang lahat ng kanyang natutunan. Ngunit ang Ferrari ay tila isang bakal na hayop na ayaw magpaamo. Walang problema sa electronics, walang problema sa fuel line. Perpekto ang lahat. Ngunit ayaw itong umandar.

Sa huling gabi, halos sumuko na si Daniel. Napaupo siya sa sahig, pagod at bigo. Ang buhay ng kanyang ama ay nakasalalay sa kanya, at nabigo siya. Niyakap niya ang malamig na makina, at sa kanyang pagod, doon niya naisandal ang kanyang ulo.

At sa katahimikan ng gabi, isang bagay ang kanyang narinig. Isang napakahinang tunog. Isang tunog na hindi maririnig ng ordinaryong tainga. Isang “tik-tok… tik-tok…” na tila nagmumula sa loob mismo ng makina.

Hindi ito tunog ng makina. Ito ay tunog ng isang… orasan?

Dahil sa kuryusidad, sinimulan niyang kalasin ang isang bahagi ng makina na hindi pa niya nagagalaw—ang compartment sa likod ng upuan ng pasahero, na konektado sa ventilation system. At doon, nakasiksik sa likod ng isang panel, natagpuan niya ang isang maliit at itim na kahon.

Nang buksan niya ito, nakita niya ang isang bagay na nagpanlamig sa kanya. Isang bomba. Isang timer bomb, na ang orasan ay tumigil sa “00:01.” Isang segundo na lang at sasabog sana ito. Ang dahilan kung bakit namatay ang makina: ang bomba ay nakakonekta sa ignition system. Ito ay isang “fail-safe”—kapag umandar ang kotse, sasabog ito. At kapag namatay ang timer, mamamatay din ang makina.

Dali-daling tinawag ni Daniel ang mga guwardiya. Isang bomb squad ang dumating. Naging isang malaking kaguluhan.

Kinabukasan, sa harap ng pulisya, hinarap ni Miguel si Daniel.

“Iniligtas mo ang buhay ko, bata,” sabi ni Miguel, ang kanyang kayabangan ay napalitan ng isang malalim na paggalang at takot. “Ang utang na loob ko sa iyo ay hindi mababayaran.”

Ang bomba pala ay isang tangkang pagpatay sa kanya, na kagagawan ng kanyang karibal sa negosyo.

“Ang usapan po natin,” sabi ni Daniel. “Ang tatay ko po.”

“Oo,” sabi ni Miguel. “Pero may isang problema.”

Inilabas niya ang isang papel. “Ang tatay mo… si Benicio “Ben” dela Cruz. Siya rin ang tatay ko.”

Natigilan si Daniel.

Ipinaliwanag ni Miguel. Ang kanyang ina ay namatay sa panganganak sa kanya. Ang kanyang ama, isang makapangyarihang negosyante, ay muling nag-asawa. Ngunit hindi niya matanggap ang kanyang madrasta. Nagrebelde siya. Isang gabi, nagkaroon sila ng matinding pag-aaway. Sa kanyang galit, itinulak niya ang kanyang buntis na madrasta. Nahulog ito sa hagdanan.

Namatay ang madrasta. At ang sanggol na dinadala nito.

Dahil sa takot at guilt, tumakas si Miguel. Itinakwil niya ang kanyang pamilya at ang kanyang pangalan. Nagtago siya sa Tondo at nagsimula ng bagong buhay bilang si “Mang Ben,” isang simpleng mekaniko. Doon niya nakilala ang ina ni Daniel. Ang tanging bagay na nag-uugnay sa kanya sa kanyang nakaraan ay ang isang lumang litrato ng kanyang ina, na laging nakatago sa kanyang pitaka.

Ang kwento ay hindi kapani-paniwala, ngunit ang mga detalye ay nagtutugma. Ang lolo ni Miguel Sy… ay ang ama pala ni Mang Ben. Sila ay magkapatid sa ama.

Nang araw na iyon, hindi isang bilyonaryo at isang batang mekaniko ang nagkaharap, kundi dalawang pamangkin na naghahanap ng pamilya.

Ginamit ni Miguel ang lahat ng kanyang yaman para ipagamot si Mang Ben. Dinala nila ito sa Amerika. Matagumpay ang operasyon.

Nang magkamalay si Mang Ben, ang una niyang nakita ay ang dalawang binatang nagbabantay sa kanya. Ang kanyang anak, at ang kanyang nawawalang kapatid na matagal na niyang pinatawad.

“Anak… kapatid…” bulong niya.

Isang pamilyang winasak ng galit at pagsisisi ay muling nabuo sa loob ng isang silid sa ospital.

Hindi na bumalik si Daniel at Mang Ben sa talyer sa Tondo. Tumira sila sa mansyon ng mga Sy. Si Daniel ay hindi na lang isang henyo sa makina; siya ay naging isang henyo sa negosyo, tinutulungan ang kanyang Tiyo Miguel sa pamamahala ng kanilang imperyo.

Natutunan ni Miguel ang isang mahalagang aral: na ang pagmamahal at pagpapatawad ay hindi kayang ayusin ng pera, ngunit ito ang tanging makina na kayang magpaandar muli sa isang pusong matagal nang tumigil sa pagtibok.

At ikaw, sa iyong paligay, kung hindi natuklasan ni Daniel ang bomba, ano sa tingin mo ang mangyayari sa hamon? Magtatagumpay pa rin kaya siya? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!