HINDI ITO ISANG ORDINARYONG LIHAM—KUNDI ISANG PAMAMAALAM NA WALANG BALIKAN. Ang isinulat ni Lolit Solis ay HINDI LAMANG tungkol sa sakit—kundi sa takot, pag-ibig, at PAGHAHANDA sa huling sandali ng buhay. Isang lihim ang INILANTAD bago siya tuluyang namaalam sa edad na 78!

Ang Liham na Tumagos sa Puso ng Marami

Hindi inaasahan ng marami na ang isang simpleng post mula kay Lolit Solis ay magiging usap-usapan sa buong bansa. Ngunit ang kanyang liham—na tila isang payak na salaysay—ay naglalaman pala ng mga salitang puno ng lalim, kabigatan, at pamamaalam. Ito ay hindi lamang tungkol sa karamdaman na kanyang kinaharap, kundi isa ring tahimik ngunit matatag na pagharap sa nalalapit na katapusan.

Pagtanggap sa Sakit at Takot

Sa liham na iyon, isinalarawan ni Lolit Solis ang mga pagbabago sa kanyang katawan. Mula sa dating masigla at masayahing personalidad, unti-unti raw siyang kinain ng pagod, pananakit, at panghihina. Ipinagtapat niya na minsan ay pinipilit niyang ngumiti sa kamera kahit ramdam na ramdam na niya ang bigat ng kanyang iniindang karamdaman.

Ngunit higit pa sa sakit, mas matindi raw ang tahimik na takot na sumisingit tuwing gabi. Ang tanong na “Hanggang kailan pa kaya ako?” ay hindi raw mawala sa kanyang isip. Lalo na tuwing nag-iisa siya—tahimik ang paligid, pero maingay ang damdamin.

Pag-ibig na Hindi Kumukupas

Sa kabila ng kinakaharap niyang hamon, malinaw sa kanyang mga salita na may isa pa rin siyang pinanghahawakan—ang pag-ibig. Pag-ibig sa pamilya, sa mga kaibigan, at sa industriya ng showbiz na naging buhay niya sa loob ng maraming dekada.

Nagpasalamat siya sa mga taong hindi bumitaw, kahit noong hindi na siya aktibo sa media. Inalala niya ang simpleng mga tawag, text, o bisita na nagpaparamdam na hindi siya nag-iisa. Ang mga mensaheng ito raw ang naging dahilan kung bakit pinipili pa rin niyang bumangon bawat araw, kahit pa alam niyang paunti-unti na ang oras.

Pagpaplano sa Katapusan

Sa liham, nabanggit din ni Lolit Solis ang kanyang mga simpleng kahilingan kapag dumating na ang araw ng kanyang pagpanaw. Ayaw niyang maging pabigat sa iba, kaya’t siniguro niyang maayos ang lahat—mula sa kanyang mga dokumento hanggang sa huling habilin.

Ibinunyag din niya na matagal na siyang naghahanda. Hindi dahil sumusuko siya, kundi dahil tanggap na niya ang takbo ng buhay. Aniya, “Hindi ko kinatatakutan ang wakas. Mas natatakot akong hindi ko masabi sa mga mahal ko kung gaano ko sila kamahal bago dumating iyon.”

Isang Lihim na Matagal Itinago

Sa dulo ng kanyang liham, may isang bahagi na nagpaiyak sa maraming mambabasa—ang kanyang pag-amin sa isang lihim na matagal niyang tinago. Hindi niya pinangalanan, ngunit sinabi niyang may isang tao raw siyang minahal nang labis, ngunit kailanman ay hindi niya ito nasabi ng diretso.

“Kung nababasa mo ito,” sulat ni Lolit, “malamang alam mo na kung sino ka. Salamat sa pagiging inspirasyon ko sa mga panahon na ako’y nanghihina.”

Ang rebelasyong ito ay nagpatingkad sa emosyon ng kanyang sulat—isang paalam na hindi lang para sa mundo, kundi para rin sa puso niyang matagal nang nagkimkim ng damdamin.

Pagpanaw na May Kapayapaan

Sa edad na 78, namaalam si Lolit Solis. Ngunit iniwan niya ang mundo hindi bilang isang taong talunan sa laban, kundi bilang isang mandirigmang matapang na hinarap ang wakas ng may buong dignidad.

Marami ang nalungkot, ngunit mas marami ang humanga. Ang kanyang buhay ay patunay na kahit sa huling sandali, may saysay pa rin ang bawat salita, bawat alaala, at bawat liham.

Isang Paalala sa Lahat

Ang pamamaalam ni Lolit Solis ay isang paalala sa atin na habang tayo’y nabubuhay pa—mas mahalaga ang pagpapahayag ng damdamin kaysa pag-aatubili. Mas mainam na magsabi ng “mahal kita” ngayon kaysa sa isang liham na hindi na mababasa.

Sa huli, hindi lang siya isang kolumnista o personalidad sa telebisyon. Isa siyang tunay na tao—marupok, matapang, at mapagmahal. At ang kanyang huling liham ay isang huwaran kung paano dapat nating harapin ang ating huling kabanata: may tapang, may dangal, at may pagmamahal.