Sa likod ng mga spotlight at glamour na dulot ng apelyidong Pacquiao ay nakatago ang isang kuwento ng matinding pagsubok at pighati na dinanas ni Emmanuel “Eman” Pacquiao bago niya tuluyang pasukin ang mundo ng boksing. Ang laban ni Eman ay hindi nagsimula sa ring, kundi sa mas madilim na yugto ng kanyang buhay, kung saan ang pinakamabigat na kalaban ay ang kahirapan, pagkadiskontento, at ang pang-aabuso. Ang kwento niya ay patunay na ang lakas ng kamao ay nag-uugat sa lalim ng pinagdaanan at sakripisyo.

Simula pagkabata, maaga nang naunawaan ni Eman ang kanilang sitwasyon. Kahit hindi tinago ng kanyang ina ang pagkatao ng kanyang ama, si Manny Pacquiao, hindi naging madali ang kanilang buhay. Ang kanyang ina ay madalas na sinisiraan ang pagkatao at hinuhusgahan ng mga tao dahil sa kanyang relasyon sa Pambansang Kamao. Para kay Eman, ang pagtingin na ito ng publiko ang nagtanim ng galit at determinasyon sa kanyang puso. Ito ang nagtulak sa kanya upang maghanap ng paraan na maibalik ang respeto at dangal ng kanyang ina at pamilya.

Ang kanilang paghihirap ay umabot sa sukdulan. Naranasan ni Eman ang tindi ng gutom at kawalan ng pera, na karaniwan sa mga mahihirap na boksingero, subalit mas matindi ang kanyang pinagdaanan. Kinailangang umalis ng kanyang ina patungong Japan sa loob ng limang taon upang magtrabaho at matustusan sila. Ngunit habang nasa abroad ang kanyang ina, ang una niyang ama-amahan—na siyang ama ng kanyang tatlong kapatid—ay nagsugal at ginastos ang pinapadalang pera. Ang pang-aabuso ay pisikal at emosyonal, kung saan sila sinasaktan at pinapahirapan nang pisikal, at hindi sila pinakakain nang sapat. Umabot sa puntong nasa matinding panganib ang kanilang buhay noong sila ay mga bata pa.

Bukod sa matinding hirap sa loob ng bahay, nagdusa rin si Eman sa pambubully sa paaralan. Dahil anak siya ni Manny Pacquiao, madalas siyang hamunin ng suntukan o sinasaktan ng mga bully. Araw-araw, kailangan niyang tumakas o umiwas sa likod ng paaralan para lamang makaligtas. Dahil dito, ang boxing ay naging daan para sa kanya, hindi lamang para magkaroon ng maayos na buhay, kundi para rin patunayan sa mundo—at sa kanyang sarili—na may halaga siya. Ang kanyang unang laban noong siyam na taong gulang siya ay natalo niya, ngunit nagbigay ito sa kanya ng P200 na ibinigay niya agad sa kanyang ina—simbolo ng kanyang determinasyon na makatulong.

Ang pinakamapait na bahagi ay ang matagal na paghihintay bago siya ganap na makilala ng kanyang ama. Sa edad na siyam, naghintay sila ng kanyang ina sa labas ng gate ng mansiyon ni Pacquiao sa Gensan nang ilang oras para lamang magkita. Matapos ang 10 taon na hindi sila nagkita, muli siyang nagbakasakali at nagtungo kay Manny upang humingi ng suporta sa kanyang pangarap. Sa kabila ng paunang pag-aalinlangan ng kanyang ama tungkol sa panganib ng boxing, tuluyan siyang kinilala ni Manny at pinirmahan ang mga papeles upang magamit niya ang apelyidong Pacquiao, isang emosyonal na sandali na nagpakita ng pagbawi at pag-ibig ng ama. Ang kanyang kwento ay isang patunay na ang tagumpay ay hindi nalalayo sa pinagdaanan na pagsakit at pagtitiis.