Madalas hindi napapansin ang mga taong nasa paligid natin araw-araw—lalo na kung tahimik lang silang gumagawa ng trabaho. Ganoon si Marites, isang kasambahay sa mansion ng kilalang negosyanteng si Lorenzo Valderrama, isang bilyonaryong kilala sa pagiging istrikto, seryoso, at halos walang tiwala sa kahit sino. Para sa kanya, ang mundo ay puro interes, pera, at pakinabang. Wala siyang oras para sa personal na kuwento ng mga taong nasa ilalim niya.

Pero sa kabila ng katahimikan ni Marites, may isang bagay na matagal nang gumugulo kay Lorenzo. Tuwing alas-singko ng hapon, halos araw-araw, umaalis ang kasambahay nang palihim. Hindi naman naka-schedule ang day off niya. Hindi rin siya humihingi ng permiso. Basta na lang itong nagtatago ng mga gamit, nagmamadali, at lumalabas ng gate.

Noong una, hindi iyon pinansin ni Lorenzo. Pero nang tumagal, napansin niyang tuwing aalis si Marites, nagdudulot ito ng kaba sa anyo ng babae—na para bang natatakot may makaalam. Hindi mapakali si Lorenzo. Alam niyang maraming kasambahay sa bansa ang nagiging tauhan ng sindikato para magnakaw ng impormasyon, maglabas ng gamit, o magpasa ng detalye tungkol sa mga mayayaman. Bilang bilyonaryo, maraming umaaligid kung saan-saan. At kung totoong may itinatago si Marites, dapat niya itong malaman—kahit gaano pa siya kahinhin at kalmado sa trabaho.

Isang hapon, nagpasya si Lorenzo: susundan niya ang kasambahay.

Paglabas ni Marites sa gate, sumakay ito ng jeep. Si Lorenzo, nakasuot ng simpleng hoodie at nakalapag ang mamahaling kotse niya ilang kanto ang layo, ay palihim na sumunod. Hindi siya makapaniwala sa sarili—isang bilyonaryong palaging naka-itim na SUV, nakipagsiksikan sa jeep at tricycle, lahat para lamang alamin ang sikreto ng kanyang kasambahay.

Nagtuloy si Marites sa isang lumang barangay sa may bandang Caloocan, isang lugar na makipot ang mga daanan at puno ng mga lumang apartment. Doon, bumaba ang babae at naglakad papasok sa isang gusaling halos sira na. Sunod pa rin nang sunod si Lorenzo, halos hindi humihinga sa kaba. Sa isip niya, baka may kakatagpuin itong kahina-hinalang tao.

Pero imbis na grupo ng masasamang loob, isang maliit na batang lalaki ang bumungad. Mahina ang katawan, manipis ang braso, nakahiga sa lumang kutson, at may nakakabit na nebulizer. Agad itong napangiti nang makita si Marites.

“Nay… akala ko hindi ka na darating,” mahinang sabi ng bata.

Natigilan si Lorenzo. Isang bata? Anak niya?

Lumuhod si Marites sa tabi nito at marahang hinaplos ang ulo ng anak.

“Pasensya ka na, anak. May trabaho si Mama. Pero andito na ako. Dadalhan kita ng gamot at pagkain.”

Maya-maya pa, inilabas ni Marites ang ilang delatang binili at isang kahon ng gamot. Huminto ang mundo ni Lorenzo. Lahat ng iniisip niyang masama tungkol sa babae—naglaho. Pagod, luha, at pag-aalala—iyan pala ang dahilan ng biglang pag-alis nito araw-araw.

Habang pinagmamasdan niya mula sa pinto, unti-unting bumigat ang dibdib niya. Hindi niya inasahang isang kasambahay, na halos hindi kumakain nang maayos sa mansion para lang makatipid, ang may anak na may malubhang kondisyon. At mas lalo siyang nasaktan nang marinig ang sumunod na sinabi ng bata:

“Nay… umiiyak ka ba? Kasi hindi na po ba tayo makakabayad sa clinic?”

Umiling si Marites, kahit nangingilid ang luha.

“Kaya natin ‘to, anak. Magtatrabaho pa si Mama.”

At doon na napahawak si Lorenzo sa ulo, parang biglang gumuho ang lakas niya. Siya, na may limang mansion, tatlong kumpanya, at mga lupang hindi niya mabilang… isang batang may sakit at isang inang pagod ang hindi niya natutulungan, kahit nasa ilalim mismo ng bubong niya ang babae.

Kinabukasan, tinawag niya si Marites sa opisina. Nanginginig ito. Akala niya matatanggal siya.

“Ma’am… sir, pasensya na po kung umaalis ako nang hindi nagpapaalam. Hindi ko po intensyon—”

Pinutol siya ni Lorenzo. “Sa akin ka ba natatakot, o sa sitwasyon mo?”

Napatigil si Marites. Hindi niya alam ang isasagot.

Tahimik lang si Lorenzo bago muling nagsalita.

“Alam ko na ang lahat. Sinundan kita kahapon.”

Halos matumba si Marites sa hiya.

“Sir… patawad po. Hindi ko lang talaga kayang mawala ang trabaho ko…”

Pero imbes sermunan, iniabot ni Lorenzo ang dalawang dokumento.

“Una: full medical assistance para sa anak mo. Sagot ko lahat. Check-ups, gamot, at treatment. Pangalawa: promotion. Hindi ka na kasambahay. Gagawa ako ng posisyon na mas bagay sa’yo—assistant sa household management, mas magaan, mas mataas ang sahod.”

Hindi nakapagsalita si Marites. Umiyak siya nang hindi mapigilan. Hindi dahil sa bagong trabaho, kundi dahil sa biglang gaan ng bigat na ilang taon na niyang pasan.

Nang malaman ni Lorenzo ang tunay na dahilan ng bawat pag-alis niya, doon siya unang natutong tumingin sa mga taong matagal nang nasa paligid niya—hindi bilang empleyado, kundi bilang tao. At si Marites, na akala niya’y ordinaryong babae lang, ay naging paalala sa kaniya na ang tunay na lakas ay hindi nakikita sa pera, kundi sa tahimik na sakripisyo.

Sa huli, hindi ang pagsunod ng bilyonaryo ang nagbago sa lahat—kundi ang nakita niyang pagmamahal ng isang ina na handang gawin ang imposible para sa anak.

At iyon ang nagpaiyak sa kaniya.