Hindi ko akalain na darating pa sa akin ang pagkakataong ito. Matapos ang 35 taon ng pagiging biyuda at mag-isang pinalaki ang aking dalawang anak, inakala kong tapos na ang kabanata ng pag-ibig sa buhay ko. Pero isang araw, sa isang reunion ng high school, nakita ko siyang muli—si Ernesto, ang una at tanging lalaking minahal ko.

Magaan ang loob ko sa kanya, parang walang nagbago. Tumanda nga kami, pero ang titig niya, ‘yung ngiti niya—ganun pa rin. At sa loob lamang ng ilang buwan ng muling pagkikita, niyaya niya akong magpakasal. Hindi ko tinanggihan. Parang bumalik ako sa pagiging dalagita.

Dumating ang araw ng aming kasal. Simple lang—sa isang hardin sa Batangas, kasama ang aming mga anak at ilang piling kaibigan. Buong araw, ako’y napapangiti. Akala ko, sa wakas, matatapos ang kwento ng aking buhay sa masayang “happily ever after.”

Ngunit nang gabi na… doon ako bumagsak.

Pagpasok namin sa silid, masaya pa akong nagbibirong parang honeymoon sa telenovela. Niyakap niya ako. Mahigpit. Mainit. Tapat.

Hanggang sa dahan-dahan ko nang hinubad ang kanyang barong. At doon ko nakita ang isang tattoo sa kanyang dibdib—pangalan ng ibang babae. Hindi ako agad nakapagsalita. Nanginginig ang kamay ko. Tinitigan ko siya. Tahimik siya.

“Siya…?” tanong ko.

Tumango siya. “Siya ang naging kasama ko sa Amerika… tatlumpung taon kaming nagsama.”

Parang binuhusan ng malamig na tubig ang puso ko. Lahat ng iniisip kong pag-ibig, lahat ng inasahan kong simula, parang giniba sa isang iglap. Hindi ako galit dahil may minahal siyang iba—galit ako dahil hindi niya sinabi. Kasi kung sinabi niya, baka naiintindihan ko. Baka pinili ko pa rin siyang mahalin.

Ngunit ang mas masakit—nang tanungin ko kung mahal pa ba niya ako…

Ang sagot niya’y, “Hindi ko alam.”

Kaya mga kaibigan, ito lang ang masasabi ko:
Minsan, ang pag-ibig sa ikalawang pagkakataon ay hindi palaging mas matamis. Minsan, mas mahapdi, kasi alam mo na kung gaano kasakit ang masaktan.

Pero kahit ganun, pinatawad ko siya. Hindi dahil sa kanya, kundi dahil sa sarili ko. Kasi sa edad kong ito, natutunan kong ang tunay na pag-ibig, ay hindi lang pagsasama, kundi katapatan—at ‘yun ang hindi niya naibigay.

📌 NOTE: Akala mo bang tapos na ang lahat sa gabing iyon? Hindi pa. Ang mga susunod na araw ay mas magbubunyag pa ng mas malalalim na lihim, mas matitinding emosyon, at desisyong kailangang harapin—hindi lang para sa kanya, kundi para sa akin, at sa aming mga anak. Sa Part 2, malalaman mo kung paano nagbago ang tingin ko sa pag-ibig, sa tiwala, at sa sarili ko… at kung bakit kahit pagkatapos ng lahat, may isang rebelasyon na lalampaso pa sa sakit ng nakita kong tattoo. Huwag palalampasin—mas matindi pa ang susunod. 💔👀 #Part2ComingSoon