“Ang Baby Monitor” – Sa isang townhouse sa Quezon City
Mag-asawa’y bagong lipat sa townhouse. Isang gabi, habang nagluluto ang ina, narinig niyang umiiyak ang sanggol sa monitor.
Nang umakyat, tahimik lang ang bata, mahimbing ang tulog.
Kinabukasan, parehong iyak, parehong oras — pero sa monitor lang, hindi sa aktwal.

ang bagong simula sa quezon city

bagong lipat sa isang townhouse sa quezon city ang mag-asawang sina lena at marco kasama ang kanilang anim na buwang gulang na anak na si emilio. simple ang kanilang buhay — parehong nagtatrabaho mula sa bahay, tahimik ang kapaligiran, at para sa kanila, ito na ang perpektong lugar upang bumuo ng masayang pamilya.

upang masigurong ligtas ang kanilang anak kahit nasa ibang kwarto sila, bumili sila ng baby monitor — isang modernong gadget na may audio at minsan ay may video rin. sa unang linggo, walang kakaiba. ngunit pagsapit ng ikalawang linggo, nagsimula na ang hindi inaasahang pangyayari.

ang unang gabi ng pag-iyak

isang gabi, habang nagluluto si lena ng hapunan, narinig niya ang umiiyak na boses ng kanyang anak mula sa baby monitor. mabilis siyang umakyat sa nursery upang aluin ang bata. ngunit pagpasok niya sa silid, tahimik si emilio. mahimbing ang kanyang tulog, hindi umiiyak, hindi gumagalaw.

iniisip niyang baka may delay lang sa tunog o baka nasagap ng monitor ang ibang signal. hindi niya ito masyadong pinagtuunan ng pansin.

paulit-ulit, parehong oras

kinabukasan ng gabi, muling narinig ang iyak. pareho ng oras — alas diyes y medya ng gabi. mabilis niyang tinakbo muli ang silid. ngunit tulad ng dati, tahimik si emilio.

dito na nagsimulang makaramdam ng kaba si lena. bakit parehong oras? bakit sa monitor lang naririnig ang iyak, ngunit hindi sa aktwal?

nagre-record si marco gamit ang cellphone tuwing maririnig nila ang tunog. nais nilang malaman kung may problema sa device o kung may ibang paliwanag.

ang boses sa likod ng iyak

ipinadala nila ang audio file sa kaibigang si ronnie, isang sound engineer. nang linisin at i-enhance ni ronnie ang tunog upang alisin ang static at background noise, may napansin siya. may isa pang boses sa likod ng pag-iyak — isang pabulong ngunit malinaw na boses ng babae.

ang sabi ng boses:
“wag kang umalis. ako ang totoong nanay.”

lahat sila natigilan. si lena ay napaiyak. paano nagkaroon ng ganoong boses sa monitor? hindi iyon boses niya, at wala ring ibang babae sa bahay nila.

ang kasaysayan ng bahay

dahil sa matinding kaba at pagkalito, nagsimula silang magsaliksik tungkol sa kasaysayan ng townhouse. nagtungo sila sa barangay hall, at kinausap ang ilang matatandang kapitbahay.

isa sa mga residente ang nagbanggit ng isang trahedyang nangyari mahigit isang dekada na ang nakalipas. ang dating may-ari ng unit ay isang inang nagngangalang ruth. nag-iisang anak ang kanyang sanggol na babae. isang gabi, nagkaroon ng sunog na nagsimula sa nursery. hindi nakalabas ang bata. natagpuan siyang sunog na sunog sa kanyang crib.

si ruth ay naiwang hindi matanggap ang nangyari. araw-araw siyang nauupo sa harap ng sirang baby monitor, tinatawag ang anak niya, paulit-ulit, tila umaasang muling maririnig ang boses nito. di nagtagal, nawala sa katinuan si ruth at dinala sa isang institusyon. mula noon, hindi na nabenta ang bahay — hanggang sa iparenovate at muling ibenta sa mag-asawang sina lena at marco.

ang mensahe ng isang nawawalang ina

napagtanto ng mag-asawa na ang naririnig nila sa baby monitor ay maaaring hindi tunog ng kanilang anak, kundi ng isang kaluluwang hindi matahimik — si ruth. ang boses na nagsasabing “ako ang totoong nanay” ay pahiwatig ng kanyang pagkakabit sa anak na nawala sa trahedya.

ang lumang energy ng bahay, ang koneksyon sa isang ina’t anak, ay tila nananatili pa rin sa mga pader at gamit ng bahay.

ang desisyong lumipat

bagamat walang aktwal na pinsala ang nangyari, nagpasya ang mag-asawa na lumipat sa ibang bahay. hindi dahil sa galit o takot, kundi bilang respeto sa isang inang patuloy na naghahanap sa kanyang anak — sa paraang alam lang niya.

bago sila umalis, nagdasal si lena sa loob ng nursery. inilapag niya ang isang puting rosaryo sa tabi ng crib at mahina niyang binigkas:
“hindi ko siya inaagaw. ako lang ang ina ngayon. sana’y matahimik ka na.”

hanggang ngayon, nasa kanila pa rin ang baby monitor

hindi na nila ginagamit ito, ngunit sa gabi-gabi nilang pagtulog, ipinagdarasal nila hindi lamang ang kanilang anak, kundi pati na rin ang isang inang naligaw sa pagitan ng mga alon ng oras at pagmamahal.

at kung minsan, kapag alas diyes y medya na, parang may mahinang iyak pa rin silang naririnig — hindi mula sa sanggol, kundi mula sa monitor na matagal nang patay.