Sa likod ng maiingay na kalsada ng Tondo, Maynila, kung saan bawat kanto ay may kwento ng pakikibaka, nabuo ang isang pag-ibig na minsan ay puno ng pangarap. Sina Riza at Nimwel Absalon—isang simpleng mag-asawa na nagsikap bumuo ng tahimik na buhay sa gitna ng kaguluhan ng lungsod. Ngunit gaya ng maraming kwento ng pag-ibig, may mga lihim na kayang wasakin kahit ang pinakamalalim na pagsasama.

Si Nimwel ay isang merchandiser sa supermarket. Tahimik, responsable, at ang tanging pangarap ay maitaguyod ang pamilya. Samantalang si Riza, masayahin at palangiti, nagtatrabaho bilang food attendant sa isang hotel sa Divisoria. Sa una, maayos ang lahat. Kahit gipit, sabay nilang nilalabanan ang hirap ng buhay. Pero sa isang gabing puno ng musika at sayawan—ang gabi ng hotel anniversary—doon nagsimulang magbago ang lahat.

Pagkatapos ng kasiyahan, habang nag-aayos ng gamit, nilapitan ni Riza ng kanyang katrabahong si Jessie. Sa likod ng mga biro ni Jessie, may dalang tukso—isang maliit na pakete ng ipinagbabawal na gamot na tinawag niyang “pampalakas.” Sa una, nagdalawang-isip si Riza. Pero sa pagod at kuryosidad, pumayag siyang sumama sa bahay ni Jessie. Doon niya unang natikman ang usok na magpapabago sa takbo ng kanyang buhay.

Ang unang hithit ay tila langit—nawala ang pagod, gumaan ang katawan. Ngunit sa bawat ulit, mas lalo siyang nalulubog. Ang dating simpleng pampalakas ay naging pang-araw-araw na pangangailangan. At nang maubos ang perang pambili, nagsimula ang mas malalim na kapalit—ang sarili niyang dangal.

Habang si Nimwel ay patuloy na nagsusumikap sa trabaho, unti-unti niyang napansin ang pagbabago sa kanyang asawa. Laging pagod, palaging wala sa sarili, at madalas umuuwi nang dis-oras ng gabi. Minsan, may nakita siyang foil sa bulsa ng asawa—ang maliit ngunit malakas na ebidensya ng katotohanan na ayaw pa niyang paniwalaan.

Hanggang isang gabi, sinundan niya si Riza. Sa dilim ng kalye, nakita niyang pumasok ito sa bahay ni Jessie. Dito na nabasag ang lahat ng pagdududa. Ang asawang minahal at pinangarap niyang makasama habambuhay, ngayo’y kasama ng ibang lalaki—sa mundo ng bisyo at kasalanan. Sa harap ng tindahan malapit sa bahay ni Jessie, tinanong ni Nimwel ang isang tindera. “Palagi po bang pumupunta rito yung babae kanina?” sagot ng tindera, “Oo, halos gabi-gabi. Kasama niyang lalaki, kilala ‘yan dito—adik.”

Sa sakit ng katotohanang iyon, napaupo si Nimwel. Walang luha na tumulo agad, pero ramdam niya ang bigat ng pagkasira sa puso. Sa halip na magwala, umuwi siyang tahimik. Binuksan ang bote ng alak at doon ibinuhos ang lahat ng pait. “Saan ako nagkulang?” tanong niya sa sarili, habang ang bawat lagok ay parang apoy sa kanyang lalamunan.

Hindi na nagtagal, nagsumbong siya sa mga pulis. Isiniwalat niya ang lahat—ang pagbabago ng ugali ni Riza, ang paglabas nito gabi-gabi, at ang ugnayan kay Jessie. Matapos ang ilang linggo ng pagmamanman, nagkaroon ng operasyon. Nahuli si Riza at Jessie sa aktong gumagamit ng droga. Sa loob ng bahay, natagpuan ang mga parafernalyang patunay ng kanilang bisyo.

Ang babaeng minsang puno ng pangarap, ngayon ay nakaupo sa malamig na sahig ng kulungan—umiiyak, humihingi ng tawad. Sa unang pagkakataon, doon niya tunay na naramdaman ang bigat ng kanyang ginawa. Tinawagan niya si Nimwel mula sa cellphone ng pulis, umaasang baka sakaling mapatawad pa siya. Pero sa kabilang linya, katahimikan lang ang bumungad.

“Mahal, patawad,” mahinang sabi ni Nimwel. “Pero hindi na ako ang sagot sa pagbangon mo.” At sa isang iglap, pinutol niya ang tawag. Hindi dahil sa galit, kundi dahil alam niyang ang pagbangon ni Riza ay kailangang manggaling sa kanya mismo. Wala nang balikan.

Mula noon, nagpatuloy si Nimwel sa buhay. Tahimik, pero may kapayapaang unti-unting bumabalik. Samantalang si Riza, araw-araw na humaharap sa reyalidad ng kanyang pagkakamali—ang kawalan ng kalayaan, ng tiwala, at ng pagmamahal na minsang sa kanya ay totoo.

Ang kwento ni Riza Absalon ay hindi lang tungkol sa droga o pagtataksil. Ito ay babala—isang paalala kung gaano kadaling masira ang isang buhay sa maling desisyon. Minsan, ang tukso ay dumarating sa anyong maliit, simple, at tila walang masamang dulot. Pero ang unang tikim ay siyang magbubukas ng pintuan sa impyerno.

Ang droga ay hindi solusyon sa pagod, problema, o lungkot. Isa itong demonyong tahimik na sisira sa lahat—sa katawan, sa tiwala, sa pamilya, at sa sarili. Ang mga panandaliang saya na hatid nito ay may kapalit na habang-buhay na pagsisisi.

At kung may aral mang maiiwan sa kwentong ito, ito ay simple lang: kapag isinuko mo ang dangal mo kapalit ng pansamantalang ginhawa, ikaw mismo ang nagtulak sa sarili mong mawala. Ang respeto, tiwala, at pag-ibig—kapag nasira, mahirap nang ibalik. Tulad ni Riza, baka sa huli, mapagtanto mong ang kalayaan at pagmamahal na minsan mong tinamasa ay siya ring pinakamahal mong nawala.