Madilim ang langit at nagbabadyang bumuhos ang malakas na ulan nang gabing iyon. Sa tapat ng “St. Raphael Medical Center,” ang pinaka-eksklusibo at pinakamamahaling ospital sa lungsod, isang matandang babae ang dahan-dahang naglalakad. Siya si Lola Soling. Sa edad na walumpu, kuba na ang kanyang likod at kulubot na ang kanyang balat. Ang suot niya ay isang kupas na bestida na tila dekada na ang itinandâ, at wala siyang sapin sa paa. Nanginginig ang kanyang buong katawan, hindi lang dahil sa lamig ng hangin, kundi dahil sa matinding kirot na nararamdaman niya sa kanyang dibdib. Ilang araw na siyang hindi makahinga nang maayos, at ngayong gabi, pakiramdam niya ay bibigay na ang kanyang puso. Wala siyang kasama. Wala siyang pera. Ang tanging baon niya ay ang pag-asa na may magandang loob na tutulong sa kanya.

Pagpasok niya sa glass door ng Emergency Room, agad siyang hinarang ng security guard. “Hoy, Lola! Saan ka pupunta? Bawal manlimos dito!” asik ng gwardya. Hinawakan ni Lola Soling ang kanyang dibdib, habol ang hininga. “Iho… hindi ako manlilimos… magpapagamot sana ako… masakit ang puso ko…” garalgal na sagot ng matanda. Tiningnan siya ng guard mula ulo hanggang paa. “Magpapagamot? May pambayad ka ba? Private hospital ito, hindi ito public charity. Doon ka sa kabilang bayan pumunta.”

“Iho, hindi ko na kaya… parang awa mo na… kahit first aid lang…” pakiusap ni Lola Soling habang unti-unting napapa-upo sa sahig dahil sa panghihina. Nagkagulo nang kaunti sa lobby. Lumabas si Mrs. Salazar, ang Hospital Administrator na kilala sa pagiging strikta, matapobre, at mukhang pera. Naka-uniporme ito ng puti, puno ng alahas, at amoy mamahaling pabango. Nang makita niya si Lola Soling na nakaupo sa makintab na sahig ng kanilang lobby, agad na nagsalubong ang kanyang kilay.

“Anong nangyayari dito?! Guard! Bakit mo pinapasok ‘yan?!” sigaw ni Mrs. Salazar. Ang boses niya ay matinis at puno ng pandidiri. “Ma’am, ayaw po kasing umalis, magpapagamot daw,” katwiran ng guard. Lumapit si Mrs. Salazar kay Lola Soling. “Ale, tumayo ka diyan! Dinudumihan mo ang sahig namin! Alam mo bang ang mahal ng maintenance ng ospital na ito? Kung wala kang cash o credit card, lumayas ka! Hindi kami tumatanggap ng awa dito!”

“Doktora…” mahinang tawag ni Lola Soling, kahit hindi naman doktor si Mrs. Salazar. “Babalikan ko po ang bayad… may lupa pa ako sa probinsya… ibebenta ko… gamutin niyo lang ako ngayon…” Ang mga luha ni Lola Soling ay nagsimulang pumatak sa sahig. Sa kanyang isipan, naaalala niya ang kanyang mga anak na nangibang-bansa at kinalimutan na siya. Mag-isa na lang siya sa buhay. Gusto lang niyang mabuhay nang kaunti pang panahon baka sakaling maalala siya ng mga ito.

“Lupa? Sa probinsya?” tumawa nang mapakla si Mrs. Salazar. “Huwag mo kaming lokohin sa mga drama mong ‘yan! Narinig ko na ‘yan sa lahat ng pulubi! Guard! Ilabas niyo ‘to ngayon din! Kaladkarin niyo kung kinakailangan! Nakaka-stress ang itsura niya, baka makita pa siya ng mga VIP patients natin at isiping bumababa na ang standards ng St. Raphael!”

Dahil takot mawalan ng trabaho, sumunod ang dalawang guard. Hinawakan nila sa magkabilang braso si Lola Soling. “Aray! Iho, masakit! Huwag niyo akong saktan!” daing ng matanda. Pero naging bingi sila sa pakiusap nito. Sa harap ng ilang nurse at pasyente na nakadungaw lang at walang ginagawa, KINALADKAD nila si Lola Soling na parang isang sako ng basura. Nanggigitata ang kanyang bestida habang hinihila siya sa sahig. Nanginginig ang kanyang mga buto. Ang dignidad niya bilang tao ay niyurakan sa mismong lugar na dapat sana ay simbolo ng pag-aaruga at buhay.

Pagdating sa labas, sa mismong pavement ng driveway, binitawan nila si Lola Soling. Bumagsak ang matanda. Ang kanyang siko ay nagasgasan sa semento. Nagsimula na ring pumatak ang ulan, humahalo sa luha ng matanda. “Diyan ka! Huwag ka nang babalik!” sigaw ni Mrs. Salazar mula sa pinto, bago inutusan ang guard na mag-spray ng alcohol sa sahig na inupuan ni Lola.

Nakalugmok si Lola Soling sa ilalim ng ulan. Ang lamig ay tumatagos sa kanyang buto. “Diyos ko… kunin niyo na po ako… wala na po akong silbi… wala nang puwang ang mahirap sa mundong ito…” bulong niya. Ipinikit niya ang kanyang mga mata, handa nang tanggapin ang kanyang katapusan. Ang tibok ng puso niya ay pabagal nang pabagal. Ang ingay ng mga sasakyan ay parang lumalayo.

Ngunit biglang may narinig siyang malakas na preno. Isang convoy ng tatlong itim na luxury SUV ang huminto sa tapat mismo ng ospital. Mula sa gitnang sasakyan, bumaba ang isang lalaking nasa edad kwarenta, naka-suit, at may dalang aura ng kapangyarihan at yaman. Siya si Dr. Emmanuel “Manny” De Villa, ang may-ari ng buong St. Raphael Medical Group na galing pa sa Amerika at ngayon lang umuwi matapos ang sampung taon para inspeksyunin ang kanyang mga negosyo.

Akmang papasok na si Dr. Manny sa lobby kung saan nagkukumahog si Mrs. Salazar para salubungin siya nang mapansin niya ang isang bulto sa gilid ng driveway na nababasa ng ulan. Huminto siya. Tiningnan niya nang maigi. Isang matandang babae, nakadapa, at nanginginig.

“Sir! Welcome back po! Pasensya na po kayo diyan sa labas, may pulubi lang pong makulit, ipapa-alis na po namin sa pulis maya-maya,” nakangiting bati ni Mrs. Salazar, na nagpapanggap na walang nangyaring masama. “Halina po sa loob, nagpahanda ako ng welcome dinner.”

Hindi pinansin ni Dr. Manny si Mrs. Salazar. Hindi maalis ang tingin niya sa matanda. May kung anong lukso ng dugo siyang naramdaman. May pamilyar sa bestida ng matanda—ang disenyong bulaklak na kupas na. Mabilis na lumakad si Dr. Manny palapit sa matanda, tinabig ang payong na hawak ng kanyang bodyguard.

“Ale? Ayos lang po ba kayo?” tanong ni Dr. Manny habang dahan-dahang inihaharap ang mukha ng matanda.

Nang magtama ang kanilang mga mata, parang tumigil ang mundo ni Dr. Manny. Ang mukha ng matanda, bagamat puno ng kulubot at dumi, ay ang mukhang hinding-hindi niya makakalimutan. Ito ang mukha ng babaeng nagpalaki sa kanya noong siya ay ulila at palaboy pa lang sa lansangan bago siya inampon ng isang mayamang pamilya. Ito ang babaeng nagturo sa kanya magbasa gamit ang lumang dyaryo. Ito ang babaeng nagbibigay sa kanya ng tira-tirang pagkain sa karinderya noon para hindi siya mamatay sa gutom.

“Nanay Soling?!” sigaw ni Dr. Manny, ang boses ay basag at puno ng emosyon.

Dahan-dahang dumilat si Lola Soling. Malabo na ang kanyang mata, pero kilalang-kilala niya ang boses na iyon. Ang boses ng batang tinatawag niyang “Emman” noon. “Emman… ikaw ba ‘yan, anak?” mahinang bulong ni Lola.

“Opo! Ako ‘to! Si Emman!” Napaluhod si Dr. Manny sa basang semento. Niyakap niya nang mahigpit ang matanda, walang pakialam kung madumihan ang kanyang mamahaling suit. Umiyak siya nang parang bata. “Diyos ko, Nanay! Ang tagal ko kayong hinanap! Bumalik ako sa dati nating tinitirhan pero wala na kayo doon! Bakit kayo nandito? Bakit kayo nasa sahig?”

Nakita ni Dr. Manny ang mga gasgas sa siko ni Lola Soling. Naramdaman niya ang panginginig nito. “Anong nangyari? Sinong gumawa nito sa inyo?” tanong niya, na ngayon ay may halong galit sa boses.

“Anak… masakit ang dibdib ko… gusto ko lang magpagamot… pero pinalayas nila ako… kinaladkad nila ako palabas kasi wala akong pera…” sumbong ni Lola Soling habang umiiyak.

Sa sandaling iyon, ang lungkot ni Dr. Manny ay napalitan ng nag-aapoy na galit. Binuhat niya si Lola Soling na parang isang sanggol at dinala papasok sa lobby. Ang lahat ng staff, lalo na si Mrs. Salazar, ay namutla at nanigas sa kanilang kinatatayuan. Kitang-kita nila ang galit sa mukha ng may-ari.

“Stretcher! Ngayon din!” sigaw ni Dr. Manny. Nagtakbuhan ang mga nurse. Agad isinakay si Lola Soling at dinala sa VIP Emergency Room. “I want the best cardiologists here! Now! Kapag may nangyaring masama sa kanya, kayong lahat ang mananagot!”

Matapos masigurong inaasikaso na ng mga espesyalista si Lola Soling, bumalik si Dr. Manny sa lobby. Basang-basa siya, magulo ang buhok, at matalim ang tingin. Humarap siya kay Mrs. Salazar at sa mga guard na kumaladkad kay Lola.

“Sir… let me explain…” nanginginig na sabi ni Mrs. Salazar. “Hindi ko po alam na kakilala niyo siya… akala ko po kasi…”

“Akala mo ano?!” sigaw ni Dr. Manny na umalingawngaw sa buong ospital. “Akala mo pulubi siya kaya pwede mo nang tratuhin na parang hayop?! Akala mo dahil wala siyang pera, wala na siyang karapatang mabuhay?!”

Lumapit si Dr. Manny kay Mrs. Salazar, sobrang lapit na halos marinig na ng babae ang paghinga ng kanyang boss. “Ang babaeng kinaladkad niyo at itinapon sa ulan… siya si Nanay Soling. Siya ang dahilan kung bakit ako buhay ngayon. Siya ang nagpakain sa akin noong mga panahong wala akong makain. Kung wala siya, wala ako. Kung wala ako, WALA ANG OSPITAL NA ITO!”

Napahagulhol si Mrs. Salazar. “Sorry po Sir! Patawarin niyo po ako! May pamilya po ako!”

“Sana inisip mo ang pamilya mo bago mo inalipusta ang pamilya ng iba!” madiing sagot ni Dr. Manny. Tumingin siya sa mga guard at sa lahat ng staff na nandoon. “Itinayo ko ang ospital na ito para magligtas ng buhay, hindi para mamili ng gamutupin base sa laman ng wallet! Nawala ako ng sampung taon, at ganito na ang naging ugali niyo? Naging mga halimaw kayo!”

“You are fired, Mrs. Salazar,” deklarasyon ni Dr. Manny. “At hindi lang ‘yan. Sasampahan kita ng kaso, pati ang mga guard na ‘to, ng Serious Physical Injuries at Maltreatment. Sisiguraduhin kong matatanggalan ka ng lisensya at hindi ka na makakapagtrabaho sa kahit saang ospital sa Pilipinas. I want you out of my building. NOW!”

Kinaladkad ng mga personal bodyguard ni Dr. Manny si Mrs. Salazar at ang mga guard palabas ng ospital—sa parehong paraan kung paano nila kinaladkad si Lola Soling. Umiiyak sila at nagmamakaawa, pero walang nakinig sa kanila. Naramdaman nila ang hiya at sakit na ipinaramdam nila sa matanda. Ang karma ay dumating nang mabilis at walang awa.

Samantala, nailigtas si Lola Soling. Naoperahan siya sa puso at naging matagumpay ito. Hindi na siya pinalabas ni Dr. Manny sa ospital hangga’t hindi ito lumalakas. Nang gumaling si Lola, dinala siya ni Dr. Manny sa kanyang mansyon.

“Nay, simula ngayon, hindi na kayo mag-iisa,” sabi ni Dr. Manny habang hawak ang kamay ng matanda. “Ako na ang mag-aalaga sa inyo. Ibibigay ko ang buhay na nararapat sa inyo. Kayo ang Nanay ko.”

Mula noon, nagbago ang patakaran sa St. Raphael Medical Center. Naglagay si Dr. Manny ng “Charity Wing” na kasing ganda ng VIP rooms, na nakapangalan kay “Doña Soling.” Ang sinumang mahirap na lalapit ay hindi na itataboy, kundi gagamutin nang libre. Naging simbolo si Lola Soling ng pagbabago at pagmamalasakit sa ospital.

Napatunayan ng kwentong ito na ang tunay na yaman ay hindi nakikita sa ganda ng ospital o sa mahal ng gamit, kundi sa puso ng mga taong naglilingkod dito. Ang posisyon at kapangyarihan ay hindi lisensya para mang-api. Dahil sa huli, ang taong inaapakan mo ngayon, baka siya pa ang may hawak ng susi ng iyong kinabukasan.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Dr. Manny, sapat na ba ang pagtanggal sa trabaho kay Mrs. Salazar, o kulang pa ito para sa ginawa niyang pagpapahirap sa isang matanda? I-comment ang inyong saloobin sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa mga mapang-mata! 👇👇👇