Para sa mayamang negosyanteng si Sebastian Cruz, ang buhay ay umiikot sa trabaho, tagumpay, at imahe. Bilang CEO ng isa sa pinakamalalaking kumpanya sa bansa, sanay siyang respetuhin, sundin, at katakutan. Ngunit isang araw, isang simpleng pangungusap mula sa anak ng kasambahay ang tuluyang gumulo sa kanyang mundo.

Ang kwento ay nagsimula nang kunin ni Sebastian si Aling Rosa, isang tahimik at mapagkakatiwalaang kasambahay mula sa probinsya, upang tulungan siyang alagaan ang kanyang malawak na bahay sa Forbes Park. Kasama ni Aling Rosa ang kanyang 19-anyos na anak na si Mia, isang masipag at magalang na dalaga na tumutulong maglinis sa umaga bago pumasok sa kolehiyo.

Tahimik ang lahat—hanggang isang gabi, dumating ang isang batang lalaki na inampon ni Sebastian mula sa isang charity foundation. Ang bata, si Noel, ay labing-anim na taong gulang, payat, at tahimik. Ipinakilala siya ni Sebastian bilang “isang batang bibigyan niya ng bagong buhay.”

Ngunit pagpasok pa lang ni Noel sa bahay, napahinto si Mia. Parang nakita niya ang isang multo ng nakaraan.

“Sir…” nanginginig niyang sabi habang nakatingin kay Noel, “kilala ko po siya.”

Nagkatinginan ang lahat. “Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Sebastian.

“Sir,” sagot ni Mia, “kasama ko po siya sa ampunan noon… bago kami ni Mama kinuha ng isang misyonaryong mag-asawa. Siya ‘yung batang madalas kong katabi matulog sa silong. Ang pangalan niya dati ay Eli.”

Napatingin si Noel, at nang marinig ang pangalang iyon, tila biglang bumalik sa kanya ang mga alaala. “Eli…” mahina niyang bulong. “Ako nga ‘yon.”

Ngunit ang reaksyon ni Sebastian ang nakapagtaka sa lahat—namutla siya. Para bang tinamaan ng malamig na hangin.

Tahimik niyang hinawakan ang upuan at naupo. “Anong pangalan mo ulit?” tanong niya sa nanginginig na tinig.

“Eli, sir,” sagot ng binata. “Eli Santiago.”

Biglang tumulo ang luha sa pisngi ni Sebastian.

Ang lahat ay nagtaka. Maging si Aling Rosa ay napatakip ng bibig. “Sir, ano pong nangyayari?” tanong niya.

At doon nagsimulang ilabas ni Sebastian ang katotohanang tinago niya sa loob ng higit dalawang dekada.

Dalawampu’t isang taon na ang nakalipas nang mawala ang kanyang asawa at sanggol na anak sa isang sunog sa lumang apartment building sa Tondo. Halos magunaw ang mundo ni Sebastian. Ang sabi ng mga awtoridad noon, walang nakaligtas. Mula noon, isinubsob niya ang sarili sa negosyo upang kalimutan ang lahat.

Ngunit ngayon, habang tinitingnan niya ang mukha ni Noel—ang mga mata, ang hugis ng labi, pati ang maliit na peklat sa ilalim ng tenga—para siyang nakakita ng multo ng kanyang anak.

“Eli…” mahina niyang sabi, “ang totoo… ang anak kong nawala noon, ang pangalan din ay Eli.”

Nagulat si Mia. “Sir, baka nagkataon lang—”

Ngunit hindi ito nagkataon.

Kinabukasan, nagpasya si Sebastian na magpa-DNA test. At makalipas ang tatlong araw, lumabas ang resulta: 99.9% match.

Si Noel—ang batang itinuring niyang ampun—ay siya palang tunay na anak na nawala sa trahedya dalawampu’t isang taon na ang nakalipas.

Ayon sa ulat ng foundation, si Noel ay natagpuan ng mga rescuer noong 2004 sa isang nasunog na gusali. Walang nakakaalam ng kanyang pinagmulan, at tinawag siyang Eli ng mga madre hanggang siya’y lumipat sa ibang ampunan. Hindi kailanman nalaman ni Sebastian na nakaligtas ang kanyang anak—hanggang sa mismong araw na iyon.

Lumuhod siya sa harap ng binata, nanginginig ang kamay. “Anak… patawarin mo ako. Akala ko wala ka na.”

Niyakap siya ni Noel. “Hindi ko po alam, sir… pero mula pa noong una, parang may koneksyon na tayo. Parang kilala na kita.”

Tahimik lang si Mia, pinagmamasdan ang muling pagkikita ng mag-ama. Wala siyang galit, tanging tuwa na muling nagkatagpo ang dalawang pusong matagal nang naghanap sa isa’t isa.

Mula noon, naging bahagi si Mia at si Aling Rosa ng pamilya ni Sebastian. Binayaran ni Sebastian ang pag-aaral ni Mia bilang pasasalamat, at madalas niyang sabihin sa mga kaibigan, “Kung hindi dahil sa batang ‘yon, baka hindi ko kailanman natagpuan ang anak ko.”

Sa bawat hapunan, laging nagpapasalamat si Sebastian sa simpleng pagkakataon na iyon—isang batang dalaga na nagsabing, “Sir, kilala ko siya.”

Dahil minsan, ang mga salitang iyon pala ang magbubukas sa pinto ng katotohanan… at magpapabago sa isang buhay na akala mo’y kumpleto na.