Isang di malilimutang araw na puno ng matinding kalungkutan, pagmamahal, at taimtim na panalangin ang naganap sa isang pagtitipon na idinaos upang bigyang-pugay, alalahanin, at parangalan ang buhay ng 19-anyos na si Emman Atienza. Ang lugar ng seremonya ay nabalot ng damdamin habang ang mga kaibigan, kamag-anak, at lahat ng nagmamahal sa pamilya Atienza ay dumarating, bitbit ang bigat sa kanilang mga puso. Ang paligid ay pinalamutian ng mga kandilang may sindi, mga puti at dilaw na bulaklak na nagsisilbing simbolo ng kapayapaan at pag-asa, at mga larawan ni Emman na nakangiti—isang paalala ng liwanag at kabutihan na kanyang iniwan sa mundong ito.

Nang dumating ang oras ng mga mensahe, ang lahat ay natahimik. Tumayo sa harap ang tanyag na TV host na si Kim Atienza. Ang lalaking kilala ng buong bansa bilang si “Kuya Kim,” na palaging masigla, matalino, at puno ng inspirasyon sa telebisyon, ay isa ngayong ama na may wasak at sugatang puso. Kitang-kita sa kanyang mga mata ang pilit na pagpipigil sa luha, ngunit sa sandaling simulan na niya ang kanyang huling mensahe para sa pinakamamahal na anak, tuluyan na siyang napahagulhol. Ang bawat salitang lumabas sa kanyang bibig ay may bigat ng isang trahedya, at sa bawat patak ng kanyang luha, ramdam ng lahat ang di-masukat na sakit ng isang amang nangungulila.

Sa kabila ng panginginig ng kanyang boses, sinimulan ni Kuya Kim ang kanyang mensahe sa pamamagitan ng taos-pusong pasasalamat. Pinasalamatan niya ang lahat ng nagbigay ng oras, nag-alay ng panalangin, at nagpakita ng suporta sa kanilang pamilya sa gitna ng pinakamabigat na pagsubok na ito. Ayon sa kanya, ang pagmamahal na kanilang natatanggap ang siyang nagbibigay sa kanila ng lakas upang harapin ang bawat araw. Ngunit nang sinimulan na niyang alalahanin ang kanilang mga masasayang sandali ni Emman, ang kanyang emosyon ay tuluyan nang bumigay.

“Parang kahapon lang,” pahayag ni Kuya Kim habang dumadaloy ang kanyang mga luha. “Parang kahapon lang, anak, hinahatid kita sa school. Tinuturuan kita ng mga trivia, at sabay tayong nagtatawanan. Hindi ko akalaing ganito kabilis ang lahat.” Sa pagitan ng kanyang mga hikbi, ibinuhos niya ang kanyang pinakamalalim na panghihinayang, “Kung mabibigyan lang ako ng isa pang pagkakataon, yayakapin kita ng mas mahigpit.” Ang mga salitang ito ay nagpaiyak sa lahat ng mga dumalo, at ang buong lugar ay napuno ng sabay-sabay na paghikbi.

Ipinagpatuloy ni Kuya Kim ang kanyang mensahe sa kabila ng matinding emosyon. tiniyak niya na bagama’t wala na si Emman sa pisikal na anyo, ang diwa nito ay mananatiling buhay. “Hindi kita malilimutan, Emman. Mananatili kang buhay sa aming mga puso,” kanyang sinabi. Sa pagtatapos ng kanyang mensahe, pinilit niyang maging matatag at nag-alay ng isang panalangin. Hiniling niya sa Diyos ang kapayapaan para sa kanyang anak, at nagpasalamat sa bawat sandali na ipinagkaloob sa kanila. Sa isang tinig na puno ng pagmamahal at pagtanggap, kanyang sinabi, “Emman, anak, magpahinga ka na. Ang iyong liwanag ay mananatili.”

Pagkatapos ng madamdaming mensahe ni Kuya Kim, sumunod ang isa sa pinaka-emosyonal na bahagi ng seremonya. Ang bawat dumalo ay binigyan ng mga puting lobo. Ang mga lobong ito ay sumisimbolo sa pag-asa, kapayapaan, at ang pagpapalaya sa kaluluwa ni Emman patungo sa kanyang bagong tahanan. Habang sabay-sabay na nagpalipad ng mga lobo ang pamilya at mga kaibigan, ang kalangitan ay napuno ng mga puting simbolo ng pag-ibig. Sa bawat pag-angat ng lobo, tila may kasama itong bulong ng panalangin at mga salitang hindi na kayang bigkasin dahil sa bigat ng pagkawala.

Sa gitna ng tagpong iyon, si Kuya Kim ay tahimik na nakatingala sa langit, mahigpit na hawak ang isang larawan ng kanyang anak. Sa tinig na halos pabulong na lamang, binigkas niya ang mga salitang tumatak sa puso ng lahat: “Hanggang sa muli, anak. Sa araw ng ating muling pagkikita.” Sa sandaling iyon, marami ang nakaramdam ng tila isang “yakap mula sa langit,” isang payapang pagdama na tila nagsasabing si Emman ay nasa mabuting kalagayan na.

Ang eksenang iyon ay hindi lamang isang simpleng pamamaalam. Ito ay isang patunay ng walang hanggang pagmamahal ng isang ama sa kanyang anak—isang pagmamahal na hindi kayang sirain ng anumang trahedya. Habang unti-unting nagwawakas ang seremonya at ang mga tao ay nagyakapan, lumapit si Kuya Kim sa huling hantungan ng kanyang anak. Maingat niyang inilapag ang isang puting bulaklak at pumikit. Hindi ito ang katapusan, kundi isang pansamantalang paghihiwalay bago ang kanilang muling pagkikita.