Ang Mansyon de las Serpientes ay hindi isang ordinaryong tahanan. Ito ay isang dambuhalang monumento ng kapangyarihan ni Don Julian del Fuego. Nakatayo ito sa isang pribadong bundok sa Batangas, kung saan tanaw ang karagatan, ngunit sapat ang layo upang itago ang mga sikreto ng may-ari nito. Si Don Julian, sa edad na singkwenta, ay isang taong sinamba ang pera at kapangyarihan. Para sa kanya, ang lahat, pati ang mga tao, ay maaaring bilhin, palitan, o… itapon.

Ang kanyang asawa, si Aurora, ay tatlumpung taon lamang. Siya ang kanyang “trophy wife,” isang babaeng may kagandahang tila kinuha mula sa isang lumang pintura, ngunit may pusong masyadong dalisay para sa mundong ginagalawan ng kanyang asawa. Ikinasal siya kay Julian sa isang ‘arranged marriage’ upang iligtas ang naluluging negosyo ng kanyang pamilya. Minahal niya si Julian, o ang imaheng ipinakita nito sa kanya noong una. Ngunit sa loob ng limang taon, ang pagmamahal na iyon ay naging isang malamig na takot.

Lalo na nang dumating si Cassandra. Si Cassandra ay ang eksaktong kabaliktaran ni Aurora. Siya ay mabangis, kalkulado, at may ambisyong higit pa sa kayamanan ni Julian; gusto niya ang pangalan, ang kapangyarihan, ang lahat. Mula sa pagiging “business partner,” naging kabit siya. At ngayon, gusto na niyang maging ang tunay na Reyna.

“Julian, kailan mo ba aalisin ang basahang ‘yan?” madalas na bulong ni Cassandra habang sila ay nasa pribadong yate, malayo sa pandinig ni Aurora. “Hindi ka niya bibigyan ng tagapagmana. Ako, kaya kong bigyan ka ng sampung anak na lalaki kung gugustuhin mo. Pero kailangan mo munang linisin ang bahay mo.”

Ang “paglilinis” ay may isang malaking hadlang: ang ‘prenuptial agreement’ ni Aurora. Kung hihiwalayan siya ni Julian, kalahati ng kanyang imperyo ay mapupunta sa babae. Ngunit kung si Aurora ay “aksidenteng” mawawala… ang lahat ay mapupunta kay Julian, at pagkatapos, kay Cassandra.

At si Julian ay may perpektong plano.

Ang pinakatatagong sikreto ng mansyon ay nasa basement. Hindi ito isang ‘wine cellar’. Ito ay isang ‘serpentarium’. Si Julian ay isang kolektor ng mga pinakabihirang ahas sa mundo. Mga Vipers, Cobras, Mambas. Ngunit ang kanyang korona, ang kanyang pinakamamahal na alaga, ay si “Sultan.” Isang dalawampu’t walong talampakang Burmese Python, na kasing-bigat ng isang motorsiklo. Si Sultan ay nakakulong sa isang dambuhalang ‘bio-dome’ na gawa sa ‘bulletproof’ na salamin, na may sariling ‘climate control’ at isang maliit na talon.

Isang tao lang ang pinapayagan ni Julian na pumasok doon bukod sa kanya: si Mang Selso. Si Mang Selso ay ang ‘curator’ ng serpentarium. Isang matandang lalaki na tahimik, laging nakayuko, na tila parte na ng mga anino sa mansyon. Si Mang Selso ay limampung taon nang naninilbihan sa mga Del Fuego, mula pa sa ama ni Julian. Walang nakakaalam, si Mang Selso ay may sariling galit na kinikimkim. Ang kanyang nag-iisang anak na babae ay minsan ding “in-ibig” ng batang Julian, at nang ito ay magbuntis, itinaboy ito at namatay sa kumplikasyon. Si Mang Selso ay nanatili, hindi dahil sa katapatan, kundi dahil sa paghihintay.

Ang plano ay simple. Isang gabi, magkakaroon ng “romantic dinner” si Julian at Aurora. Dadalhin niya ito sa serpentarium para “ipakita” ang ganda ni Sultan. Si Cassandra ay maghihintay sa dilim. Isang “aksidenteng” pagtulak. Isang pag-click ng kandado. At hahayaan nilang gawin ng kalikasan ang trabaho nito. Si Sultan ay hindi pa pinapakain sa loob ng isang buwan.

Dumating ang gabi. Si Aurora, na walang kamalay-malay, ay nagsuot ng kanyang paboritong pulang bestida, sa pag-aakalang ito na ang gabing susubukan nilang ayusin ang kanilang małapát na pagsasama.

“Saan tayo pupunta, Julian? Akala ko ba sa hardin tayo maghahapunan?” tanong ni Aurora habang ginagabayan siya ng asawa pababa sa malamig na hagdanan patungo sa basement.

“Isang sorpresa, mahal ko. Isang bagay na ikaw lang ang makakakita,” bulong ni Julian.

Bumukas ang bakal na pinto ng serpentarium. Ang silid ay madilim, tanging ang mga ilaw mula sa mga ‘terrarium’ ang nagbibigay liwanag. At sa gitna, ang dambuhalang kulungan ni Sultan.

“Julian, natatakot ako dito. Umalis na tayo,” pakiusap ni Aurora.

“Huwag kang matakot,” sabi ni Julian. Sa sandaling iyon, lumabas si Cassandra mula sa likod ng isang haligi, may hawak na isang baso ng champagne.

“Gulat ka ba, Aurora?” ngumisi si Cassandra.

“Anong… anong ginagawa mo dito, Cassandra? Julian, anong ibig sabihin nito?”

Ang mukha ni Julian ay nagbago. Ang pekeng ngiti ay nawala, napalitan ng isang malamig na maskara. “Ang ibig sabihin nito, Aurora, ay tapos na ang pagpapanggap. Pagod na ako sa’yo. Pagod na akong tingnan ang mahina mong mukha. Si Cassandra na ang papalit sa’yo.”

“Hihiwalayan mo ako? Sige! Magkita tayo sa korte!” sigaw ni Aurora, ang takot ay napalitan ng galit.

“Korte?” tumawa si Cassandra. “Wala nang korte, mahal. Wala nang hiwalayan. Ang mayroon lang ay… ‘tragic accident’. Isang asawang naging ‘careless’ sa pagbisita sa alaga ng kanyang asawa.”

Doon naintindihan ni Aurora ang lahat. Ang kanyang mga mata ay nanlaki sa lagim. “Hindi… hindi ninyo magagawa ‘to…”

“Oh, magagawa namin,” sabi ni Julian. Lumapit siya sa pinto ng bio-dome. Binuksan niya ito. Isang maliit na siwang.

“Julian, parang awa mo na! Tao ako! Asawa mo ako!”

“Isa ka lang sagabal,” sabi ni Julian. Siya at si Cassandra ay sabay na kumilos. Hinawakan nila si Aurora.

“Julian, huwag!”

Iyon ang sandaling inilarawan sa caption. Ang pagtulak. Ang sigaw ni Aurora habang bumabagsak siya sa sahig ng kulungan. Ang mabilis na pagsara ng pinto. Ang malakas na pag-click ng kandado.

“Paalam, Aurora,” sabi ni Cassandra, idinidikit ang kanyang mukha sa salamin. “Sabihin mo kay Sultan, ‘bon appétit’.”

Sina Julian at Cassandra ay tumayo sa labas, nanonood, naghihintay sa palabas.

Sa loob, si Aurora ay gumapang paatras, umiiyak, habang ang dambuhalang ahas, na nagising sa pagbagsak, ay dahan-dahang gumalaw mula sa kanyang lungga. Ang dila nito ay lumalabas-masok, inaamoy ang kanyang biktima.

“Diyos ko… tulong…” hikbi ni Aurora.

Si Sultan ay bumilis. Pumulupot. Handa nang umatake.

Ngunit bago pa man ito makalapit, isang malakas na tunog ang narinig mula sa kabilang dulo ng kulungan. Isang bakal na rehas ang bahagyang bumukas.

“Dito! Dalian mo!”

Isang boses! Lumingon si Aurora. Sa dilim, nakita niya si Mang Selso.

“Mang Selso!”

“Huwag kang maingay! Dito ka dumaan! Mabilis!”

Si Sultan, na naguluhan sa biglaang ingay, ay napahinto.

Si Aurora, gamit ang lahat ng natitirang lakas, ay tumakbo at gumapang patungo sa lihim na pinto—isang ‘maintenance hatch’ na si Mang Selso lang ang nakakaalam.

“Ano ‘yan? Anong nangyayari?” sigaw ni Julian mula sa labas, na hindi maintindihan kung bakit hindi pa umaatake ang ahas.

Hinila ni Mang Selso si Aurora palabas sa isang madilim na ‘service tunnel’ sa likod ng bio-dome.

“Salamat… salamat…” umiiyak na sabi ni Aurora.

“Wala tayong oras,” mabilis na sabi ni Mang Selso. “Alam kong gagawin nila ito. Matagal ko nang pinaghandaan. Ang aso, kapag kinulong mo, kakagatin ka. Ang amo ko, mas masahol pa sa aso. At ang ahas… mas may puso pa kaysa sa kanya.”

“Bakit… bakit ninyo ako tinulungan?”

“Dahil ang utang na buhay ay dapat bayaran ng buhay. Sinira niya ang buhay ng anak ko. Ililigtas ko ang sa’yo. Ngayon, tumakbo ka na. May bangka sa ibaba ng dalampasigan. Huwag kang lilingon. Mamuhay ka. At balang araw… bumalik ka. Bawiin mo ang sa’yo.”

Ibinigay ni Mang Selso kay Aurora ang isang maliit na ‘waterproof’ na bag. “Pera. Pasaporte. Isang bagong pagkatao. Umalis ka na.”

“Paano ka?”

“Ako? May tatapusin pa ako,” sabi ni Mang Selso.

Tumakbo si Aurora sa kadiliman ng gubat, patungo sa dagat.

Sa loob ng serpentarium, sina Julian at Cassandra ay naguguluhan na. “Nasaan siya? Kinain na ba siya? Bakit ang bilis?”

Bigla, ang mga ilaw sa buong mansyon ay namatay. Sumunod ang ‘backup generator’. Ngunit ang serpentarium ay nanatiling madilim.

“Anong nangyayari? Selso! Selso!” sigaw ni Julian.

Nang bumalik ang emergency light, ang nakita nila ay nagpatindig ng kanilang mga balahibo. Ang kulungan ni Sultan ay bukas. Walang Aurora. At wala si Sultan.

At sa pinto ng serpentarium, nakatayo si Mang Selso, hawak ang isang ‘remote control’.

“Ano ang ginawa mo, matanda?!” sigaw ni Cassandra.

“Pinakawalan ko ang tunay na hari ng bahay na ito,” kalmadong sagot ni Mang Selso. “Nawawala ang alaga ninyo, Don Julian. At gutom na gutom siya. At alam n’yo ba ang paborito niyang amoy? Ang pabango ni Ma’am Cassandra.”

Namutla si Cassandra. “Isara mo ang pinto, Julian! Bilis!”

Ngunit huli na. Mula sa dilim ng pasilyo, narinig nila ang isang mabagal na pag-drag.

Si Mang Selso ay ngumiti. “Magandang gabi sa inyo.” Mabilis niyang isinara ang bakal na pinto ng serpentarium mula sa labas. At ni-lock ito.

Naiwan sa loob si Don Julian at si Cassandra. Kasama ang isang gutom na ahas na malayang gumagala sa kadiliman.

Ang mga sigaw nila ay narinig sa buong mansyon.

Lumipas ang dalawampung taon.

Ang kwento ng Mansyon de las Serpientes ay naging isang alamat ng katakutan. Ang sabi, sina Don Julian at Cassandra ay nilamon ng kanilang sariling alaga. Ang mansyon ay naiwang nakatiwangwang, isang dambuhalang puntod. Walang sinumang nangahas na pumasok. Si Mang Selso ay naglaho na parang bula.

Hanggang isang araw, isang dambuhalang ‘yacht’ na nagngangalang “Ang Pagbabalik” (The Return) ang dumaong sa pribadong pier ng mansyon.

Isang babae ang bumaba. Siya ay nasa mga singkwenta anyos, ngunit ang kanyang tindig ay matikas. Ang kanyang mukha ay may mga peklat ng nakaraan, ngunit ang kanyang mga mata ay puno ng kapangyarihan. Siya ay si “Madam A.” Isang misteryosang bilyonarya na bumili ng lahat ng assets ng Del Fuego sa isang ‘auction’ sa Europa.

Ang kanyang pangalan… Aurora.

Naglakad siya papasok sa mansyon, na ngayon ay nababalot na ng alikabok at mga sapot. Ang mga abogadong kasama niya ay nanginginig.

“Linisin ninyo ang lahat,” utos niya. “Maliban sa basement.”

Bumaba siya sa serpentarium. Ang amoy ay masangsang pa rin. Sa gitna ng silid, sa loob ng bio-dome, ay naroon ang mga buto ng dalawang tao, at ang dambuhalang kalansay ng isang ahas na tila namatay sa katandaan.

“Sultan,” bulong ni Aurora. “Salamat sa iyong serbisyo.”

Lumabas siya ng silid na iyon at hindi na muling lumingon.

Nang sumunod na mga buwan, ang Mansyon de las Serpientes ay muling nabuhay. Ngunit hindi na ito isang bahay. Ito ay naging “Aurora Sanctuary,” isang pundasyon para sa mga kababaihang biktima ng karahasan at pang-aabuso.

Ang babaeng itinapon para mamatay ay bumalik, hindi para maghiganti, kundi para magbigay-buhay. Ang kanyang yaman, na nakuha niya sa matalinong pag-i-invest ng mga ari-arian ng kanyang pamilya (na ibinalik sa kanya matapos ideklarang ‘dead’ si Julian), ay ginamit niya para iligtas ang iba.

Isang hapon, habang siya ay nakatayo sa balkonahe, nilapitan siya ng isang matandang lalaki. Ang kanyang bagong hardinero.

“Maganda ang tanim ninyong mga rosas, Ma’am,” sabi ng matanda.

Ngumiti si Aurora. “Salamat, Mang Selso. Salamat sa lahat.”

Ang matanda, na bumalik matapos malaman ang kanyang pagbabalik, ay ngumiti rin. Ang utang ay nabayaran na. Ang hustisya ay naibigay na.

Natutunan ni Aurora na ang buhay ay isang malaking kulungan ng ahas. May mga taong handang pumatay para sa kapangyarihan. Ngunit sa huli, ang tanging magliligtas sa’yo ay ang mga hindi inaasahang kaibigan, at ang sarili mong tapang na muling bumangon mula sa bingit ng kamatayan.

(Wakas)

Para sa iyo na nagbasa, ano sa tingin mo ang mas matinding kaparusahan para kina Don Julian at Cassandra: ang mamatay sa paraang binalak nila para sa iba, o ang mabuhay at makita ang kanilang imperyo na napunta sa taong kanilang sinubukang wasakin? At naniniwala ka ba sa kasabihang “kung ano ang itinanim ay siya ring aanihin”?

Ibahagi ang iyong mga saloobin sa comments section.