Sa isang mundong binabalot ng kapangyarihan, kayamanan, at mga transaksyong nagkakahalaga ng bilyon-bilyon, si Rafael Villar ay isang hari. Ang Villar Holdings, isang imperyo ng real estate na sumakop sa Timog-Silangang Asya, ay binuo niya mula sa pawis, talino, at walang kapagurang determinasyon. Ang dating batang mekaniko mula sa Tondo ay isa na ngayong pangalan na iginagalang sa bawat business forum, isang testamento ng pambihirang tagumpay.

Ngunit sa likod ng makintab na harapan ng kanyang tagumpay, si Rafael Villar ay isang taong matagal nang patay sa loob.

Maaga pa lang ay gising na si Rafael, nakaupo sa veranda ng kanyang pribadong villa sa Batangas. Ang villa, na nakatayo sa gilid ng isang burol, ay nag-aalok ng perpektong tanawin ng dagat—isang kalmadong salamin na sumasalamin sa kulay abong langit. Sa tabi niya, isang tasa ng kape na matagal nang lumamig. Hindi niya ito iniinom; parte lang ito ng kanyang ritwal sa umaga, isang paalala ng buhay na dati niyang tinamasa.

Anim na taon. Anim na taon na mula nang mawala si Andrea, ang babaeng pinangarap niyang pakasalan, ang babaeng bumuo sa kanya noong mga panahong wala siyang direksyon. Isang aksidente sa expressway, isang gabing maulan, isang banggaan. At sa isang iglap, nawala ang kalahati ng kanyang puso.

Simula noon, ibinaon niya ang sarili sa trabaho. Ang paglago ng kumpanya ay naging kanyang tanging paraan upang makalimot, upang makaramdam na may kontrol pa siya. Ngunit sa kabila ng mga gusali, kontrata, at pagkilala, ang pakiramdam ng pagiging hungkag ay hindi nawala. Gabi-gabi, siya pa rin ay isang alon na walang patutunguhan.

“Sir Rafael, may paparating pong mga investors galing Singapore bukas. I-confirm ko na po ba ang dinner reservation?” Ang boses ng kanyang sekretarya, si Minda, ay tumawid sa linya ng telepono, pilit na ibinabalik si Rafael sa realidad.

“I-cancel mo, Minda. Sabihin mong ipagpapaliban muna,” tugon niya, ang boses ay walang kabuhay-buhay.

“Pero sir, dalawang buwan natin itong hinintay…”

“Wala ako sa mood makipagplastikan,” putol niya. “Next week, bababa ako ng Manila. Pero hindi sa opisina. Gusto ko lang umikot. Maghanap ng hangin na hindi puro power suit at press release ang amoy.”

Hindi na sumagot si Minda. Alam niya ang tono na iyon. Kapag ganito ang amo niya, walang puwang para sa diskusyon. Sa paglipas ng maghapon, hindi mapakali si Rafael. Isang di-maipaliwanag na bigat ang dumagan sa kanyang dibdib. Kinabukasan, walang paalam sa staff, kinuha niya ang susi ng kanyang lumang Ford Bronco—ang paborito nilang sasakyan ni Andrea—at nagmaneho nang walang patutunguhan.

Mula Batangas, dumaan siya sa Cavite, tapos sa Laguna. Nagpalaboy-laboy siya sa mga lumang kalsada, sa mga lugar na may naiwang alaala, naghahanap ng kahit anong bakas ng sigla. Ilang araw siyang nagpalipas ng gabi sa mga hindi kilalang resort, hinahanap ang katahimikan na hindi maibigay ng kanyang marangyang buhay.

Isang gabing maulan, habang nasa gilid siya ng highway sa isang liblib na bayan sa Quezon, huminto siya sa isang lumang tindahan. Bumili siya ng sigarilyo, kahit hindi naman siya naninigarilyo. Isang desperadong galaw para lang maramdamang buhay pa siya.

“Sir, galing kayo sa Maynila?” tanong ng matandang tindera.

“Batangas,” sagot niya.

“Malayo-layo po ang inabot niyo. Delikado dito sa may bandang bundok,” babala ng matanda. “May mga balita kasing may mga nawawala. Mga babaeng kinukuha raw. Pero baka tsismis lang din ‘yon.”

Napatingin si Rafael sa labas, sa walang tigil na pagbuhos ng ulan. “Hindi ako naniniwala sa tsismis,” aniya. Ngunit ang tinig ng matanda ay nag-iwan ng kapirasong kilabot sa kanyang batok.

Sa halip na matakot, isang kakaibang pwersa ang humila sa kanya. Kinabukasan, nagdesisyon siyang puntahan ang lugar na tinutukoy ng matanda. Hindi dahil naniniwala siya, kundi dahil may kakaibang tawag ang lugar.

Dumaan siya sa makipot na kalsada patungo sa isang barangay na halos wala na sa mapa. Habang papalalim ang kanyang biyahe, pabigat nang pabigat ang kanyang pakiramdam. Parang pamilyar ang bawat liko, na tila may naiwang ala-ala sa bawat daan. Sa gitna ng isang mahabang kalsada na napapalibutan ng makakapal na puno, may kumislap sa gilid ng kanyang mata.

Isang putol na tali. Nakalaylay sa sanga ng puno.

Napahinto siya. Bumaba ng sasakyan at tiningnan ito. Marumi, mukhang ginamit para igapos ang isang bagay—o isang tao. Napalunok si Rafael. Walang ibang sasakyan. Walang signal ang telepono. Ngunit sa halip na tumalikod, kumuha siya ng flashlight at sinimulang sundan ang bakas.

Hindi niya alam kung anong nagtutulak sa kanya. Bawat hakbang sa damuhan ay parang may tumatawag sa kanya. Tahimik ang paligid, maliban sa huni ng kuliglig. Ngunit sa loob niya, may bumubulong: Rafael. Rafael.

Napalingon siya. Wala.

Pinagpatuloy niya ang paglakad hanggang sa marating niya ang isang malalim na bahagi ng gubat. Doon, sa lilim ng isang malaking punong Akasya, may mga bakas—putik, gasgas sa kahoy, at… buhok. Basa na ang laylayan ng kanyang pantalon. Ang hangin ay mabigat at malamig.

Paglapit niya sa puno, napansin niyang may mga hibla ng lubid sa paligid. Sa likod nito, isang maliit na truck ng yapak ang lumalalim sa putikan. Parang may pilit na kumawala. Napalinga siya. Biglang tumahimik ang lahat. Wala na ang kuliglig. Ang naiwan na lang ay ang ingay ng sarili niyang paghinga at ang mabilis na tibok ng kanyang dibdib.

At doon, narinig niya ito. Isang mahina, halos hindi marinig na daing.

“Tulungan mo ako.”

Mabilis siyang kumilos. Sinundan ang tinig. Sa likod ng makakapal na damuhan, sa paanan ng isang malaking ugat, nakita niya ang isang babae. Nakatihaya, marumi, sugatan, at halos walang malay. Ang mga kamay nito ay may bakas ng pagkakatali, namumula at nangingitim. Ang mukha ay natatakpan ng basang buhok at putik.

“Miss! Miss, naririnig mo ba ako?” nanginginig niyang tanong.

Dumilat ang babae, malabo ang titig. “Huwag… huwag mo akong ibalik,” halos pabulong niyang sabi, bago tuluyang nawalan ng malay.

Mabilis siyang bumalik sa sasakyan, kinuha ang first aid kit, jacket, at mas malakas na flashlight. Binalikan niya ang babae, dahan-dahang tinakpan ng kanyang jacket. “Hindi ko alam kung sino ka,” bulong niya habang maingat itong binubuhat, “pero hindi kita iiwan dito.”

Sa emergency room ng pinakamalapit na ospital, sinugod agad ang babae. Hypothermia, dehydration, minor head trauma, at mga bakas ng pagkakagapos.

“Kamag-anak niyo po ba siya?” tanong ng nurse.

“Hindi. Natagpuan ko lang siya sa gubat,” sagot ni Rafael. Agad tumawag ng pulis ang nurse.

Ilang oras ang lumipas. “Stable na po siya,” sabi ng doktor. “Pero mukhang may matinding trauma. Posibleng amnesia. Wala siyang ID, wallet, o cellphone.”

“Pwede ba siyang bantayan?” tanong ni Rafael.

“Sa ngayon, under observation. Pero kung gusto niyo—”

“Dito ako,” mabilis niyang putol. “Hangga’t walang lumilitaw na pamilya niya, ako ang bahala.”

Hindi niya maintindihan ang sarili. Bakit ganito siya kaapektado? Bakit parang may pwersang nagtutulak sa kanyang huwag iwanan ang babaeng ito?

Makalipas ang dalawang araw, unti-unting lumalakas ang babae. Ngunit hindi ito nagsasalita. Tahimik lang na nagmamasid, may bakas ng matinding takot at lungkot sa mga mata.

“Good morning,” bati ni Rafael isang umaga, dala ang lugaw at prutas. “Kailangan ka naming tawagin sa isang pangalan. Hindi pwedeng ‘Miss’ araw-araw. May gusto ka bang pangalan, kahit pansamantala lang?”

Matagal bago ito tumugon. Sa unang pagkakataon, nagsalita ito. Paos, mahinang-mahina. “Lia.”

“Lia? ‘Yan ba ang pangalan mo?”

Umiling ang babae. “Hindi ko alam. Pero… parang magaan sa pakiramdam. Parang ako ‘yon.”

“Okay,” ngumiti si Rafael. “Lia muna tayo.”

Nang lumabas ng ospital si Lia, walang tiyak na tirahan o pamilyang babalikan, inalok siya ni Rafael na pansamantalang manirahan sa kanyang beach house sa Batangas. Ang lugar na dati ay sagrado para sa alaala ni Andrea.

Sa unang araw sa beach house, halos hindi nagsalita si Lia. Ngunit sa mga sumunod na araw, isang bagong enerhiya ang bumalot sa bahay. Ang dating tahimik na kusina ay muling napuno ng amoy ng niluluto. Ang hardin na matagal nang napabayaan ay sinimulan niyang walisin at tamnan.

“Tinola?” gulat na tanong ni Rafael isang gabi.

“Oo,” sagot ni Lia. “Hindi ko alam kung bakit ko alam gawin. Basta kusa lang pumasok sa isip ko.”

“Baka naman dati kang chef,” biro ni Rafael. “Kung ganyan kasarap luto mo, baka ayaw na kitang paalisin dito.”

At doon, sa unang pagkakataon, ngumiti si Lia.

Sa mga sumunod na linggo, unti-unti silang naging malapit. Dalawang kaluluwang basag, na sa presensya ng isa’t isa ay tila dahan-dahang nabubuo. Ibinahagi ni Rafael ang sakit ng pagkawala ni Andrea. Pinakinggan siya ni Lia, hindi nanghuhusga. Sa bawat kwento ni Rafael, may kakaibang lungkot sa mata ni Lia, na tila may nawala ring mahalaga sa kanya.

“Bakit mo ako tinutulungan?” tanong ni Lia isang gabi.

“Hindi ko rin alam,” sagot ni Rafael. “Siguro dahil sa unang pagkakataon matapos ang matagal na panahon, may naramdaman akong hindi ko na naramdaman simula nang mawala siya. At ayaw kong pabayaan ‘yon.”

Ngunit ang katahimikan ay hindi nagtagal. Ang nakaraan ni Lia ay nagsimulang magparamdam sa anyo ng matitinding bangungot. Gabi-gabi siyang nagigising, sumisigaw, pawis na pawis.

“May nakikita akong lalaki,” umiiyak niyang sabi kay Rafael isang madaling araw. “Hindi ko makita ang mukha niya. Pero alam kong kilala ko siya. Tinatawag niya ako. Marco… yata ang pangalan.”

Marco. Ang pangalang iyon, kasabay ng tanging pag-aari ni Lia nang matagpuan siya—isang handmade na pulseras na gawa sa sinulid na may nakaukit na maliit na letrang ‘M’.

Hindi na mapakali si Rafael. Ang pagmamalasakit niya kay Lia ay naging isang determinasyon na protektahan ito. Lihim siyang tumawag sa isang pribadong imbestigador, si Lito Serano, isang retiradong pulis na matagal na niyang pinagkakatiwalaan.

“Isang babae,” sabi ni Rafael kay Lito. “Walang identity, walang record. Pero gusto kong malaman kung sino siya.”

“Bakit mo siya hinahanap?”

“Dahil siya lang ang dahilan kung bakit gumagalaw pa ako ngayon,” matapat na sagot ni Rafael.

Ilang araw ang lumipas. Ang beach house ay tila isang paraiso sa gitna ng kawalan, ngunit ang panganib ay nagsimula nang umaligid. Isang umaga, nakakita si Rafael ng bakas ng paa sa gilid ng kanilang bakuran. Bago. May nakapasok. Agad niyang pinatawag ang kanyang security team mula Maynila, pinakabitan ng mga hidden camera at sensor ang buong property.

Kinabukasan, ang takot ni Lia ay nagkatotoo. Habang nasa palengke kasama ang katulong, naramdaman niyang may sumusunod sa kanya. Isang lalaking naka-cap, na nang magkasalubong ang kanilang mata, ay biglang tumalikod at nawala.

“May sumusunod sa akin kanina,” bulong ni Lia pag-uwi. “Hindi ko sigurado, pero pakiramdam ko… nakita ko na siya dati.”

Nang gabing iyon, tumawag si Lito. At ang balita ay nagpabagsak sa mundo ni Rafael.

“Boss, may leads na ako,” sabi ni Lito. “May record sa Davao City. Isang babaeng ini-report na missing limang buwan na ang nakalilipas. Ang pangalan niya, Aliana Vergara. Anak ng isang retiradong pulitiko.”

Ipinadala ni Lito ang litrato. Nang makita ito ni Rafael, parang natuyuan siya ng dugo. Si Lia.

“Ang mas mabigat, Boss,” dagdag ni Lito. “Huling nakita sa labas ng bahay ng isang lalaking nagngangalang Marco Salazar. Ex-boyfriend. Kilala sa Davao bilang may koneksyon sa sindikato ng human trafficking. Si Aliana, engage na raw sa isang foreign businessman. Isang linggo bago ang kasal, bigla na lang nawala.”

Bumalik si Rafael sa Batangas, bitbit ang katotohanang hindi niya alam kung paano sasabihin. Nadatnan niya si Lia sa veranda, tahimik.

“Lia,” sabi niya, inilapag ang brown envelope. “Kailangan mong makita ‘to.”

Dahan-dahang binuksan ni Lia ang sobre. Nang tumambad sa kanya ang litrato at ang pangalan, napasinghap siya. “Aliana Vergara,” bulong niya. At sa isang iglap, tila may bumukas na pinto sa kanyang isipan.

“Ako ito,” tumingin siya kay Rafael, nanginginig ang labi, ang mga luha ay bumuhos. “Ako si Aliana. Si Marco… siya ang dahilan. Hindi niya matanggap na hindi ko siya pipiliin. Sinundan niya ako. Pinigilan niya akong magpakasal. Binalot niya ako sa takot.”

“Kasama mo ako,” niyakap siya ni Rafael. “Hindi mo na kailangang takasan ang nakaraan mag-isa.”

Ngunit ang pagbabalik ng kanyang pagkakakilanlan ay simula pa lang ng mas malaking laban. Si Aliana Vergara ay hindi lang isang simpleng babae; siya ang nag-iisang tagapagmana ng isang malaking yaman na iniwan ng kanyang lolo.

Isang araw, isang itim na SUV ang huminto sa harap ng beach house. Mga abogadong may dalang summons. Isang nagpakilalang pinsan, si Irene Tolentino, ang nagsampa ng kaso. Fraud, identity theft, at attempted extortion. Ang alegasyon: si Aliana Vergara ay matagal nang patay, at ang babaeng kasama ni Rafael ay isang impostora na naghahabol sa mana.

Humarap sila sa korte. Ang kampo ni Irene ay nagprisinta ng mga dokumentong nagsasabing namatay na si Aliana.

“Motibo! Ayan na nga!” sigaw ng abogado ni Irene. “Ginagamit niya ang pagkatao ni Aliana para sa pera!”

Tumindig si Aliana. Nanginginig, ngunit matatag. “Hindi ko po kailanman nalaman ang tungkol sa mana. Gusto ko lang pong mabawi ang buhay ko. At mapanagot ang mga taong nagtangka sa akin.”

Nang araw na iyon, isang testigong hindi inaasahan ang lumitaw. Si Simon Del Rosario, isang independent forensic specialist na in-hire mismo ng kampo ni Irene Tolentino para patunayang peke si Aliana.

“Your Honor,” nagsimula si Simon. “Matapos po ang facial recognition analysis, fingerprint matching, at DNA cross-reference gamit ang archived sample mula sa ospital kung saan ipinanganak si Aliana… Lumalabas na ang babaeng narito ngayon ay si Aliana Vergara. Walang alinlangan.”

Tumahimik ang korte. Si Irene ay nagwala, sumisigaw na imposible ito. Ngunit ang desisyon ng hukom ay pinal: kinikilala ng korte si Aliana Vergara.

Paglabas ng korte, napayakap si Aliana kay Rafael. “Nanalo tayo,” bulong niya.

Ngunit ang kwento ay hindi pa tapos. Ang pinaka-nakakagimbal na rebelasyon ay nag-aabang sa kanilang pag-uwi.

Habang inaayos ni Aliana ang mga lumang gamit na ibinalik sa kanya ng foundation ng kanyang pamilya, may isang kahon na naglalaman ng mga alahas. Sa loob nito, isang singsing na lumang-luma, may maliit na emerald na bahagyang kupas na.

“Natagpuan ko ‘to,” sabi niya kay Rafael. “Wala akong maalala tungkol dito. Pero may ukit sa loob.”

Kinuha ito ni Rafael. Binasa ang maliit na ukit sa loob ng gintong banda.

At sa sandaling iyon, tumigil ang kanyang paghinga.

To RV, forever yours, A.

“Ako… ako ang RV,” halos pabulong na sabi ni Rafael. “Rafael Villar. At ang A… Andrea.”

Tumingin siya kay Aliana, ang kanyang mga mata ay puno ng tanong, pagtataka, at isang damdaming matagal nang ibinaon. “Ito… ito ang singsing na nawala kay Andrea bago siya mawala. Pinagawa ko ‘to para sa kanya.”

Umalingawngaw ang katahimikan. Si Aliana, na may hawak na singsing ni Andrea. Paano?

Napahawak si Aliana sa kanyang sintido. “Rafael… paano kung…”

Dito na muling pumasok si Lito. Ang imbestigador, na hindi tumigil sa paghahanap, ay may dala-dala pang mas malaking ulat.

“Boss,” sabi ni Lito kay Rafael, “muling binuksan ng team ko ang kaso ni Andrea. At may mga natagpuan kaming hindi tugma.”

Inilatag niya ang mga papeles. Ang death certificate ni Andrea, hindi opisyal na authenticated. Walang malinaw na post-mortem report. Walang katawan. Ang sinabing aksidente, ang bangkay ay “hindi na raw makita” dahil sa tindi ng pagkasunog. Lahat ay hearsay. Lahat ay mabilis na isinara.

“Tingin ko,” mariing sabi ni Lito, “hindi aksidente ang pagkawala ni Andrea. At kung totoo ang hinala ko…”

Kasabay nito, isang lumang voice recorder ang natagpuan sa bodega ng dating bahay ng mga Vergara sa Davao—isang gamit na hindi nakuha ni Marco. Nang i-play ito ni Aliana, ang boses niya—mas bata, masigla—ang narinig.

“Kung sakaling may mangyari sa akin,” sabi ng boses sa recorder, “gusto ko lang sabihin, hindi ko pinili ‘yon. Mahal ko si Rafael. At kung may makarinig nito, pakisabihin sa kanya, hindi ko siya iniwan.”

Tumulo ang luha ni Rafael. Anim na taon. Anim na taong pagluluksa para sa isang taong buhay pa pala.

Ang babaeng kaharap niya—ang babaeng tinawag niyang Lia, ang babaeng kinilala ng batas bilang Aliana Vergara—ay walang iba kundi si Andrea, ang kanyang nawawalang pag-ibig.

Ang buong kwento ay nabuo. Si Marco Salazar ay hindi lang ex-boyfriend ni “Aliana.” Si Marco ay kasosyo sa isang sindikato na may koneksyon sa pamilya Vergara (na posibleng si Andrea, gamit ang ibang pangalan). Nang tangkain ni Andrea/Aliana na putulin ang koneksyon, nagplano ang sindikato, kasama si Marco, na burahin siya.

Ginamit nila ang “aksidente” para paniwalain si Rafael na patay na si Andrea. Samantala, si Andrea ay binihag, tinangkang patayin, at dumanas ng matinding trauma na nagdulot ng kanyang amnesia. Upang lalong guluhin ang lahat, ginamit ng sindikato (posibleng kasabwat ang “pinsan” na si Irene) ang pangalang “Aliana Vergara” para ikonekta siya sa isang hiwalay na krimen at mana, upang kung sakaling bumalik ang alaala niya, magiging magulo pa rin ang kanyang pagkakakilanlan.

“Plinano nilang burahin ka,” mariing sabi ni Rafael, ang mga kamao ay nakakuyom. “Gamit ang trauma, gamit ang takot.”

Ngunit hindi pa sila tapos. Kailangang managot si Marco.

Sa tulong ng impormasyon mula kay Lito, natunton nila si Marco na nagtatago sa Palawan, gamit ang ibang alyas, at nagpapatuloy ng kanyang operasyon. Sa tulong ng lokal na pulisya, isang raid ang isinagawa. Walang putok. Walang laban. Tahimik na nahuli ang lalaking naging multo sa buhay ni Andrea/Aliana.

Habang isinasakay sa mobile, tumitig si Marco kay Aliana. “Hindi mo ako kailanmang mapapatay sa alaala mo,” sabi nito.

Tumingin si Aliana, matatag, mariin. “Hindi ko na kailangang patayin ka. Wala ka nang kapangyarihan sa buhay ko.”

Ilang buwan ang lumipas. Mainit ang sikat ng araw sa Batangas. Sa hardin ng beach house, isang pormal na seremonya ang nagaganap. Ang pagbubukas ng “Pusong Buhay,” ang foundation na itinayo ni Aliana (na piniling gamitin ang pangalang ito) para sa mga babaeng biktima ng karahasan at human trafficking.

Tumayo siya sa entablado, suot ang simpleng puting bestida.

“Sa mahabang panahon,” nagsimula siya, “nawala po ako. Inakala ng marami, patay na ako. Inakala ko rin, wala na akong halaga. Ngunit sa kabila ng sakit, may mga taong hindi tumigil na maniwala… Isa na roon si Rafael Villar. Kung wala siya, baka hindi ako narito ngayon.”

Sa likod, tahimik na nakatayo si Rafael, ang mga mata ay puno ng pagmamahal at paggalang.

Matapos ang programa, naglakad silang dalawa patungo sa puno ng santan kung saan minsan silang nag-usap.

“Tinatanong mo ako dati,” ani Aliana, “kung sino ako sa mga pangalang ginamit ko. Ngayon, alam ko na. Ako si Aliana, ang babaeng natutong mabuhay mula sa wala. At ako si Andrea, ang babaeng hindi sumuko. Lahat sila, ako ‘yon. At ikaw, Rafael, ikaw ang nagpatunay na kahit ilang piraso ang mawala sa akin, may magmamahal pa rin sa akin ng buo.”

Kinuha niya ang singsing mula sa kanyang bulsa at inabot kay Rafael.

Hindi na nagsalita si Rafael. Kinuha niya ang singsing, lumuhod sa harap ni Aliana, at sa gitna ng mga bulaklak, isinuot ito sa kanyang daliri.

“Wala akong ibang hinihintay kundi ito,” sagot niya. “Sa pangalan mo noon, sa pangalan mo ngayon, sa bawat pangalan mo bukas, ikaw ang pipiliin ko.”

Sa mga sumunod na buwan, ang beach house ay naging tahanan ng paghilom. Si Rafael ay bumalik sa kanyang kumpanya, ngunit may bagong sigla. Si Aliana ay naging abala sa kanyang foundation. Ngunit sa bawat hapon, sabay silang umuuwi sa iisang hapag, iisang katahimikan.

Isang hapon, habang naglalakad sa palengke, may dinalang maliit na kahoy na kahon si Rafael.

“Hindi ako magpo-propose,” ani Rafael. “Wala pa akong bagong singsing. Pero kung handa ka na, gusto ko lang tanungin… Gusto mo bang simulan natin ang buhay na magkasama? Hindi bilang obligasyon, kundi bilang desisyon.”

Binuksan ni Aliana ang kahon. Laman nito ay isang susi.

“Susi ‘yan ng bagong opisina mo,” sabi ni Rafael. “Pinatayo ko ang building ng foundation sa tabi mismo ng bagong branch ng kumpanya ko sa Maynila. Gusto kong magtabi tayo ng espasyo. Hindi lang sa trabaho, kundi sa buhay.”

Yumakap si Aliana. Ang pag-ibig na sinubok ng anim na taong pagkawala, ng amnesia, ng isang sindikato, at ng kasinungalingan, ay sa wakas natagpuan ang kanyang tunay na simula—hindi sa nakaraan, kundi sa isang simpleng desisyon na piliin ang isa’t isa, araw-araw.