Si Aling Lita ay isang 65 taong gulang na inang tagapag-alaga. Buong buhay niya, hindi siya nag-asawa muli matapos pumanaw ang asawa. Itinaguyod niya ang tatlong anak—lahat nagtapos ng pag-aaral, may kanya-kanyang propesyon, may mga pamilya na rin. Sa kabila ng pagtanda at panghihina, masaya siyang naninirahan sa bahay ng panganay niyang anak na si Raymond.

Ngunit nang magsimulang mawalan ng trabaho ang manugang at unti-unting nadagdagan ang gastusin sa bahay, tila biglang naging pabigat si Aling Lita. Napansin niyang umiikli ang pasensya sa kanya, na dati-rati’y may masayang salu-salo, ngayo’y bihira na siyang makasama sa hapag. Hanggang isang gabi, habang tahimik siyang naghuhugas ng plato, tinapik siya ni Raymond.

“Ma,” sabi nito, “hindi ko na alam kung paano sasabihin ‘to… pero… wala na po kaming lugar para sa inyo. Ang dami nang problema, at kailangan na po namin ng space. Baka puwedeng… umalis ka muna.”

Parang bomba ang bawat salitang binitiwan ng anak. Gusto niyang sumagot. Gusto niyang magtanong. Ngunit wala nang salitang lumabas sa kanyang bibig. Sa halip, tahimik siyang nag-empake ng kaunting gamit. Wala siyang pupuntahan. Kaya sa lumang bakanteng parke malapit sa simbahan siya tumigil—sa ilalim ng punong mangga, doon siya natulog.

Gabi-gabi siyang umiiyak. Isang basang kumot, isang termos ng malamig na tubig, at larawang pamilya lamang ang kasama niya.

Kinabukasan, habang papalubog ang araw, may lalaking nakaputing polo ang lumapit sa kanya. “’Nay, okay lang po kayo?” tanong nito.

Napatingin si Aling Lita. “Okay lang ako, anak. Sanay na ang katawan ko sa lamig.”

Ngumiti ang lalaki. “Ako po si Marco. Isa akong volunteer sa shelter sa may bayan. Gusto niyo po bang sumama sa amin? Baka puwedeng makahanap kayo ng pansamantalang matutuluyan.”

Sumama si Aling Lita. Doon sa shelter, naalalayan siya. Binigyan ng pagkain, kama, at pagkakataong makausap ang mga kapwa niya matatanda. Habang naroon, nakilala siya ng isa sa mga nurse na nagsabing, “Hindi ba kayo si Ma’am Lita? Kayo po ang teacher ko sa Grade 2!”

Naluha si Aling Lita. Hindi niya akalaing ang dating batang tinuruan, siya na ngayong nag-aalaga sa kanya.

Makalipas ang ilang linggo, lumabas sa lokal na pahayagan ang kwento ni Aling Lita—isang dakilang guro na itinaboy ng sariling pamilya, ngunit niyakap ng mga taong minsang naging bahagi ng kanyang kabutihan. Trending ang kanyang larawan sa social media. Maging ang lokal na TV network ay gumawa ng panayam.

Pagkaraan ng ilang araw, dumating si Raymond sa shelter, umiiyak. “Ma, patawarin mo ako. Hindi ko dapat sinabi ‘yon. Akala ko tama ang ginagawa ko, pero ngayon ko lang na-realize… ikaw ang dahilan kung bakit ako narating ko ang kinalalagyan ko ngayon.”

Tahimik si Aling Lita. Tinignan niya ang anak at sabay sabing, “Anak, hindi ako nagtanim ng galit. Hindi mo kailangang bumawi—ang kailangan mo lang… ay hindi na maulit ito sa magiging anak mo.”

Mula noon, muli siyang binalik ni Raymond sa bahay. Ngunit hindi na lamang siya basta nanay doon—naging inspirasyon siya sa buong barangay. Marami ang dumadalaw sa kanya upang humingi ng payo, habang tinutulungan niyang muling mapalapit ang mga anak sa kanilang matatanda.

Sa huli, ang sugat ng pagtatakwil ay hindi natatapos sa sakit—minsan, ito ang pintuan sa pagbabalik-loob.