Sa isang marangyang mansyon kung saan ang lahat ay tila perpekto—mamahaling chandelier, mamumuting kurtina, at mga hapunang punô ng tawa—isang sigaw mula sa kasambahay ang sumira sa katahimikan. “Huwag mong inumin ‘yan, Sir!” Hindi alam ng lahat, sa isang tasa ng kape, magtatapos ang isang kasal na itinuring ng marami na ‘walang bahid.’

Si Ethan Velasco ay isang kilalang bilyonaryo—matalino, disiplinado, at kilala sa pagiging mabuting asawa. Ang kanyang asawa, si Cassandra, ay dating modelo, maganda, elegante, at kinaiinggitan ng marami. Sa paningin ng mundo, sila ang larawan ng “perfect couple.” Pero sa likod ng mga larawan sa magazine at matamis na ngiti sa social media, may lihim na matagal nang nabubuo.

Isang umaga, gaya ng nakasanayan, inihanda ng kasambahay na si Marites ang almusal. Tahimik lang siya, dahil napansin niyang iba ang utos ng ginang.
“Marites, ako na ang magtitimpla ng kape ni Ethan ngayon,” nakangiting sabi ni Cassandra, habang hawak ang tray.
“Ah, Ma’am, ako na po sana—”
“Hindi na kailangan. Pahinga ka muna,” sabay ngiting pilit.

Ngunit sa mga mata ni Marites, may kakaiba. Ang ginang, na dati’y hindi man lang nagtatangkang magtimpla ng kape, ay biglang nagpilit ngayong umaga. Sa una’y binale-wala niya ito. Ngunit nang mapansin niyang may tinatago si Cassandra sa likod ng apron—isang maliit na bote—biglang nanlamig ang kanyang katawan.

Pagpasok ni Cassandra sa dining room, naroon si Ethan, abala sa pagbabasa ng pahayagan. “Good morning, honey,” malambing nitong bati habang iniaabot ang tasa ng kape.
Ngumiti si Ethan. “Wow, ikaw mismo ang nagtimpla?”
Tumango si Cassandra. “Special blend ko ‘yan.”

Habang inaabot ni Ethan ang tasa, biglang bumukas ang pinto at mabilis na sumigaw si Marites, halos nanginginig, “Sir Ethan! Huwag mong inumin ‘yan!”
Napatigil ang lahat.

Nagulat si Cassandra. “Ano’ng ginagawa mo, Marites?!”
Pero si Marites ay lumapit at mabilis na kinuha ang tasa mula sa kamay ng amo.
“Pasensya na po, Sir, pero kailangan ko pong makita kung ano ‘to.”

Kinuha niya ang maliit na bote mula sa bulsa ni Cassandra—pareho sa nakita niyang hawak nito kanina. Binuksan niya ito, at lumabas ang amoy ng gamot na kilala niya. Isa itong uri ng pampatulog na ginagamit sa ospital, ngunit sa maling dosis, maaaring makasama.

Nanlaki ang mata ni Ethan. “Cassandra… ano ‘to?”
Hindi agad nakasagot ang babae. “Hindi mo naiintindihan, Ethan! Gusto ko lang—”
“Gusto mong ano?! Patulugin ako? O mas masahol pa?” galit na tanong ng lalaki.

Lumabas ang katotohanan sa pagitan ng kanilang pagtatalo. Matagal nang may kinakatagpo si Cassandra—ang business partner ni Ethan. Plano nilang ilipat sa kanya ang kontrol ng kompanya habang ginagawang “mentally unfit” si Ethan gamit ang mga gamot na ipapatikim sa kanya araw-araw.

Tahimik si Ethan habang nakikinig, unti-unting lumulubog sa bigat ng katotohanan. Ang babaeng minahal niya, ang asawang pinaniwalaan niyang tapat, ay matagal na palang may ibang layunin.

“Wala kang karapatan!” sigaw ni Cassandra habang pinipigilan ng mga guwardiya.
“May karapatan ako,” malamig na sabi ni Ethan. “At dahil sa isang tasa ng kape, nakita ko na ang tunay mong kulay.”

Ilang araw matapos ang insidente, umalis si Cassandra sa mansyon. Naiwan si Ethan at si Marites, na itinuring niyang bayani. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi nagtagumpay si Ethan sa paghihiganti—ang ginawa niya, ay mas marangal.

Binalik niya si Marites sa probinsya, at binigyan ng bahay at negosyo bilang pasasalamat. “Kung hindi dahil sa’yo,” sabi niya, “baka hindi ko pa rin alam kung sino ang tunay kong kakampi.”

Ang kwento ni Ethan, Cassandra, at Marites ay kumalat online matapos ibahagi ng isang empleyado ng kompanya ang nangyari. Maraming netizen ang nagsabing, “Minsan, ang pinakamamahal mo pa ang may hawak ng lason, at ang taong inaapi mo, siya pa ang magliligtas sa’yo.”

Isang simpleng tasa ng kape ang naging simbolo ng katapatan, pagtataksil, at kabayanihan. Sa huli, napatunayan ni Ethan na hindi kayamanan o ganda ang sukatan ng pagkatao—kundi kung sino ang tapat, kahit walang nakakakita.