Sa bawat ama, may sandaling hindi kailanman mabubura sa puso. Para kay Kuya Kim Atienza, ang sandaling iyon ay dumating nang tuluyang magbago ang kanyang mundo—at kailanma’y hindi na bumalik sa dati. Hindi ito usapin ng sikreto o kontrobersya. Ito ay usapin ng isang katotohanang mas malalim kaysa anumang balita: ang mensaheng iniwan ng anak na nagpaiba ng direksyon ng kanyang buhay.

Marami ang nagtataka kung ano nga ba ang tunay na dahilan sa biglaang pagbabago ng pananaw ni Kuya Kim. Bakit mas naging introspective? Bakit bigla siyang mas naging vocal sa kahalagahan ng pamilya, pananampalataya, at paghawak sa bawat sandali nang mas maigting? Hindi ito dahil sa isang balitang gustong pasikatin o usaping gustong pag-usapan. Ito ay nanggaling sa tahimik ngunit napakatinding aral na iniwan sa kanya ng anak na si Emman.

Ayon sa malalapit sa pamilya, may mga sandali raw bago ang pagpanaw ni Emman na tila mas malalim ang kanyang mga salita. Mga simpleng pahayag na maaaring binalewala sa unang tingin, pero ngayon ay mas tumitimo kaysa sa kahit anong aral sa buhay.

“Dad, minsan sapat na yung nandito tayo ngayon,” sabi raw niya minsan habang kasama ang pamilya. Noon, simpleng linya lang. Ngayon, isa itong pangungusap na paulit-ulit maririnig sa puso ni Kuya Kim—parang paalala na ang oras ay hindi binibili, at ang buhay ay hindi inuulit.

Madalas ding marinig sa kanya noon ang mga tanong na puno ng lalim: “Bakit kaya may mga taong biglang nawawala? Ano kaya ang pinakamahalagang gawin habang andito pa tayo?” Mga tanong na maaaring tanong lang ng isang kabataang naghahanap ng direksyon, pero ngayon ay tila mensahe para sa kanyang ama at sa mga taong naiwan.

Hindi ito lihim ng madidilim na pangyayari o kontrobersya. Ang tinatawag ng ilan na “nakakatakot na lihim” ay hindi tungkol sa misteryo, kundi sa isang katotohanang madalas ay kinatatakutan nating harapin—na ang buhay ay marupok, ang oras ay mabilis, at ang mga taong mahal natin ay hindi natin hawak magpakailanman.

Sa pagkawala ni Emman, may mga sandaling paulit-ulit na bumabalik kay Kuya Kim: mga tawa, kwentuhan, katahimikan, at mga simpleng sandali na noon ay ordinaryo lamang, pero ngayon ay napakahalaga. Ang totoo, ang mga mensaheng iniwan ni Emman ay hindi nagbabanta—sila ay nagbubukas ng mata.

Mula noon, mas madalas makita si Kuya Kim na nagpapasalamat. Mas madalas niyang ipaalala sa kanyang audience ang kahalagahan ng kalusugan, pananampalataya, at oras kasama ang pamilya. Mas ramdam sa bawat salita niya ang bigat ng pinagdaanan, pero mas ramdam din ang pag-angat mula sa sakit.

Kung mayroon mang pinakamahalagang naging aral sa lahat, ito ay ang simpleng katotohanan na maaaring itago ng bawat tahimik na sandali: minsan, ang pinakamahalagang mensahe sa buhay ay hindi sumisigaw. Hindi ito drama o pasabog. Minsan, ito ay isang banayad na bulong—na maririnig mo lang kapag ikaw ay handa.

At ngayon, habang patuloy na kinikilala ng tao ang kanyang tapang at pananampalataya, malinaw na ang “lihim” na nagbago sa buhay ni Kuya Kim ay hindi madilim. Hindi ito kinakatakutan. Ito ay isang alaala at mensaheng puno ng pagmamahal—at sa ganitong paraan, nagiging buhay si Emman sa bawat araw na pinipili nilang magpasalamat, magmahal, at mabuhay nang may layunin.

Sa huli, ang tunay na pagbabago ay hindi dahil sa takot. Ito ay dahil sa isang mensaheng iniwan ng batang may pusong mas malaki pa sa kanyang panahon sa mundong ito.