Noong gabi ng Oktubre 14, 1986, naglaho na parang bula ang apat na magkakapatid na Del Rosario mula sa bayan ng Tagaytay. Sina Clara (16), Miguel (14), Jonas (10), at ang bunso nilang si Leah (7) ay naiwan sa bahay habang nasa Maynila ang kanilang mga magulang para sa trabaho. Kinabukasan, natagpuang bukas ang pintuan ng kanilang bahay, patay ang ilaw, at wala na ang mga bata.

Naging headline ito sa buong bansa. Libo-libong pulis, volunteer, at rescuer ang nagsuyod sa paligid ng bayan — sa gubat, sa ilog, sa mga abandonadong bahay — ngunit walang bakas ng apat. Isang linggo lang matapos ang pagkawala, lumabas ang mga teorya: may dumukot daw, may nagsabing sumali raw sa kulto, at may iilan pang naniniwalang may kinalaman sa kakaibang ritwal na matagal nang pinaniniwalaan sa lugar.

Ngunit paglipas ng panahon, isa-isa ring nawala ang interes ng mga tao. Ang kaso ay tuluyang idineklara bilang unsolved. Ang mag-asawang Del Rosario ay namuhay na may pag-asang muling makikita ang mga anak — ngunit pareho silang pumanaw nang walang sagot.

Hanggang sa dumating ang taong 2024.

Isang grupo ng mga mountaineer ang nag-eexplore sa isang lumang kuweba sa bundok ng Batulao — lugar na halos sampung kilometro lamang ang layo sa dating bahay ng mga Del Rosario. Habang nag-iikot, napansin ng isa sa kanila, si Ryan, ang kakaibang marka sa pader: apat na pangalan, nakaukit sa lumang bato. “Clara. Miguel. Jonas. Leah.”

Nang lumiwanagan nila ang paligid, tumambad sa kanila ang isang maliit na lagusan sa likod ng bato, parang sinadyang takpan. Tinawag nila ang awtoridad.

Dumating ang mga pulis at forensic team, at nang buksan nila ang lagusan, nakita nila ang isang makitid na espasyo na may apat na lumang sleeping bags, ilang laruan, at mga papel na parang diary. Sa gilid, may mga nakasulat sa pader gamit ang uling:

“Naririnig namin silang bumabalik.”
“Ayaw nilang umalis.”
“Kung sino man ang makakita nito, huwag magtiwala sa boses.”

Kinilabutan ang lahat.

Sa mga labi na natagpuan sa loob ng kuweba, nakumpirmang may tatlong katawan — ngunit hindi nila natagpuan si Leah, ang bunsong kapatid. Ayon sa forensic analysis, tila nagsilong ang magkakapatid sa kuweba noong 1986, marahil para magtago mula sa isang tao o pangyayari. Ngunit may mga palatandaang may kasama silang iba — isang footprint na mas malaki kaysa sa kanila at may kakaibang marka ng sugat.

Ang mga sulat sa dingding ay tila isinulat ni Clara, ang panganay. Sa huling linya ng kanyang isinulat, nabasa ng mga imbestigador ang nakakakilabot na mensahe:

“Si Leah ay hindi na si Leah.”

Muling binuksan ang kaso. Lumabas sa mga bagong dokumento na noong 1986, may lalaking nangangalang Victor Lazo na nakatira malapit sa pamilya. Isa siyang dating sundalo na sinasabing may koneksyon sa mga iligal na grupo sa kabundukan. Nawala siya ilang araw matapos ang pagkawala ng mga bata at hindi na muling nakita.

Ngunit may mas nakakagulat pa — nang suriin ng DNA team ang mga labi, isa sa tatlong katawan ay hindi kamag-anak ng mga Del Rosario. Ibig sabihin, may isa pang tao sa kuweba noong gabing iyon.

Sino siya? Bakit siya nandoon? At nasaan ang bunso?

Habang patuloy ang imbestigasyon, isang matandang babae mula sa kabilang bayan ang lumapit sa mga awtoridad. Ayon sa kanya, may batang babae raw na natagpuan noong 1987 sa isang baryo sa Batangas, walang maalala, at inampon ng isang pamilya. Ang bata raw ay may birthmark sa likod ng tainga — katulad ng kay Leah.

Matapos ang halos apat na dekada, muling nagtagpo ang mga piraso ng misteryo. Isinasailalim ngayon sa DNA test ang babaeng iyon, na nasa edad 45 na, upang matukoy kung siya nga ba si Leah Del Rosario — ang nag-iisang nakaligtas sa gabing naglaho ang kanyang mga kapatid.

At kung totoo nga ito, isang tanong na lang ang natitira:
Ano ang nangyari sa loob ng kuweba — at sino o ano ang tinutukoy ni Clara sa mga salitang, “Si Leah ay hindi na si Leah”?

Hanggang ngayon, nananatiling misteryo ang kaso ng mga magkakapatid na Del Rosario — isang paalala na may mga kwentong kahit ang panahon, ay hindi kayang ilibing.