Tahimik na gumuhit sa social media ang balitang nagdulot ng matinding lungkot sa maraming Pilipino—ang pagpanaw ng anak ni Kuya Kim Atienza, si Emman. Sa gitna ng mga larawan ng kanilang masayang pamilya na madalas ibinabahagi ni Kuya Kim, walang nakapaghanda sa biglaang pagkawala ng kanilang anak na minsang nagsilbing liwanag ng kanilang tahanan.

Sa mga unang sandali matapos ang masamang balita, walang makapagsalita. Pero ang pinakamasakit sa lahat ay ang naranasan ng asawa ni Kuya Kim, si Felicia, na halos mawalan ng malay nang makita ang anak sa huling pagkakataon. Ayon sa mga malalapit sa pamilya, napasigaw na lamang siya ng “Anak ko!” habang yakap-yakap ang malamig na katawan ni Emman. Ang tagpong iyon ay tila bumalot ng kirot sa sinumang nakasaksi.

Matagal nang kilala si Kuya Kim bilang matatag at positibong tao. Sa kabila ng mga pinagdaanang pagsubok sa kalusugan, palagi siyang nakangiti at nagbibigay-inspirasyon sa iba. Ngunit ngayong siya naman ang nawalan, tila ibang anyo ng katahimikan ang bumalot sa kanyang pagkatao. Sa isang maikling mensaheng ibinahagi niya sa publiko, sinabi ni Kuya Kim: “Hindi ko man maintindihan ngayon ang lahat, pero naniniwala akong may dahilan ang Diyos.”

Maraming netizen ang agad na nagpadala ng mensahe ng pakikiramay. Sa mga komento, ramdam ang lungkot at pagdamay ng mga Pilipinong sumubaybay sa pamilya Atienza. “Walang salitang makakapawi sa sakit ng isang magulang na nawalan ng anak,” wika ng isa. “Sana’y yakapin kayo ng Diyos sa panahon ng inyong pagdadalamhati,” sabi pa ng isa.

Ayon sa mga kaibigan ng pamilya, si Emman ay isang tahimik ngunit mabait na anak. Mahilig siya sa kalikasan tulad ng kanyang ama at madalas daw itong sumama kay Kuya Kim sa mga lakad kapag may oras. “Masayahin si Emman, pero hindi siya palabida. Isa siyang anak na laging nagrerespetong makipag-usap,” sabi ng isang malapit na kaibigan ng pamilya.

Sa huling gabi bago ilibing si Emman, ramdam ang bigat ng hangin sa burol. Tahimik lang si Kuya Kim, habang nakaupo sa tabi ng kabaong ng anak. Paminsan-minsan ay maririnig ang mahinang pag-iyak ni Felicia, habang hawak ang kamay ng anak na tila ayaw bitawan. Hindi niya maipaliwanag kung paano tatanggapin ang katotohanang hindi na muling babalik ang anak na minsan niyang tinuruan, niyakap, at pinangarap ng magandang kinabukasan.

“Ang hirap tanggapin. Parang kahapon lang, nag-aalmusal kami, sabay tawanan. Ngayon, wala na siya,” nasambit ni Felicia sa isang malapit na kamag-anak. “Hindi ko alam kung paano muling sisikat ang araw para sa amin.”

Sa kabila ng matinding sakit, pinipilit ng pamilya na kumapit sa pananampalataya. Sa bawat mensaheng natatanggap nila mula sa mga kaibigan, kapamilya, at tagasuporta, unti-unti nilang nararamdaman na hindi sila nag-iisa. “Ang bawat dasal at mensahe ay nagbibigay sa amin ng lakas,” wika ni Kuya Kim. “Si Emman ay palaging magiging bahagi ng aming buhay. Hindi siya nawala, dahil mananatili siya sa aming puso.”

Marami ring mga personalidad ang nagbigay ng kanilang pakikiramay. Isa sa kanila ang matalik na kaibigan ni Kuya Kim na nagsabing, “Si Kim ay isa sa pinakamalakas na taong kilala ko, pero ngayong nakita ko siyang ganyan, doon ko lang naunawaan kung gaano kasakit ang mawalan ng anak.”

Habang tumatagal, unti-unting lumilinaw sa publiko na ang pagkamatay ni Emman ay hindi lamang isang balita—ito ay paalala kung gaano kahalaga ang oras na ginugugol natin sa ating mga mahal sa buhay. Sa panahon ng sobrang abala, minsan ay nakakalimutan nating yakapin, pakinggan, at pahalagahan ang mga taong mahalaga sa atin. Ngunit sa isang iglap, maaaring mawala sila.

Pagkatapos ng libing, nanatiling tahimik si Felicia. Sa kanyang mga mata, halata ang pagod, ang luha, at ang pagkabasag ng isang pusong nanay. Subalit kahit ganoon, pinipilit niyang maging matatag—para kay Kuya Kim, at para sa natitira pa nilang mga anak.

Sa isang panayam, nabanggit ni Kuya Kim: “Kung may isa akong natutunan dito, iyon ay huwag mong sayangin ang oras. Sabihin mo araw-araw sa pamilya mo na mahal mo sila, dahil hindi mo alam kung kailan ang huling pagkakataon.”

Isang aral na tumatak sa puso ng marami—isang paalala na ang buhay ay marupok, ngunit ang pag-ibig ng magulang ay walang hanggan.