Sa gitna ng malakas na pag-ulan ng niyebe at malamig na hangin na parang nanunusok sa balat, isang babae ang nakitang pilit na naglalakad sa kahabaan ng isang liblib na kalsada. Payat, pagod, at halos nanginginig na ang mga kamay habang yakap ang maliit na supot na walang laman. Wala siyang dalang kahit anong makakain, pero dala niya ang isang determinasyong hindi matitinag: makahanap ng pagkain para sa kanyang dalawang anak na naghihintay sa bahay na wala nang pinapainit na apoy, wala nang pagkain, at wala nang lakas.

Ito ang buhay ni Mariel, isang ina na ginawa ang lahat para buhayin ang kanyang mga anak matapos silang iwan ng kanyang asawa. Noong una’y nakakaraos pa sila sa maliit na kita mula sa pamamalantsa at pag-aalaga ng bata. Pero pagdating ng taglamig, halos lahat ng trabaho ay nawala. Ang natitirang pera ay kinulang hanggang sa tuluyang wala na silang makain. At sa araw na iyon, sa gitna ng makapal na niyebe, napilitan siyang lumabas para humingi ng tulong.

Habang naglalakad, pinipigilan niya ang pagluha dahil baka tuluyang magyelo ang kanyang mukha. Ilang pinto na ang kinatok niya, pero karamihan ay nagkukunwaring walang tao. Ang iba naman ay nagbigay lang ng malamig na tingin bago isinara ang pinto. Hanggang sa halos hindi na niya maramdaman ang kanyang mga paa, saka niya napansin ang mahabang anino ng kabayo na papalapit.

Isang cowboy ang dahan-dahang bumaba sa kabayo. Matangkad, may makapal na coat, at may matang tila sanay sa mahihirap na eksena ngunit may lambot na nagtatago sa likod ng matigas na postura. “Miss, you alright?” ang unang tanong nito, pero hindi agad nakasagot si Mariel. Nang sabihin niyang humahanap lamang siya ng kahit anong pagkain para sa mga anak niya, doon dahan-dahang nag-iba ang ekspresyon ng cowboy. Ang tapang sa mukha nito ay napalitan ng pag-unawa.

Pinakilala nito ang sarili bilang Cole, may-ari ng isang malaking ranch ilang milya mula sa daan. Nang makita nitong basang-basa at nanginginig ang babae, agad itong nag-alok: “Sumama ka sa akin. Hindi dapat nagyeyelo sa gutom ang kahit sinong ina.”

Nag-alinlangan si Mariel. Hindi siya sanay magtiwala, lalo na sa mga estranghero. Pero nang maramdaman niyang nahihilo na siya sa gutom at lamig, pinili niyang tanggapin ang tulong. Tinulungan siya ni Cole na sumakay sa kabayo, at sa buong biyahe ay binalot siya nito ng makapal na kumot.

Pagdating sa ranch, sinalubong sila ng mainit na ilaw, amoy ng nilulutong sopas, at dalawang aso na tila masaya sa bisita. Dinala ni Cole si Mariel sa kusina at agad sinabihan ang cook na maghanda ng pagkain. Nanginik ang kamay niya habang sinusubukan kumain, hindi dahil sa gutom lang, kundi dahil sa pakiramdam na may taong hindi takot tumulong sa kanya.

Pero ang mas nakapagpaluha kay Mariel ay nang tanungin ni Cole: “Nasaan ang mga anak mo? Dapat pinapakain na rin sila ngayon.”

Nang ipaliwanag ni Mariel na naiwan ang mga bata dahil masyado silang nanghihina sa gutom at hindi kayang maglakad sa lamig, agad nagbago ang tono ni Cole. Wala siyang inaksayang minuto. Sinabi niya sa kanyang staff na maghanda ng pagkain, kumot, at gamit para sa dalawang bata. Sumakay silang muli sa kabayo, kasama ang dalawa pang tauhan, para sunduin ang mga bata.

Pagdating sa maliit at sira-sirang barung-barong, halos maiyak si Cole sa nakita. Dalawang payat na batang magkahawak-kamay sa isang sulok, nanginginig sa lamig habang pinipilit magtiis. Agad silang binalot ng kumot, binuhusan ng maiinit na salita ng pag-asa, at dinala sa ranch.

At doon nagsimula ang pagbabago. Sa mga sumunod na araw, tumulong si Cole para mabigyan nang maayos na tirahan ang pamilya ni Mariel. Ipinagawa niya ang lumang bahay, naglaan ng pagkain, at sinigurong may sapat na pangangailangan ang mga bata. Hindi niya hinayaang maramdaman ni Mariel na utang na loob ito; para sa kanya, responsibilidad ng bawat may kaya ang tumulong sa mga wala.

Pero ang pinakamalaking pangako ni Cole ay hindi niya binitiwan noong unang araw na nagkita sila sa niyebe: “Hangga’t nandito ako, hindi na muling magugutom ang mga anak mo.”

Sa paglipas ng panahon, nakita ni Mariel ang totoong kabutihan ni Cole. Hindi siya humingi ng kapalit, hindi siya nagpakita ng masamang intensyon. At unti-unti, sa gitna ng mga araw ng pagtutulungan, pag-aalaga, at tahimik na pag-unawa, nabuo ang isang koneksyon na hindi nila inasahan.

Hindi nila pinilit. Hindi nila minadali. Pero dumating ang araw na ang mga batang dating gutom at takot sa malamig na gabi ay tumatawa na, tumatakbo sa ranch, at tinatawag si Cole ng “Tito.” At sa mga gabing nagkikita ang kanilang mga mata sa ilalim ng dilaw na ilaw ng kusina, pareho nilang alam na may bagong simula na nabubuo.

Para kay Mariel, ang araw na lumakad siya sa niyebe ay dapat sana’y isa sa pinakamasakit na alaala ng kanyang buhay. Pero ito rin pala ang araw na dinala siya sa isang taong nagbigay ng pag-asa, pagkain, tahanan, at higit sa lahat—kaginhawaan na hindi niya akalaing mararanasan pa.

At sa ranch na minsang dinalaw ng hampas ng lamig, doon niya natagpuan ang init na matagal niyang pinangarap.