Sa bawat taon, libo-libong hikers ang tumatahak sa napakalawak na Grand Canyon—isa sa mga pinakadelikado ngunit pinakakahanga-hangang tanawin sa Amerika. Pero sa kabila ng ganda nito, kilala rin ang lugar sa mga misteryosong pagkawala. At isa sa pinakanag-iwan ng marka ay ang pagkawala ni Mara Ellis, isang 32-anyos na babae na nawala nang walang bakas at muling natagpuan makalipas ang dalawang taon—buhay, ngunit halos hindi na makilala kahit ng sarili niyang pamilya.

Si Mara ay isang travel photographer na kilala sa paglalakad mag-isa at pagtatala ng mga lugar na mahirap marating. Palagi siyang maingat, palaging nakahanda. Kaya nang hindi siya bumalik sa campsite noong araw ng kanyang hike, agad nagduda ang mga kasama niya na may mali.

Mabilis na rumesponde ang search and rescue team. Helicopters, scent dogs, volunteers—lahat ay kumilos. Pero sa lawak ng Grand Canyon, na parang isang hiwang walang dulo, hindi sapat ang kahit gaano pa karaming tao. Tatlong linggo silang naghanap, pero walang nahanap na kahit isang bakas. Wala ring iniwang trail sa GPS ang huling gamit ni Mara. Para bang naglaho siya sa hangin.

Ang kaso ay unti-unting lumamig. Ang ilang imbestigador ay nagbiro pa na “Kung may lugar sa mundo na kayang kumain ng tao nang walang bakas, ito na ’yon.” Ngunit sa puso ng pamilya ni Mara, may isang bagay silang hindi matanggap—kilala nila ang anak nila. Hindi siya susuko. Alam nilang buhay pa siya.

Dalawang taon ang lumipas. Nasanay na ang mundo na ang pangalan ni Mara ay ituring na isa na lamang sa mga misteryong hindi na malulutas. Hanggang sa isang araw, isang park ranger ang nakatanggap ng report mula sa grupo ng backpackers: may narinig daw silang mahinang iyak mula sa isang bahagi ng canyon na matagal nang hindi dinadaanan dahil sa napanganib na terrain.

Inakala ng ranger na baka hayop lamang iyon, pero nang maulit ang tawag mula sa ibang grupo, nagpasya siyang imbestigahan. Mahaba ang paglalakad, madulas ang bato, at halos imposibleng marating ng ordinaryong turista. Pero nang sumilip ang ranger sa maliit na siwang ng isang cave, biglang nagbago ang lahat.

Nakita niya ang isang babaeng nakaupo sa malalim na sulok, nakayakap sa tuhod, at nakatingin sa pader na para bang may sinusundan. Marumi ang buhok, maputla ang balat, at ang mga mata ay tila nagdaan sa impyerno. Nang lapitan niya ito, marahan niyang tinanong, “Miss, anong pangalan mo?”

Tumigil ang babae. Tumingala. At sa boses na paos, mahina, at parang galing sa taong hindi nakapagsalita ng mahabang panahon, ibinulong niya: “Mara. Mara Ellis.”

Napaatras ang ranger. Ang babaeng dalawang taon nang nawawala—narito, buhay.

Mabilis siyang isinakay sa helicopter at dinala sa ospital. Hindi makapaniwala ang mga doktor at rescuers. Pero higit na mas hindi makapaniwala ang pamilya. Ang yakap nila kay Mara ay mahigpit, halos masakal, pero hindi niya iyon sinuklian. Tahimik lang siya, nakatanaw sa malayo, parang may ibang mundong nakikita.

Habang inaalagaan siya, unti-unting naglabasan ang mga detalye ng kanyang karanasan, bagamat laging putol-putol at minsan ay hindi magkakaugnay. Gayunpaman, may ilang bahagi na nanindig ang balahibo ng mga nakikinig.

Ayon kay Mara, may narinig daw siyang mga tunog habang nag-iisa siya sa trail. Hindi hayop. Hindi tao. Para raw mga bulong sa loob ng Canyon, tinatawag ang pangalan niya. Nang sundan niya ito, hindi na niya nabalikuan ang tamang daan. Nahulog siya sa isang bahagi ng bangin at sugatan, ngunit nakapasok sa maliit na cave na tila naghanda para sa kanya.

Doon siya nagtagal. Isang araw. Isang linggo. Isang buwan. Hanggang sa mawala sa kanya ang bilang.

May araw daw na may mga taong dumaraan sa taas ng cave, pero hindi nila siya naririnig kahit anong sigaw niya. May gabing may kumakaluskos sa labas—hindi niya alam kung hayop, tao, o imahinasyon. Hindi niya alam kung bakit hindi siya makalabas sa cave, pero para sa kanya, bawat oras na lumalabas siya ay may presensyang pumipigil sa kanya na makarating sa liwanag.

Habang nakikinig ang mga doktor, hindi nila alam kung alin ang totoo at alin ang gawa ng trauma. Pero may isang bagay silang malinaw na nakita: hindi nabuhay si Mara sa loob ng cave lamang. May mga marka ng pagkain mula sa halaman, tubig mula sa mga natural na patak, at mga panandaliang paggalaw sa loob ng canyon—na para bang may sinundan siyang hindi niya lubos maintindihan.

Makalipas ang ilang linggo, tinanong ng pamilya kung gusto na niya silang makausap nang maayos. Tumingin si Mara sa kanila at ngumiti nang bahagya. Pero nang banggitin ng ina ang salitang “ligtas ka na,” biglang naputol ang ngiti niya.

“Sabi nila… hindi pa,” bulong niya.

At nagsimula na naman siyang manginig.

Hanggang ngayon, hindi pa rin alam kung ano talaga ang nangyari kay Mara sa loob ng dalawang taon. Ang iba ay naniniwalang epekto lang iyon ng matinding gutom, takot, at pagkakulong. Ang iba naman ay sinasabing ang Grand Canyon ay may mga lugar na hindi dapat pinapasok nang mag-isa—mga lugar na may presensya, o alaala, o kwentong hindi para sa mga dayo.

At si Mara? Unti-unti siyang bumabalik sa normal, ngunit may mga gabi na napapasigaw pa rin siya, at may mga araw na natutulala na parang may nakikita sa likod ng bawat sulok.

Isang bagay lang ang sigurado: may mga taong nawala sa Grand Canyon na hindi na natagpuan kailanman.

Si Mara ang patunay na hindi lahat ay nawawala—pero hindi rin lahat ay tunay na nakabalik.