Tahimik ang sementeryo nang mapansin ni Don Rafael Vergara, isang kilalang bilyonaryo, ang isang batang babae na nakaluhod sa tabi ng puntod ng kaniyang anak. Nakasuot ito ng simpleng damit, ang mga kamay ay nanginginig habang pinupunasan ang mga luha. Nais niyang lapitan ito, ngunit may kung anong pumigil sa kaniya—hanggang sa marinig niya itong mahina na nagsabing, “Kuya… patawad po.”

Si Don Rafael ay isang kilalang negosyante na nagmamay-ari ng isa sa pinakamalalaking kompanya ng real estate sa bansa. Ngunit sa likod ng kaniyang yaman, taglay niya ang bigat ng pagkawala ng kaniyang kaisa-isang anak na si Marco, na pumanaw sa murang edad dahil sa isang aksidente tatlong taon na ang nakalilipas. Simula noon, halos araw-araw siyang bumabalik sa sementeryo para bisitahin ang puntod ng anak.

Ngunit nang araw na iyon, may iba siyang nakita—ang batang si Lira, anak ng kanilang dating kasambahay na si Aling Rosa. Matagal na niyang hindi nakita ang mag-ina mula nang umalis ang mga ito sa kaniyang mansyon matapos mamatay si Marco. Ang huling balita niya, hirap na hirap ang mga ito sa probinsya.

Lumapit siya kay Lira at marahang tinanong, “Bakit ka umiiyak dito, hija?”
Nanlaki ang mga mata ng bata at tila natakot. “Pasensiya na po, Sir. Hindi ko po sinasadya. Nami-miss ko lang po si Kuya Marco.”

Natigilan si Don Rafael. “Kilala mo si Marco?”
Tumango ang bata. “Opo. Siya po ang nag-aral sa akin magbasa at magbilang. Binigyan pa nga po niya ako ng lapis bago siya umalis noong araw na iyon.”

Habang pinapakinggan niya ang kwento ng bata, parang bumalik sa kaniya ang lahat—ang mga araw na makikita niya si Marco na naglalaro sa hardin kasama ang anak ng kanilang katulong. Madalas niyang pagalitan noon si Marco dahil ayaw niyang makihalubilo ang anak niya sa mga “taong hindi nila kauri.”

Ngunit sa bawat pagbanggit ni Lira ng pangalan ni Marco, ramdam ni Don Rafael ang pagsisisi. Ang tanging anak na minahal niya nang labis ay mas pinili palang makisama sa mga taong tapat sa puso kaysa sa mga nakapaligid sa marangyang mundo.

Inanyayahan niya si Lira na sumama sa kaniya pauwi upang maipagtimpla ng tsaa. Doon niya muling nakita si Aling Rosa—matanda na at tila nanghihina. “Sir, patawad po kung ginulo kayo ng anak ko. Hindi ko po sinadyang ipabisita siya sa puntod ni Marco,” ani Aling Rosa habang nangingilid ang luha.

Ngunit sa halip na galit, ibang emosyon ang bumalot kay Don Rafael. “Hindi siya istorbo, Rosa. Dapat nga akong magpasalamat dahil binigyan niyo ng oras ang anak ko.”

Habang nag-uusap sila, may isang liham na inilabas si Aling Rosa mula sa lumang kahon. “Sir, bago po mamatay si Marco, binigay niya ito kay Lira. Ayaw niyang ipakita noon, pero ngayon po siguro panahon na.”

Binuksan ni Don Rafael ang sobre, at nabasa niya ang sulat-kamay ng anak:

“Papa, kapag wala na ako, sana alagaan mo si Lira. Siya ang tunay kong kaibigan. Siya ang nagturo sa akin kung ano ang ibig sabihin ng mabuhay nang simple pero masaya.”

Nanginginig ang mga kamay ni Don Rafael habang binabasa iyon. Sa unang pagkakataon, napagtanto niyang sa sobrang paghabol niya sa pera at kapangyarihan, nakalimutan niyang pakinggan ang puso ng anak.

Mula sa araw na iyon, hindi na muling naghirap sina Aling Rosa at Lira. Ipinabalik ni Don Rafael ang mag-ina sa mansyon, hindi bilang mga katulong, kundi bilang bahagi ng pamilya. Si Lira ay pinag-aral niya sa isang magaling na paaralan, at madalas niyang sabihin sa mga bisita, “Siya ang batang nagpapaalala sa akin kung gaano kahalaga ang kabaitan kaysa sa kayamanan.”

Lumipas ang mga taon, at tuwing bisita ni Don Rafael ang puntod ni Marco, laging naroon si Lira, nag-aalay ng bulaklak. Minsan ay maririnig mo siyang mahina na nagsasabi, “Salamat, Kuya. Hindi mo kami nakalimutan.”

Ang kwento ng bilyonaryong minsang naging bulag sa halaga ng puso ay kumalat sa buong bayan. Hindi dahil sa kayamanang taglay niya, kundi dahil natutunan niyang ang tunay na yaman ay ang mga taong marunong magmahal nang tapat—mga taong gaya ni Marco at ni Lira.

At sa ilalim ng mga punong akasya sa sementeryo, sa tabi ng isang simpleng lapida, madalas maririnig ang mga salitang bumabagabag sa damdamin ni Don Rafael: “Anak, salamat sa pagtuturo sa akin kung paano maging tao muli.”