Mainit ang araw nang una silang magkita. Si Carlo, isang simpleng buko vendor na araw-araw naglalako sa harap ng ospital, ay kilala sa kanyang masiglang pagbati at tapat na ngiti. “Buko po, malamig! Pampatanggal ng pagod!” sigaw niya tuwing tanghali, habang pawis na pawis pero laging may sigla sa boses.

Isang araw, lumabas mula sa ospital si Dra. Melissa Reyes — batang doktora, matalino, maganda, at galing sa kilalang pamilya ng mga propesyonal. Nakasuot pa siya ng puting coat nang mapansin siya ni Carlo. Sa unang tingin pa lang, tila tinamaan na agad si Carlo ng pag-ibig.

“Doktora, gusto n’yo po ng buko? Libre po, para sa inyo,” sabi niya sabay abot ng malamig na buko juice.
Napatingin lang si Melissa, sabay ngiti ng pilit. “Salamat, pero hindi ako umiinom niyan.”

Hindi nagpatinag si Carlo. Araw-araw, tuwing lalabas ang doktora, laging nandoon siya — nag-aabot ng buko, nag-aalok ng ngiti, nagbibirong magaan. Hanggang isang araw, naglakas-loob siyang magtapat.

“Doktora, matagal ko na po kayong hinahangaan. Alam kong mataas kayo, at ako’y simpleng tao lang, pero sana bigyan n’yo ako ng pagkakataon.”

Biglang natahimik ang paligid. Tumingin sa kanya si Melissa, sabay tawa. “Ikaw? Isang buko vendor, manliligaw sa isang doktora? Huwag mong sabihing seryoso ka!”

Ramdam ni Carlo ang init ng dugo sa mukha niya. Hindi siya nakapagsalita nang marinig pa niyang sabihin ni Melissa, “Hindi tayo magka-level. I’m sorry, pero hindi ako interesado sa mga taong walang pangarap.”

Napahiya siya sa harap ng mga kasamahan nitong nurse at guard. Tahimik na lang niyang tinanggal ang sombrero, ngumiti, at nagsabing, “Pasensya na po, Doktora. Mali siguro ako.”

Mula noon, hindi na siya muling nagpakita sa ospital. Maraming nagsabing lumuwas siya ng Maynila para maghanap ng ibang trabaho. Wala nang nakarinig tungkol sa kanya.

Apat na taon ang lumipas. Isang araw, may engrandeng event ang ospital — ang pagbubukas ng bagong wing na pinondohan ng isang kilalang kumpanya. Dumating ang mga bisita, mga politiko, at mga may-ari ng kompanya. Si Dra. Melissa, ngayon ay isa nang department head, ay bahagi ng program.

Habang naghahanda siya, napansin niyang may paparating na itim na SUV. Bumaba mula rito ang isang lalaking naka-amerikana, may kasamang staff, at agad na pinuntahan ng direktor ng ospital para salubungin. “Dumating na ang ating VIP sponsor!” sigaw ng announcer.

Lahat ay tumingin, at halos mabitawan ni Melissa ang hawak niyang folder nang makita kung sino ito. Si Carlo.

Hindi na siya ‘yung simpleng buko vendor na kilala niya noon. Malinis ang gupit, maayos ang postura, at bakas sa mukha ang kumpiyansa ng isang lalaking pinaghirapan ang tagumpay.

“Mga kasama, gusto kong ipakilala ang may-ari ng CocoFresh Beverages Corporation, ang kumpanyang nag-donate sa ating bagong ward — Mr. Carlo Dizon.”

Pumalakpak ang lahat. Tahimik si Melissa, halos hindi makapaniwala.

Lumapit si Carlo sa mikropono, ngumiti, at nagsabing, “Nakakatawa ang buhay, ano? Apat na taon na ang nakalipas mula nang magbenta ako ng buko sa labas ng ospital na ito. Sabi ko sa sarili ko noon, balang araw, babalik ako — hindi bilang vendor, kundi bilang taong makakatulong sa iba.”

Nagpalakpakan muli ang mga tao, pero hindi makatingin si Melissa. Nang matapos ang seremonya, nilapitan niya si Carlo. “Carlo… ako nga pala—”
Ngumiti siya nang magaan. “Oo, Doktora. Natatandaan ko kayo. Sana okay na kayo ngayon.”

Gusto sana niyang magpaliwanag, pero tinapik lang siya ni Carlo sa balikat. “Salamat sa mga sinabi n’yo noon. Kung hindi dahil doon, baka hindi ko pinilit ang sarili kong mangarap.”

Iniwan siya ni Carlo na nakatulala, hawak ang basong buko juice na ibinigay ng staff bilang pasasalamat sa sponsor. Noon lang niya napagtanto kung gaano kaliit at kalungkot pala ang tingin niya sa iba — at kung gaano kalaki ang kayang abutin ng isang taong may pusong totoo.

At sa unang pagkakataon, si Dra. Melissa ang nakaramdam ng hiya na hindi niya malilimutan habambuhay.