Sa isang lungsod na abala at mabilis ang takbo ng buhay, madalas ay hindi na napapansin ang mga taong lugmok sa hirap. Araw-araw, napapadaan si Jiro, 19 anyos, sa parehong kanto matapos magtrabaho bilang service crew sa isang fast-food chain. Sanay na siya sa pagod, sa mahabang pila, at sa maliit na kinikita—pero may isang taong palagi niyang nakikita na hindi niya malimutan: ang matandang babaeng laging nakaupo sa gilid ng bangketa.

Laging nakayuko ang lola, payat, marungis, at tila laging nilalamig. Madalas ay wala itong hawak kundi isang lumang bag at isang basong plastik na halos walang laman. Pero isang araw, napansin ni Jiro na mas tila nanghihina ito kaysa dati. Basa ang damit dahil sa ulan, at halatang hindi pa kumakain nang maayos.

“Lola, kumain na po ba kayo?” tanong ni Jiro, na noo’y kagagaling lang sa trabaho at may dala pang natirang pagkain.

Ngumiti ang matanda ngunit mahina. “Hindi na apo… sapat na makita kong may mabubuting batang kagaya mo.”

Hindi na nagdalawang-isip si Jiro. Kinuha niya ang kanyang baon—isang burger at fries na sana’y kakainin niya matapos ang mahabang shift—at iniabot ito sa lola. “Kain po kayo. Ako na po ang bahala.”

Hindi niya alam kung bakit tumulo ang luha ng matanda habang hawak ang pagkain. “Maraming salamat, apo… kung alam mo lang…”

Pero pinutol na iyon ni Jiro at nagpaalam dahil kailangan niyang umuwi. Sa isip niya, maliit na tulong lang iyon. Sa totoo lang, gutom din siya, pagod, at kailangan pang magtipid. Pero hindi niya kayang iwan ang lola nang hindi man lang kumakain.

Kinabukasan, sa parehong oras, bumalik si Jiro sa lugar na iyon—pero wala ang matanda. Nagtanong-tanong siya sa mga tindero roon, pero sabi nila, maaga raw umalis ang lola at may sinundo daw na kotse.

Nagtaka siya. “Sinundo? Si Lola? Ng kotse?”

Hindi niya lubos maisip.

Ilang araw siyang hindi nakabalik, dahil may overtime siya sa trabaho. Hanggang sa isang gabi, pag-uwi niya sa kanilang maliit na apartment, nadatnan niyang may naka-park na mamahaling sasakyan sa labas.

Pagbukas niya ng pinto, halos mapaatras siya sa gulat.

Nandoon ang matandang babae—malinis na ang damit, naka-wheelchair, at may kasamang dalawang taong mukhang mga personal assistant. May hawak itong sobre.

“Lola?” gulat na tanong ni Jiro. “Kayo po ba talaga ‘yan?”

Ngumiti ang matanda, mas buhay ang mga mata kaysa dati. “Apo… hinanap kita. Salamat sa pagkain mo nang gabing muntik na akong mawalan ng pag-asa.”

Dahan-dahan niyang iniabot ang sobre.

“Ito ang maliit kong pasasalamat.”

Nang buksan ni Jiro ang sobre, halos hindi siya makahinga. Certificate of scholarship. Buong apat na taon. Bayad ang tuition, libro, at allowance—lahat.

Halos manghina siya sa gulat. “L-Lola… bakit po? Hindi naman po kailangan…”

Humawak ang matanda sa kamay niya. “Apo, hindi mo alam, pero ako si Doña Esperanza Villanueva… marami akong pag-aari, pero hindi ko kayang bilhin ang kabutihang ipinakita mo. Wala kang hinihingi. Wala kang kondisyon. Binigay mo ang dapat sana’y sayo.”

Napaluhod si Jiro, hindi makapaniwala. Ang babaeng akala niyang pulubi, isang kilalang negosyante pala na minsan ay nawala sa mata ng publiko dahil sa sakit at depresyon na hindi nalaman ng karamihan.

Tinapik ng matanda ang kamay niya. “Hindi ko kayang ibalik ang kabutihang ginawa mo. Pero gusto kong malaman mo na minsan, isang maliit na kabutihan ang nagliligtas ng buhay.”

Lumipas ang mga buwan, at tinupad ng pamilya ng Doña ang pangakong tulong kay Jiro. Nakapag-aral siya, nakapagtrabaho, at nanatiling malapit sa pamilyang minsan ay hindi niya inaasahang magiging bahagi ng kanyang buhay.

Minsan, ang kabutihang hindi inaasahan ay nagbubukas ng pinto sa mga biyayang higit pa sa anumang kayang isipin.

At sa kwento ni Jiro, napatunayan: hindi kailanman nalulugi ang taong marunong magmahal at magbigay, kahit sa maliit na paraan.