Ang araw ng kasal ni Daniela Cruz ay dapat sana’y pinakamaganda, pinakamasaya, at pinakahihintay niyang sandali. Sa loob ng buwan-buwang paghahanda, wala siyang inisip kundi ang wakas na katuparan ng kanyang mga pangarap: isang bagong buhay kasama ang lalaking ipinangako niyang mamahalin habang-buhay. Ngunit sa mismong araw ng seremonyang iyon, isang kakaibang boses ang pumunit sa katahimikan.

Isang batang palaboy.

Isang batang nangangatog, gutom, at tila ilang araw nang hindi natutulog.

At isang batang may bibigkas ng salitang magpapayanig sa buong simbahan.

Habang papalapit sa pinto si Daniela, suot ang puti at kumikislap na wedding gown, biglang hinawakan ng batang iyon ang laylayan ng kanyang damit.

“Miss… Miss Bride… huwag kang tumuloy. Papatayin ka ng groom mo.”

Hindi ito sigaw. Hindi ito biro. Isa itong bulong na puno ng takot—takot na parang may nakita siyang hindi dapat makita.

Nagkatinginan ang mga abay, ang coordinator, at maging ang security. Mabilis na hinila palayo ang bata para hindi makagulo. Ngunit bago siya mailayo, seryoso nitong tinitigan si Daniela, at muli, nanginginig nitong sinabi:

“Totoo po. Mamamatay ka pag pumasok ka diyan.”

Hindi alam ni Daniela kung matatawa ba siya, maiinis, o matatakot. Pero may kakaibang lamig na dumampi sa dibdib niya. Hindi iyon ordinaryong babala. May bigat, may lagkit, may lungkot.

Sinabihan siya ng mga tao: “Wala iyan, bata lang. Huwag mo nang pansinin.”

Ngunit hindi iyon naging madali. Sapagkat sa mga mata ng bata, may nakita siyang hindi niya mabasa.

Sa kabila ng tensiyon, tinuloy ang seremonya. Naglakad si Daniela sa aisle habang nakangiti ang groom na si Leo—isang kilalang negosyanteng tahimik, maginoo, at tila walang bahid ng masama sa pagkatao.

Ngunit may gumugulo sa isip niya.

Habang papalapit sa altar, hindi niya mapigilang mapatingin sa labas—nandoon pa rin ang bata, hawak ng dalawang guard, umiiyak at sumisigaw:

“Hindi siya ang tingin niyo! Hindi siya ang tingin niyo!”

Nang nagsimula ang pari, halos hindi makapag-concentrate si Daniela. Ang bawat salita ng pari, bawat ngiti ng groom, at bawat tunog ng musika ay tila tinatamaan ng malamig na pangambang kumakalat sa loob niya.

At nang tanungin siya ng pari ng, “Tinatanggap mo ba—”

Biglang bumukas ang malaking pintuan ng simbahan.

Pumasok ang isang pulis. Hindi isang ordinaryong pulis—kundi ang hepe mismo.

“Huminto ang kasal.”

Napalunok ang lahat. Napatigil ang pari, natulala si Daniela, at palingon-lingon ang mga bisita. Ang groom? Namutla.

Lumapit ang hepe, hawak ang warrant.

“Leo Ramirez, ikaw ay inaaresto sa kasong frustrated murder at illegal detainment.”

Nagkagulo ang mga bisita, halos mabitawan ni Daniela ang bouquet. Hindi niya maintindihan. Hindi niya malaman kung anong uunahin: ang takot, ang pagtataka, o ang sakit.

Ngunit hindi pa tapos ang lahat.

Pumasok muli ang batang palaboy—ngayon, hindi na humihikbi, hindi na nanginginig, kundi may lakas na parang may biglang nagbago sa paligid.

Lumapit siya kay Daniela. “Ate… ikaw ang gusto niya. Katulad ng ginawa niya sa iba.”

Doon inilabas ng hepe ang totoo:

Si Leo, ang groom, ay iniimbestigahan na pala sa loob ng ilang buwan. May tatlong babaeng nawawala na huling nakitang kasama niya. At ang batang palaboy? Isa sa mga nakakita sa kanila bago sila mawala.

Si Leo, ang lalaking pinaniwalaan niyang mabuti, ay hindi pala ang taong pinapakita niya sa mundo.

Ngunit may mas malaki pang lihim na sumabog.

Lumapit ang hepe kay Daniela, huminga nang malalim, at saka sinabi:

“Miss, nagpunta rito ang batang ito hindi dahil gusto ka niyang takutin. Kundi dahil may iniwan siyang sulat… mula sa kapatid mo.”

Napatigil si Daniela. “Kapatid ko? Namatay ang kapatid ko limang taon na ang nakalipas.”

Umiling ang hepe.

“At hindi iyon ang totoo.”

Lumapit ang bata, inabot ang gusot na papel. Sa sulat, isang pangalang pamilyar—ang pangalan ng kapatid niyang si Dina.

At doon niya nalamang: buhay pala ang kapatid niya.

At ang lalaking pakakasalan niya ay may kinalaman sa pagkawala nito.

Hindi siya tinangka patayin dahil sa kasal.

Ikinakasal siya para patahimikin.

Nanginig ang buong katawan ni Daniela. Ang lahat ng sakit at pangungulila sa kapatid, biglang gumuhit muli sa puso niya. Ang kasal na inaakala niyang simula ng masayang buhay ay halos naging huling araw niya sa mundo.

Dumiretso sa presinto si Leo. Ang mga bisita, nag-uwian na halos hindi man lang makapaniwala sa pangyayari. At si Daniela, sa unang pagkakataon mula nang mawala ang kapatid, nakahanap ng bagong pag-asa.

Ilang araw matapos ang insidente, muling nagpakita ang batang palaboy upang ipaliwanag ang lahat. Siya ang huling nakausap ni Dina bago ito muling nawala. At ang katotohanan? Pinaniniwalaan niyang buhay pa ito—nagtatago, lumalayo, at pilit tumatakas mula sa lalaking muntik na ring sumira ng buhay ni Daniela.

Hindi pa tapos ang kuwento. Nagsimula pa lang.

Ang araw na dapat maging araw ng kasal ay naging araw ng pagkagising. Pagmulat sa katotohanang may mga taong ibang mukha kapag nakatalikod. At minsan, kahit ang pulubi, kahit ang batang pagala-gala, ay siyang makakita ng katotohanang kay tagal mong hindi napansin.

Si Daniela? Hindi nagpasya kung kailan siya ikakasal muli.

Pero sigurado siya sa isa:

Hindi siya malilinlang ng “mabuting ngiti” kailanman.

At ang batang iyon—ang batang nagligtas ng buhay niya—ay mananatiling bahagi ng kuwento na hindi dapat malimutan.