Sa lamig ng Bisperas ng Pasko, sa oras na sana’y puno ng ilaw, tawa, at pag-ibig, may isang babaeng halos mawalan ng pag-asa habang kumakatok sa pintuan ng sariling tahanan. Wala siyang dalang regalo, wala siyang bitbit na selebrasyon—tanging ang lumalaki niyang tiyan at ang pangakong babalikan siya ng asawa ang nagsilbing huling kapit niya.

Ang babae—si Mara—ay anim na buwang buntis at pagod mula sa maghapong biyahe. Uuwi sana siya para sorpresahin ang kaniyang asawa, ang negosyanteng si Julian Ferrer, isang lalaking kilala sa marangyang pamumuhay at koneksyon sa elite. Akala ni Mara, sa wakas ay may makakapiling na siya ngayong Pasko. Ngunit isang tanawin ang bumungad sa kaniya na hindi niya kayang limutin.

Mula sa mga kurtinang di maayos na nakasarado, nakita niya ang mga kumikislap na ilaw, tawa, musika, at mga bisitang nakadamit pang-internasyonal. Ngunit ang pinakamasakit—si Julian mismo, nakayakap sa isang babaeng hindi siya. Ang kabit na ilang buwan nang pinag-uusapan sa likod ng kaniyang kaalaman.

Kumatok si Mara, halos hindi na makatayo sa pagod. Ngunit ang sumalubong ay hindi asawa—isang bodyguard, malamig ang tingin, at walang paggalang na nagsabing, “Ayaw niya kayong papasukin. Babalikan ka raw niya kapag ‘handa ka nang umayos.’ ”

Umagos ang luha ni Mara. Hindi dahil sa lamig, kundi sa pagkabuo ng katotohanang matagal na niyang kinakatakutan: na habang unti-unti siyang nawawala sa buhay ni Julian, may iba namang pumapalit sa kaniyang lugar.

Humakbang siya palayo, nanginginig, walang masisilungan, walang pamilya, at walang taong mapupuntahan. Sa gitna ng malamig na hangin, napilitan siyang umupo sa gilid ng kalsada, umaasang may himalang darating. At dumating nga—hindi mula sa taong dapat nagmamahal sa kaniya, kundi mula sa estrangherong hindi niya inaasahan.

Isang lalaking naka-coat, mukhang kararating mula sa mahabang biyahe, ang huminto sa harap niya. Hindi tulad ni Julian, ang tingin nito ay hindi pagod o iritado—kundi may halong pag-aalala. “Miss, ayos ka lang ba?” tanong ng lalaki.

Dito tuluyang bumigay si Mara. Umiyak siya nang parang batang napagalitan, hindi dahil sa tanong kundi dahil sa kabutihang hindi nila inaasahan. “Wala akong mapuntahan,” halos bulong niya. “Buntis ako… at pinagbuksan ako ng asawa ko ng pinto—para paalisin.”

Hinawakan ng estranghero ang kaniyang balikat. “Hindi kita iiwan sa ganitong lamig.” At sa unang pagkakataon sa gabing iyon, naramdaman ni Mara ang init—hindi mula sa apoy o pagkain, kundi mula sa malasakit.

Dinala siya ng lalaki sa isang lumang cabin sa gilid ng bayan. Doon niya nalamang ang estranghero ay si Mateo Villanueva, anak ng kilalang philanthropist na nagmamay-ari ng isang foundation para sa mga kababaihan at mga batang walang matuluyan. Pero ang hindi alam ng karamihan, iniwasan ni Mateo ang ilalim ng spotlight dahil sa isang personal na trahedya.

Habang pinatutuyo niya ang damit ni Mara at ginagawa siyang mainit na tsaa, natuklasan niya ang kuwento. Pinakinggan niya ito nang walang paghusga, walang pagdududa—isang bagay na hindi niya naranasan sa loob ng kaniya mismong tahanan.

Sa gitna ng katahimikan, may tanong na sumagi kay Mara: bakit ang isang estranghero ang may kayang magbigay ng pagmamalasakit na matagal niyang hindi naramdaman mula sa asawa?

Samantala, sa kabilang dulo ng bayan, nagsisimula nang mabasag ang selebrasyon ni Julian. Isang kaibigan ang nagbigay sa kaniya ng video—si Mara, nakaupo sa labas ng gate, umiiyak, habang nakataas ang kamay, nagmamakaawa.

“Bro, buntis ang asawa mo. Grabe naman ‘yan,” sabi ng kaibigan.

Ngunit mas tumindi ang pinakakaba ni Julian nang makitang may lalaking tumulong kay Mara. Tumayo siya, galit at hindi makapaniwala. “Sino ‘yon?”

Ngunit ang tanong na dapat niyang itanong ay mas malalim: bakit kailangan pang may ibang tao para alagaan ang sariling asawa?

Lumipas ang gabi, at habang namimigay ng regalo ang mundo, sa loob ng maliit na cabin, natagpuan ni Mara ang tahimik na Pasko na hindi na niya inakalang mararanasan. Walang engrandeng dekorasyon, walang mamahaling pagkain—pero puno ng paggalang, pag-intindi, at pag-asa.

Kinabukasan, sumulpot si Julian, naghahanap kay Mara—galit, nagtataka, at nagseselos. Ngunit sa puntong iyon, may nagbago na sa loob ng puso ni Mara. Hindi na siya ang babaeng nagmamakaawa sa pinto. Siya na ang babaeng pinili ang sarili niyang halaga, at hindi na basta tatanggap ng pangbabalewala.

At si Mateo? Nanatili siyang tahimik sa tabi niya, handang sumuporta kung gugustuhin niya.

Sa huli, ang Bisperas ng Pasko ay nagbigay ng tanong na mas masakit kaysa sa lamig ng gabi: kung ang pag-ibig ay totoo, bakit kailangan pang magmakaawa ang isang buntis para sa masisilungan?

At sino ang tunay na nagpakita ng pagmamahal—ang lalaking mayaman na asawa, o ang estrangherong nagbigay ng init sa pinakamaraming lamig na gabi ng buhay niya?