Sa isang mataas na subdivision sa Quezon City nakatira sina Daniel Monteverde, isang kilalang CEO ng real estate empire, at ang kanyang asawang si Mia, isang dating guro na minahal niya bago pa man siya sumikat. Matagal silang hinangaan bilang “perfect couple”—matagumpay, elegante, at tila walang bahid ng problema.

Pero sa likod ng magarang facade, nagtatago ang isang sikretong unti-unting kumakain sa buhay ni Mia: ang unti-unting pagbabago ng ugali ng kanyang asawa.

Noon ay maalaga, malambing, at mapagkalinga si Daniel. Pero nang lumago ang kumpanya’t dumami ang komplikasyon sa negosyo, nag-iba ang lahat. Mas naging mainit ang ulo, mabilis magalit, at naging obsessed sa imahe. Lahat ng kilos, salita, at desisyon ni Mia ay sinusukat. “Hindi bagay sa CEO’s wife,” madalas sabihin ni Daniel sa kanya.

At nang mabuntis si Mia, lalo itong naging marupok sa emosyon at katawan. Pero sa halip na alagaan siya, lalong lumayo si Daniel. Sa puntong hindi na niya maitago ang pagiging malupit.

Isang gabi, matapos ang hindi matapos-tapos na pagtatalo tungkol sa negosyo—isang bagay na wala namang kinalaman kay Mia—sinabi ni Daniel ang salitang hindi niya inakalang maririnig mula sa asawang minahal niya.

“Pinapahina mo ang buhay ko. Pati anak na ‘yan, pabigat sa karera ko.”

Hindi na nakasagot si Mia. Sa gabing iyon, nakatulog siyang umiiyak. Ngunit ang totoong trahedya ay hindi pa nagsisimula.

Kinabukasan, nais ni Daniel na pumunta sila sa isang meeting na tila biglaan niyang pinlano. Ayaw ni Mia dahil masama ang pakiramdam niya, pero pinilit siya ng asawa. Sa sasakyan pa lang, ramdam na niyang hindi normal ang ugali ni Daniel—tahimik pero malamig, parang may iniisip na hindi niya mawari.

Pagdating sa intersection, huminto ang sasakyan. Bumaba si Daniel, at sinenyasan si Mia na sumunod. Ngunit paglapit niya sa sidewalk, isang nakakakilabot na pangyayari ang naganap na halos ikawala niya ng buhay.

Bigla siyang itinulak. Hindi marahan—kundi malakas, brutal, at sinadya.

Diretso si Mia sa gitna ng kalsadang puno ng paparating na sasakyan.

Napaluhod siya sa shock, hindi makapaniwala. Ang lalaking nangakong iingatan siya habang-buhay… siya mismo ang nagtulak sa kanya sa kamatayan.

Sa kabutihang-palad, mabilis ang preno ng isang private van, at hindi siya nasaktan nang malubha. Nang tumigil ang trapiko, kaguluhan ang sumiklab. Tumakbo ang mga tao para tulungan siya. Si Daniel? Nakatayo lang sa gilid—walang emosyon, parang walang ginawa.

“Hindi ko alam kung paano siya napunta doon,” yun lang ang sinabi niya nang tanungin ng mga tao.

Pero may hindi alam si Daniel.

May dashcam ang van na muntik nang makabundol kay Mia.

At kitang-kita roon ang ginawa niya.

Kinagabihan, kumalat sa social media ang footage: isang CEO na walang emosyon na itinulak ang buntis niyang asawa sa gitna ng kalsada. Sa ilang minuto, nag-trending ito. Kinabukasan, headline sa mga balita.

“CEO Attempts to Harm Pregnant Wife — Caught on Dashcam”
“Monteverde Real Estate Empire Under Fire After Viral Video”
“Wife Survives, Public Demands Justice”

Nang makita ni Mia ang video, napayakap siya sa kanyang tiyan, nanginginig. Hindi na kailangan ng paliwanag. Hindi na kailangan ng “sorry.” Ang katotohanan ay malinaw: kasama niyang lumalaban ang bata sa kanyang sinapupunan, pero wala siyang asawa.

At sa unang pagkakataon, nagpasya siyang iligtas ang sarili.

Dinala siya ng mga rescuer sa ligtas na lugar at pinayuhan na magsampa ng kaso. Hindi siya sigurado kung kaya niya. Pero nang maalala niya ang pagkakahawak ni Daniel sa kanyang braso bago siya itulak—mahigpit, parang desidido—doon niya naunawaan ang nararapat.

Hindi lang siya ang dapat niya protektahan, kundi ang anak nilang walang kalaban-laban.

Habang umuusad ang kaso, unti-unting bumagsak ang mundo ni Daniel. Na-freeze ang accounts. Na-suspend ang board position. Umatras ang investors. Sumuko ang mga empleyadong matagal nang tahimik sa pang-aabuso niya.

Sa isang iglap, ang CEO na gustong protektahan ang “image” niya—naging simbolo ng pagiging walang puso.

At ang babaeng minsan niyang minahal? Siya ngayon ang tinig na pinakikinggan. Si Mia ang naging mukha ng pagsuporta sa mga kababaihang dumaranas ng pang-aabuso. Hindi dahil gusto niya, kundi dahil kailangan.

Lumipas ang ilang buwan, nanganak siya sa isang malusog na batang lalaki. Sa tabi niya, walang camera, walang noise, walang ingay ng social media. Tahimik lang siyang umiiyak, hawak-hawak ang anak, sabay bulong:

“Hinding-hindi kita pababayaan.”

Samantala, si Daniel? Nawalan ng kumpanya, reputasyon, at pamilya. Wala nang naniniwala sa kanya. Ang dating mayamang buhay niya, natabunan ng sariling kasalanan na siya rin ang gumawa.

At sa huli, isang bagay ang naging malinaw:

Kapag sinaktan mo ang taong dapat mo sanang protektahan—ang mundo mismo ang maglalakad palayo sa’yo, at ang katotohanan ang sisira sa pundasyon mong akala mo’y matibay.