Sa gitna ng malakas na snowstorm at malamig na hangin na tila nanunusok sa bawat dumadaan, naglalakad si Lira pauwi mula sa kanyang trabaho sa maliit na convenience store. Gabi na, halos walang dumaraan sa daan, at ang bukod-tanging tunog ay ang pagaspas ng hangin na parang humahabol sa sinumang naglalakad. Sa gitna ng puting kalsada, may napansin siyang isang maliit na aninong nakayuko sa gilid, tila nanginginig at naghahanap ng masisilungan.

Lumapit siya, at doon niya nakita ang isang matandang babae, basang-basa sa niyebe, nanginginig mula ulo hanggang paa. Ang mga kamay nito ay naninigas sa lamig, at ang suot nitong coat ay manipis—malayong maprotektahan siya sa matinding panahon. “Hija… may malapit bang masisilungan? Hindi ko na kayang maglakad,” nanghihinang tanong ng matanda.

Hindi man kilala ang babae, agad tumugon si Lira. Inalalayan niya ang matanda papunta sa maliit niyang apartment na ilang minuto lamang ang layo. Sa kabila ng simpleng pamumuhay, hindi siya nagdalawang-isip na ipasok ang matanda, pinainom ng mainit na tsaa, at binilhan ng pagkain mula sa natitirang ipon niya.

“Dito ka muna magpahinga, Nanay. Huwag kang aalis hangga’t hindi humuhupa ang snowstorm,” sabi ni Lira habang inaayos ang kumot sa matanda.

Sa loob ng gabing iyon, napag-alaman niyang ang pangalan ng matanda ay Rosalia. Tahimik ito, mahinahon, at walang binabanggit tungkol sa pamilya. Pinili ni Lira na huwag nang magtanong; ang mahalaga ay ligtas ito.

Matapos pakainin at palitan ng tuyong damit, mabilis na nakatulog si Rosalia sa maliit na sofa ni Lira. Nagtimpla pa ng mainit na sabaw ang dalaga sakaling magising pa ito sa kalagitnaan ng gabi. Hindi niya alintana ang lamig o ang sikip ng espasyo—mas mahalaga sa kanya na may natutulungan.

Kinabukasan, maagang nagising si Lira sa malakas na katok sa pinto.

“Miss? May tao po ba rito? I’m looking for someone.”

Pagbukas niya, bumungad ang isang lalaki na naka-designer coat, mukhang sanay sa marangyang pamumuhay. Isang SUV ang nakaparada sa likod nito—maliwanag na hindi ito taga-roon. Medyo tensyonado ang lalaki nang magsalita.

“Baka naman po nakita n’yo ang nanay ko. Nawawala siya simula kagabi. Her name is Rosalia.”

Nanlaki ang mata ni Lira. “Nasa loob po… ligtas siya.”

Halos hindi makahinga ang lalaki habang agad na pumasok at niyakap ang matanda na noon ay nagsisimula nang magising. “Ma, bakit lumabas ka sa gitna ng snowstorm? Sinabi ko nang tawagan mo ako…” Humihikbi ang boses nito, halatang nag-aalala.

Ngumiti si Rosalia at hinawakan ang kamay ng anak. “May tumulong sa akin, anak. Kung hindi dahil sa batang ito, baka hindi na ako naka-uwi.”

Paglingon ng lalaki kay Lira, halata ang pasasalamat at hiya sa kanyang mga mata. “Miss… hindi ko alam paano ko kayo mapapasalamatan. Puwede ba kitang makausap sandali?”

Sa unang pagkakataon, doon ipinaliwanag ng lalaki na si Ethan, na siya ang nag-iisang anak ni Rosalia at may-ari ng isang malaking construction firm sa bayan. Ang dahilan ng pagkawala ng matanda: sinekreto nito na lumabas siya upang bumisita sa dating bahay ng kanyang pumanaw na kapatid, sa kabila ng masamang panahon.

“Kung hindi dahil sa’yo,” sabi ni Ethan, “I might have lost her forever.”

Hindi alam ni Lira ang isasagot. Para sa kanya, natural lang tumulong kahit kanino. Hindi niya inasahan ang anumang kapalit.

Pero hindi natapos doon ang kwento.

Tinawagan ni Ethan ang kanyang tauhan, at makalipas ang ilang minuto, dumating ang isa pang sasakyan na may dalang mga groceries, makakapal na kumot, heater, at ilang gamit na alam niyang kinakailangan ni Lira sa pang-araw-araw.

“Ay, hindi ko po ito matatanggap,“ sabi ni Lira, nangingiming tumanggi.

Pero ngumiti si Rosalia at hinawakan ang kamay ng dalaga. “Anak, minsan ang pagtanggap ay paraan din ng paggalang. Huwag mo kaming pagdamutan ng pagkakataong ibalik ang kabutihan mo.”

At doon napangiti si Lira, pakiramdam niya’y para siyang naging bahagi ng isang pamilya kahit sandali pa lamang silang magkakakilala.

Pero sa sumunod na araw, mas malaki pa pala ang sorpresa.

Muling bumalik si Ethan, mag-isa, dala ang isang sobre. Hindi ito mukhang regalo—mas parang dokumento.

“Lira,” sabi niya, “I want to help you start a new life. My mother insists, and I wholeheartedly agree.”

Nang buksan niya ang sobre, halos mabitawan niya ito.

Contract. Job offer. At isang apartment lease fully paid for a year.

“Pero… bakit?” halos bulong niyang tanong.

Tumayo si Ethan sa harap niya, seryoso ang tingin. “Because kindness deserves to be honored. And because people like you remind us that the world still has hope.”

Hindi makapagsalita si Lira. Hindi niya inasahang ang simpleng pagtulong sa isang estranghero ay magdadala sa kanya sa napakalaking pagbabago. Pero higit pa sa materyal na bagay, ang tunay na bumago sa buhay niya ay ang pakiramdam na may taong nakakita sa kanyang kabutihan—at pinahalagahan iyon.

At mula noo’y nagpatuloy ang ugnayan ng tatlo—ang matandang tinulungan niya, ang anak nitong hindi inakalang makakakita ng ganyang kabutihan, at ang dalagang naghati ng init sa malamig na gabi. Sa mundong madalas magpabaya, may mga pagkakataong ang simpleng kabutihan ay bumabalik sa atin nang sampung ulit, at minsan pa nga, higit pa.