Noong tag-init ng 1994, nagtipon-tipon ang pamilyang Mendoza sa kanilang ancestral house sa Batangas. Katulad ng dati, puno ng tawanan, kwentuhan, at masarap na pagkain ang buong araw. Ngunit sa gitna ng kasiyahan, isang pangyayaring nagpabago sa takbo ng buhay ng bawat isa sa kanila ang naganap — ang biglaang pagkawala ng labing-anim na taong gulang na si Angela Mendoza.

Ayon sa mga kamag-anak, huling nakita si Angela bandang alas-otso ng gabi, nakaupo sa may hardin at may kausap sa telepono. “Sabi niya, babalik lang siya sandali para kunin ang jacket niya,” ayon sa pinsan niyang si Lorie. Ngunit mula noon, hindi na siya muling nakita.

Agad nagsagawa ng search operation ang mga pulis at residente. Nilibot ang buong compound, sinuyod ang kagubatan sa likod ng bahay, pati mga ilog at lumang balon. Wala ni isang bakas. Ang tanging naiwan ay ang jacket ni Angela, nakasabit sa puno malapit sa bakuran.

Lumipas ang mga taon, ngunit walang malinaw na sagot. Ang pamilya ay dahan-dahang naghiwa-hiwalay — may lumipat ng ibang probinsya, may tumigil na sa paghahanap dahil sa pagod at kawalan ng pag-asa. Ngunit ang ina ni Angela, si Teresa, hindi kailanman sumuko. Tuwing anibersaryo ng pagkawala ng anak, bumabalik siya sa lumang bahay, dala ang kandila at larawan ni Angela.

Hanggang sa taong 2024, tatlong dekada matapos ang pagkawala, isang construction crew ang nagsasagawa ng renovation sa lumang bahay ng Mendoza. Sa gitna ng paghuhukay sa lumang bahagi ng basement, natuklasan nila ang isang maliit na silid na matagal nang nakaselyo ng semento.

Nang buksan ito, bumungad ang nakakakilabot na tanawin — mga lumang gamit, kabilang ang isang sirang telepono, sapatos ng babae, at isang diary na may pangalan ni Angela sa pabalat. Ngunit higit sa lahat, may natagpuan silang mga buto ng tao na pinaniniwalaang kanya.

Agad na dumating ang mga awtoridad. Ang forensic team ay nagkumpirma: ang mga labi ay tumutugma sa DNA ng pamilya Mendoza. Si Angela, ang batang nawala nang walang bakas, ay matagal nang naroon — sa mismong bahay na minsan ay puno ng tawanan.

Ngunit higit na mas nakakagulat ang sumunod na natuklasan. Sa loob ng diary, may mga pahinang nagsasaad ng takot ni Angela sa isang tao sa kanilang pamilya. “May naririnig akong mga ingay sa gabi. Laging nasa labas ng kwarto ko si Tito Ben kapag tulog na ang lahat,” nakasulat sa isa sa mga pahina.

Ang “Tito Ben” na tinutukoy — si Ben Mendoza, nakatatandang kapatid ng ama ni Angela — ay namatay noong 2001 sa isang aksidente sa kalsada. Ayon sa mga pulis, lahat ng ebidensya ay nagtuturo sa kanya bilang pangunahing suspek.

Isang kapitbahay din ang lumantad matapos mabalita ang kaso. Ayon sa kanya, ilang araw matapos mawala si Angela, nakita raw niya si Ben na nagtatakip ng sako sa likod ng bahay sa madaling araw. Noon, inakala niyang basura lang.

Ang pamilyang Mendoza ay halos hindi makapaniwala sa katotohanan. “Ang taong pinakakatiwalaan namin sa tuwing reunion… siya pala ang dahilan kung bakit hindi na kami naging buo,” umiiyak na pahayag ni Teresa.

Matapos ang imbestigasyon, muling inilibing si Angela sa tabi ng kanyang ama’t ina — sa wakas, matapos ang tatlumpung taon, natagpuan ang katahimikan na matagal niyang hinintay.

Ngayon, sarado na ang lumang bahay ng Mendoza. Ngunit ayon sa mga kapitbahay, gabi-gabi pa rin daw nilang naririnig ang tila mga yabag at mahihinang tinig ng batang tumatawag ng tulong. Para sa iba, baka gawa lang ng imahinasyon; pero para sa pamilya, iyon ay paalala na ang katotohanan, gaano man katagal itago, ay laging lumilitaw sa huli.

At ang aral na naiwan: walang lihim na hindi binubunyag ng panahon — lalo na kung ang biktima ay may boses na kahit kamatayan ay hindi kayang patahimikin.