Sa gitna ng pinakamagulong gabi sa ospital, may isang pangyayaring nag-ugat mula sa masakit na nakaraan, naputol na koneksiyon, at isang lihim na matagal nang itinago. Isang doktor na malapit nang manganak. Isang bilyonaryong halos mawalan ng buhay. At isang katotohanang mag-uugnay sa kanila sa paraang hindi nila kailanman inakalang mangyayari.

Ang kwento ay nagsimula sa isang malakas na buhos ng ulan—ang uri ng gabing walang tigil ang pagdating ng emergency cases. Si Dr. Aria Santiago, isang obstetrician-gynecologist na pitong buwan nang naglilihim ng kaniyang pagdadalang-tao, ay nakapuwesto para sa huling ilang oras ng kaniyang shift. Bawal pa sana siyang pumasok dahil sa kondisyon niya, ngunit dahil sa kakulangan ng doktor at pagragasa ng mga pasyente, wala siyang piniling iba kundi magsuot ng gloves at tumanggap ng panibagong gabi ng serbisyo.

Ngunit sa totoo, hindi iyon ang pinakamabigat na pinapasan niya. Ikinikimkim niya ang lihim ng ama ng kanyang dinadalang bata—isang lalaking minsang minahal niya, ngunit nawala na parang bula. Walang tawag, walang paliwanag, walang paalam.

Hanggang sa isang iglap, may sumabog na alert sa buong emergency room.

“Incoming! High-profile case! Gunshot wound!”

Nang dumating ang stretcher, bumungad sa lahat ang pangalan ng pasyente—kilala sa buong bansa.

Ethan Velez. Billionaire hotel tycoon. CEO. Ang lalaking pinagkukuwentuhan sa business world. At higit sa lahat… ang lalaking minsan niyang minahal.

At ang ama ng batang nasa sinapupunan niya.

Halos tumigil ang mundo ni Aria. Muntik niyang mabitiwan ang chart. Sa apat na taon mula nang huli silang magkita, hindi niya inakalang muli silang magkakasalo sa iisang silid—hindi bilang magkasintahan, kundi bilang doktor at pasyente.

Si Ethan ay halos nawalan ng malay. Maputla. Nanghihina. At nawalan ng maraming dugo. Sa gitna ng kaguluhan, tanging boses ni Aria ang narinig niya.

“Ethan… kaya mo ‘to. Huwag kang bibitaw.”

Hindi niya alam kung narinig siya nito, ngunit alam niyang kailangan niya itong buhayin—hindi dahil sa nakaraan nila, kundi dahil iyon ang tungkulin niya bilang doktor.

Ngunit may isang problema.

Habang sinusugatan si Ethan, biglang sumakit nang todo ang tiyan ni Aria. Pag-ikot nito, pag-angat ng tiyan, at pagkalat ng kirot—lahat ng sintomas ay malinaw.

Nag-uumpisa na ang labor niya.

Sa gitna ng emergency surgery.

Hindi nakaligtas sa mata ng head nurse.

“Doktora, kailangan n’yo nang humiga! Nagsisimula na po kayo!”

Umiling si Aria, pinipigilan ang pag-iyak sa sakit.

“Hindi. Hindi kayo puwedeng tumigil. Siya ang hawak ko. Tatapusin ko ‘to.”

Pero hindi niya maitago ang panginginig ng kamay. Bawat pagputol ng tissue, bawat pag-stitch, ramdam niyang lumalakas ang pressure sa tiyan niya.

“Doktora, please!”

Habang pinipigilang mapatid ang koneksiyon niya sa pasyente, biglang kumunot ang noo ng anesthesiologist.

“BP dropping! Heart rate unstable!”

Hindi na nag-isip si Aria. Hindi niya inalintana ang lumalakas na contraction. Mabilis niyang hinanap ang bleeder, pinisil, at sumigaw:

“Clamp! Suction! Suture!”

Parang dalawang buhay ang hawak niya sabay—ang lalaking halos mawalan ng buhay, at ang anak niyang mabubuhay anumang oras.

At sa loob ng labing-isang minuto ng halos imposibleng operasyon, nagawa niyang pigilan ang pagdurugo, na-stabilize ang bilyonaryo, at segurong buhay ito.

Saka lamang bumigay ang tuhod niya.

“Arias, you’re crowning—ilalabas mo na ang baby mo!”

Isinakay siya sa kabilang delivery room, at habang tinatanggal ang gloves, bigla siyang nakaramdam ng init at luha sa gilid ng tenga.

Hindi iyon sa kanya.

Marahang nagmulat ng mata si Ethan.

Nakita niya si Aria bago siya ilabas ng ER.

At ang unang tanong niya?

“Bakit… ikaw ang nandito…?”

Hindi siya nakasagot. Hindi niya kayang magsalita. Pero nakita ni Ethan ang umbok ng tiyan niya bago ito tuluyang mawala sa paningin.

“Si Aria… buntis?”

Nang iluwal niya ang kanyang anak, humahagulgol siya—hindi sa takot, kundi sa bigat ng lihim na matagal na niyang kinulong sa puso.

Kinabukasan, habang nagpapagaling si Ethan, pinilit niyang tumayo kahit bawal.

Hinahanap niya ang doktor na nagligtas sa kanya. Ang babaeng minsang nawala sa buhay niya. At ang anak na hindi niya alam na meron siya.

Nakita niya si Aria sa nursery. Nakaupo. Hawak ang sanggol. Tahimik na umiiyak.

“Aria…”

Pinigilan niya ang paghinga. Mabilis na tumayo si Aria, parang nahuli sa maling oras.

“Anong ginagawa mo rito? Hindi ka dapat—”

Pero nilapitan siya ni Ethan. Hindi niya inalis ang tingin sa sanggol.

“Sa akin ba ‘yan?”

Huminto si Aria. Gusto niyang magsinungaling. Gustong sabihin na hindi. Na wala siyang utang na sagutin ang tanong nito. Pero pag tumingin siya sa mata ng anak, hindi niya kinayang magsinungaling.

“Oo.”

Napatakip si Ethan sa bibig, napa-upo na parang binagsakan ng mundo. Hindi dahil sa galit. Kundi dahil sa panghihinayang. Bakit niya pinalagpas ang babaeng mahal niya? Bakit niya iniwan ang relasyong hindi niya nalabanan?

“At iniligtas mo pa rin ako?” mahina niyang tanong.

Umiling si Aria, pinipigilan ang luha.

“Doktor ako. May pasyente ako. Hindi ako puwedeng tumanggi.”

Ngunit alam nilang pareho, hindi iyon ang kabuuan ng sagot.

Umupo si Ethan sa tabi niya, dahan-dahang hinawakan ang kamay ni Aria.

“Kung pinaalis man kita noon… hindi dahil hindi kita mahal. Kundi dahil may buhay ako na peligroso, may kalabang gusto akong patumbahin. At ayokong masangkot ka.”

Natulala si Aria.

At doon niya naalala: ang balitang assassination attempt kay Ethan. Ang pag-atake sa negosyo nito. Ang pagkawala niya pagkatapos ng gabing magkasama sila.

Hindi dahil sa paglayo.

Kundi dahil sa pagprotekta.

Napahinga nang malalim si Aria, napatingin sa anak, at saka bumulong:

“Ethan… anong gagawin natin ngayon?”

Tumingin ito sa kanya, sa baby, at sa mga taong dumadaan sa hallway.

“Atin ‘to, Aria. Hindi kita iiwan ulit.”

Hindi tulad ng unang beses, hindi na siya tumakbo. Hindi siya nagalit. Hindi siya umiyak sa sama ng loob.

Dahil ngayong hawak niya ang anak nila, at kasama sa tabi niya ang lalaking muntik niyang mawala, alam niyang isang bagong yugto ang bubukas—hindi dahil sa nakaraan, kundi dahil sa panimulang binigay ng gabing halos magwakas ang buhay.

At minsan, ang gabing puno ng dugo, luha, at panganib… ang siyang magbibigay ng pangalawang buhay sa puso ng dalawang taong minsang nasira ng panahon.