Sa pinakamalalamig na buwan ng taglamig, kung kailan naninigas ang lupa at bawat hininga’y nagiging usok, may isang gabing hindi malilimutan ng isang buntis na babae—isang gabi na halos kumitil sa buhay niya. Ngunit sa parehong gabi, isang estranghero naman ang nagbukas ng pintuan para sa himalang hindi niya inaasahan.

Si Mia ay anim na buwang buntis, payapa sanang naghahanda para sa bagong yugto ng buhay nila ng kanyang asawa na si Daniel. Pero sa likod ng kanilang magarang bahay at larawang perpektong relasyon, may lihim na matagal nang kinikimkim si Daniel: may iba na siya, at ang batang dinadala ni Mia ay hindi niya kailanman ginusto.

Habang lumalakas ang blizzard sa labas—isa sa pinakamalupit na bagyong nagyelo sa kanilang lugar—nag-alsa ang tensyon sa pagitan nilang dalawa.
“Daniel, hindi mo ba nakikita? Lumalakas ang bagyo. Hindi mo ako pwedeng palabasin!” iyak ni Mia.
Ngunit malamig ang sagot niya. “Hindi ko kailangang pakainin ang isang taong hindi ko mahal. Lumayas ka.”

Sa gitna ng humahagibis na hangin at bumubuhos na niyebe, itinulak siya ni Daniel palabas, kasabay ng pagsara ng pinto. Walang jacket, walang gamit, halos walang sapatos na sapat para sa nagyeyelong lupa. Lumakad si Mia sa dilim, nanginginig, inaapuhap ang daan habang unti-unting tumitindi ang pangamba na hindi na niya mararating ang bukang-liwayway.

Habang lumalalim ang gabi, parang may kasabay siyang boses ng pangungutya sa hangin:
“Wala ka nang babalikan.”

Lupaypay na sana siya nang biglang may malakas na liwanag na dumaan sa pagitan ng mga puno. Isang truck. Isang flashlight. At isang lalaking may suot na makapal na hunting coat.

Si Elias—isang mangangasong sanay sa panganib ng bundok, ngunit hindi kailanman nasilayan ang ganoong klaseng takot sa mata ng isang tao. Agad siyang bumaba, tinakpan ang balikat ni Mia ng kumot, at buhat-buhat siyang dinala sa loob ng sasakyan.

“Miss, makinig ka. Hindi kita pababayaan,” bulong niya habang nanginginig pa ang babae.

Dinala niya si Mia sa kanyang hunting cabin—isang maliit ngunit mainit na tahanan sa gitna ng kagubatan. Doon niya nilinis ang mga gasgas nito, pinainom ng mainit na tsaa, at pinakain. Ngunit higit sa lahat, pinalitan niya ang pangamba nito ng kapirasong katiyakan na ligtas na siya.

Nang magising si Mia kinaumagahan, si Elias ang una niyang nakita—nagpapainit ng sabaw sa maliit na kalan.
“Pwede kitang dalhin sa bayan pagkatapos humina ang bagyo,” sabi nito.
Ngunit halatang may itinatagong tanong si Elias.
“Sino gumawa sa’yo nito?”

Hindi agad nakasagot si Mia. Tinakpan niya ang kanyang tiyan, parang nilalabanan ang hiya at sakit. Nang sa wakas ay nagsalita siya, mahina ang boses pero malinaw ang katotohanan:
“Ang asawa ko… iniwan niya ako para mamatay.”

Para kay Elias na lumaki sa mundong ang pamilya at dangal ay sagrado, hindi iyon katanggap-tanggap. Kahit hindi niya sabihin, nagliliyab ang galit sa loob niya.

Lumipas ang tatlong araw bago humina ang bagyo. Sa panahong iyon, naging matatag ang ugnayan nila. Hindi lantay na romansa—hindi iyon ang kwento nila—kundi isang ugnayang nabuo sa respeto, kabutihan, at pagnanais na protektahan ang isang buhay na inaabuso.

Nang makarating sila sa bayan at nalaman ng mga pulis ang nangyari, mabilis silang kumilos. Ngunit sinalubong sila ng mas nakakakilabot na rebelasyon: iniulat pala ni Daniel na “tumakas” si Mia at binaliktad ang kwento upang siya ang magmukhang biktima. Ngunit ang katotohanan ay unti-unting lumabas nang matagpuan ng mga otoridad ang bakas ng pag-alis niya sa gitna ng blizzard—isa talagang pagtatangka na pabayaan siyang mamatay.

Nasampahan ng kaso si Daniel. Ang mga kapitbahay na nakarinig sa kanilang pagtatalo ay nagsilbing saksi. Ang mga marka sa braso ni Mia at ang medikal na resulta ay dagdag na ebidensya. Wala nang ligtas na masisilungan si Daniel—sa batas man o sa lipunan.

Habang humaharap si Mia sa mga imbestigasyon, hindi siya iniwan ni Elias. Lagi siyang nandoon—naghahatid ng pagkain, sinasabayan siyang sa prenatal checkups, at higit sa lahat, pinapaalalang hindi pa tapos ang buhay niya. May bagong simula siyang haharapin.

At dumating nga ang araw na iyon.

Isang malusog na batang lalaki ang isinilang. Habang yinayakap ni Mia ang anak, nakita niyang nasa gilid si Elias—nakangiti, tahimik, pero puno ng hindi matatawarang pag-aalaga.

“Ano’ng pangalan niya?” tanong ni Elias.
“Gusto kong pangalanan siyang Hunter,” sagot ni Mia, “sa karangalang sa isang hunter nagsimula ulit ang buhay namin.”

Lumipas ang buwan at mas lalong lumalim ang ugnayan nila. Hindi dahil sa pangangailangan, kundi dahil sa tunay na pag-aalaga. Si Elias ang unang nagbuhat kay Hunter, ang unang nagbili ng crib, ang unang nagturo kay Mia na hindi kasalanan ang tumanggap ulit ng pagmamahal.

At isang araw, matapos ang mahabang tahimik na sandali, sinabi ni Elias:
“Mia… hindi ko kayang palitan ang nakaraan mo. Pero kaya kong maging tahanan sa hinaharap mo—kung hahayaan mo.”

Tumulo ang luha ni Mia.
Sa gitna ng isang blizzard siya iniwan.
Sa gitna rin ng lamig—at kabutihan—siya nakatagpo ng tunay na tahanan.

At doon, nagsimula ang kwento nilang dalawa—hindi sa sakit, kundi sa pangalawang pagkakataong handog ng buhay.