Para kay Mang Ernesto at Aling Lorna, ang pagtanda ay dapat puno ng kapayapaan. Ngunit sa halip na maramdaman ang lambing ng mga anak, tanging katahimikan at lamig ng gabi ang kasama nila. Matapos silang iwan ng tatlong anak na pawang lumipat sa siyudad, naiwan silang mag-asawa sa lumang bahay na halos gumuho na sa kabundukan ng Benguet.

Noong una, mahirap tanggapin. “Ginawa namin ang lahat para mapagtapos sila,” sabi ni Aling Lorna, halos mapaluha. “Pero pag nagkaroon na sila ng sarili, parang nakalimutan na nila kung saan sila nanggaling.”

Araw-araw, nagigising silang mag-asawa sa lumang bahay na puno ng alikabok at tumutulong bubong. Wala nang dumadalaw, at ang dating tawanan ng pamilya ay napalitan ng katahimikan. Ngunit sa halip na magmukmok, isang araw ay nagdesisyon si Mang Ernesto.

“Kung wala nang babalik dito,” sabi niya habang pinagmamasdan ang paligid, “gawin na lang nating maganda ulit. Para sa atin. Para maramdaman nating may tahanan pa rin tayo.”

At doon nagsimula ang kwento ng himala.

Sa halip na umasa sa tulong ng iba, araw-araw silang bumangon upang ayusin ang sirang bahay. Ginamit ni Mang Ernesto ang mga lumang tabla at yero na itinapon ng mga karatig-baryo. Si Aling Lorna naman, nagtanim ng mga bulaklak sa paligid ng bahay, habang pinapaganda ang daanan gamit ang mga bato at lumang kahoy.

Noong una, isa lang itong simpleng pagsisikap na mapaganda ang paligid. Pero paglipas ng mga buwan, unti-unti itong nagbago.

Ang dating gumuho at madilim na kubo ay naging maliit na paraiso—punong-puno ng makukulay na bulaklak, hanging sariwa, at mga ilaw na gawa sa bote at kandila. Ang bawat sulok ng bahay ay may kwento—ang hagdang gawa ni Mang Ernesto sa mga sirang upuan, ang mga paso ni Aling Lorna na ginawang lalagyan ng halaman, at ang duyan sa labas kung saan madalas silang sabay na nagpapahinga tuwing dapithapon.

Hindi nagtagal, may mga mountaineer na napadaan at napansin ang kakaibang ganda ng lugar. Nagulat sila nang makita ang bahay na parang galing sa pahina ng isang lumang nobela—may bulaklak sa bawat bintana at tunog ng mga ibon sa paligid. Ibinahagi nila ang mga larawan sa social media, at ilang araw lang, kumalat ito sa buong bansa.

Tinawag ng mga netizen ang lugar na “Paraisong Nawawala”—isang maliit na kubo sa tuktok ng bundok na pinuno ng pagmamahal ng dalawang iniwang magulang.

Maraming bumisita, dala ang mga regalo at tulong. Ang ilan ay nag-alok ng pera, pero tumanggi si Aling Lorna. “Hindi namin ‘to ginawa para maging sikat. Ginawa namin ‘to kasi ayaw naming sumuko.”

Nang tanungin si Mang Ernesto kung ano ang sekreto nila, ngumiti siya at tumingin sa asawa. “Pag iniwan ka ng mga anak mo, huwag mong isipin na tapos na ang lahat. Ang tahanan, hindi lang para sa kanila—para rin sa ating dalawa. Hangga’t magkasama kami, may buhay pa ang lugar na ‘to.”

Makalipas ang ilang buwan, bumalik ang isa sa kanilang mga anak—si Carlo, ang panganay. Nang makita ang bahay, napaluha siya. “Akala ko wala na kayo rito,” sabi niya. “Hindi ko inakalang ganito kaganda na ngayon.”

Ngumiti si Aling Lorna. “Anak, hindi mo kailangang humingi ng tawad. Basta bumalik ka lang.”

Niyakap ni Carlo ang kanyang mga magulang nang mahigpit, at sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, narinig muli sa lugar ang halakhakan ng isang pamilya.

Ngayon, ang dating kubo ay opisyal nang kilala bilang “Casa Lorna y Ernesto”—isang simbolo ng pag-asa at muling pagkabuhay ng pag-ibig kahit sa panahon ng pag-iisa. Maraming turista ang bumibisita, hindi lang para sa tanawin kundi para marinig ang kwento ng dalawang pusong hindi sumuko.

“Ang bahay ay hindi sinusukat sa laki o ganda,” sabi ni Mang Ernesto sa isang panayam. “Sinusukat ito sa dami ng pagmamahal na nilagay mo rito.”

At habang sumasayaw sa hangin ang mga dahon sa paligid ng kanilang paraiso, tila sinasabi ng bawat huni ng ibon ang mensaheng iniwan nila sa mundo—na kahit iniwan ka ng lahat, may paraiso ka pa ring kayang buuin, basta’t marunong kang magmahal at maniwala muli.