Hindi inaasahan ni Hazel na ang araw na iyon ang magiging simula ng pinakamadilim na kabanata ng kanyang buhay. Lumaki siyang mahiyain, mapagkumbaba, at laging umaasa na darating ang araw na tatanggapin siya ng kanyang madrasta bilang bahagi ng pamilya. Ngunit kahit anong bait at pagsisikap niyang magpakita ng respeto, iba ang naging turing sa kanya—parang palamuti, parang ligaw na halaman na pumasok sa isang tahanang hindi kanya.

Pagpanaw ng kanyang ama, lalo pang lumala ang sitwasyon. Ang dati nang malamig na pakikitungo ay tuluyang naging pagtrato na parang wala siyang halaga. At isang gabi, sa gitna ng bumabagsak na niyebe sa Wyoming wilderness, doon niya naranasan ang pinakamapait na pagtataboy.

Papalubog na ang araw nang sabihin ng madrasta niyang may kailangan silang puntahan. Tahimik lang si Hazel, nagbabakasakaling baka sa wakas ay may pag-uusap silang mag-ina. Ngunit nang lumalim ang biyahe at halos wala na silang makita sa daan dahil sa bagyo, doon siya kinutuban.

Huminto ang sasakyan sa gitna ng blizzard—walang streetlight, walang bahay, walang tao. Tanging puting ulap ng niyebe at malamig na hangin ang bumabalot sa paligid.

“Bumaba ka,” malamig na utos ng babae.
“Bakit po? Ano’ng ginagawa natin dito?”
“Wala ka nang lugar sa buhay ko. Masyado nang mabigat ang presensiya mo. Hindi ko kailangan ng anak ng ibang babae.”

Nanginginig si Hazel, hindi lang sa lamig, kundi sa takot. Pero bago pa siya makapagsalita, inilabas ng babae ang kanyang bag at itinapon sa niyebe. At tulad ng isang taong walang nararamdamang awa, pinaandar nito ang sasakyan at iniwang mag-isa si Hazel sa gitna ng nagwawalang bagyo.

“Mom! Mom! Huwag po!” sigaw niya habang nagmamakaawa, ngunit ang tanging tugon ay ang ugong ng gumugulong na gulong na palayo nang palayo.

Noong una, sinubukan niyang maglakad. Kaya pa niya. Pero habang lumalalim ang gabing iyon, bumibigat ang bawat hakbang. Ang kanyang manipis na coat ay wala nang naitutulong. Ang daliri niya’y nangangatog, ang pisngi’y halos wala nang pakiramdam, at ang hininga niya’y nagiging usok na mabilis mawala sa hangin.

Wala siyang alam kung gaano siya katagal naglakad. Pero sa isang iglap, bumigay ang tuhod niya at bumagsak siya sa lupa. Walang lakas. Walang direksiyon. Walang pag-asa.

“Sorry po… Papa…” bulong niya bago pumikit ang mga mata—handa nang sumuko sa lamig na unti-unting kumakain sa natitira niyang buhay.

Ngunit bago pa tuluyang mawalan ng ulirat, may narinig siyang kaluskos. Malakas na yabag. At isang boses—malalim, matatag, at may init na hindi niya naramdaman simula nang pumanaw ang ama niya.

“Hey! Stay with me. Naririnig mo ba ako?”

Isang cowboy ang nakaluhod sa tabi niya. Makapal ang coat nito, may sombrero at guwantes na puno ng yelo, pero ang mga mata nito ang unang nagbigay ng liwanag sa nagdidilim niyang paningin.

“Okay ka lang? Huwag mong ipikit ang mata mo ngayon. Kasama mo na ako.”

Hindi niya kilala ang lalaki, pero ramdam niya ang sinseridad ng tinig nito—hindi utos, hindi pananakot, kundi pag-alalay. Mabilis siyang binuhat ng cowboy, ibinalot ng kumot, at dinala sa kabayo nito na may nakahandang warming pack at emergency kit. Hindi na niya alintana kung saan sila pupunta—ang mahalaga, may umabot sa kanya bago pa siya lamunin ng bagyo.

Dinala siya ng cowboy, na nagpakilalang si Cole Maddox, sa kanyang ranch ilang milya ang layo mula sa highway. May malaki itong fireplace sa sala, mainit na sabaw, at mga kumot na agad bumalot sa lamig na halos pumatay sa kanya.

Habang humahaplos ang init sa balat niya, unti-unti siyang bumalik sa sarili.

“Ako si Cole,” pakilala ng cowboy. “At hindi kita iiwan. Hindi rito. Hindi kahit saan pa.”

Unti-unting napagalaman ni Cole ang buong kwento—ang pambabalewala ng madrasta, ang labis na pag-iisa, at ang gabing halos kumitil sa buhay niya. Hindi siya makapaniwala. Hindi niya matanggap.

“Naisip niyang iwan ka sa gitna ng blizzard? Sino mang matinong tao hindi gagawin ‘yan,” galit ngunit pinipigilang tono ni Cole.

At mula nang gabing iyon, tinupad niya ang pangakong binitawan niya.

Tinuruan niya si Hazel magpakain ng mga hayop, magluto, magtanim, at magparamdam na may taong handang makinig sa kanya. Inilapit niya ito sa mga taong makakatulong, iniayos ang papeles nito, at pinigilan ang madrastang subukang kunin muli ang kontrol sa buhay ng dalaga.

Mas lalo pang tumibay ang koneksiyon nila habang lumilipas ang buwan. Hindi niya kailanman tinrato si Hazel bilang pasanin. Tinuring niya itong kasama, kaibigan—at kalaunan, higit pa sa lahat ng iyon.

Isang gabi, habang nakaupo sila sa porch ng barn, tinapik ni Cole ang balikat niya at mahina ngunit matatag na sinabi:

“Hazel, wala kang kailangang patunayan sa akin. Wala kang kailangang bayaran. Hindi kita iniligtas para utusan o kontrolin. Naligtas ka kasi… may karapatan kang mabuhay nang hindi takot, nang may nagmamahal sa’yo.”

“Cole… bakit mo ‘to ginagawa?”

Tumingin ang cowboy sa kanya, marahan, parang ayaw niyang takutin.

“Because you’re safe with me. And because you’re family now.”

At sa mga salitang iyon, doon naramdaman ni Hazel ang bagay na pinakahinahanap niya: hindi pera, hindi tirahan, hindi kahit pangako—kundi tahanan.

At ang tahanang iyon ay hindi lugar. Tao. At ito ay si Cole.