Tuwing alas-siete ng umaga, bago pa man bumukas nang tuluyan ang “Sunny Diner,” palaging nandoon si Emily Reyes — 27 anyos, waitress, at breadwinner ng pamilya. Hindi man marangya ang buhay niya, masipag at may ngiti palagi sa labi. Sa loob ng apat na taon niyang pagtatrabaho, nakasanayan na niyang salubungin ang mga regular na kostumer — lalo na ang matandang si Mr. Walter, na laging nakaupo sa parehong sulok, tahimik na umiinom ng kape.

Si Walter ay tila ordinaryong matanda. Luma ang damit, kupas ang sumbrero, at lagi lang nag-oorder ng isang tasa ng kape at isang tinapay. Madalas siyang mapagkamalang palaboy o retirado na walang pamilya. Pero para kay Emily, isa siyang kaibigan.

“Good morning, Mr. Walter,” bati ni Emily isang umaga habang inaabot ang mainit na kape. “Extra cream, kagaya ng dati.”
Ngumiti lang ang matanda. “Salamat, iha. Ikaw lang talaga ang hindi nakakalimot.”

Sa mga sumunod na linggo, napansin ni Emily na lumalalim ang mga guhit sa mukha ng matanda. Paminsan-minsan, nahihirapan itong tumayo, at minsan ay hindi nakakabayad agad. Ngunit kahit kailan, hindi siya pinag-initan ni Emily. Sa halip, siya pa ang nagbabayad minsan mula sa sariling bulsa. “Walang problema po, babayaran niyo na lang kapag okay na,” sabi niya noon.

Isang araw, hindi dumating si Walter. Lumipas ang dalawang linggo — wala pa rin. Nag-alala si Emily, pero inisip niyang baka may sakit lang ito. Hanggang sa isang umaga, habang abala siya sa pag-aayos ng mga mesa, may pumaradang itim na limousine sa harap ng diner.

Bumaba ang apat na lalaking naka-itim at naka-earpiece — mga bodyguard. Sumunod, isang lalaki sa mamahaling suit at briefcase. Lumapit ito kay Emily.
“Are you Miss Emily Reyes?” tanong ng lalaki.
“Opo… bakit po?” sagot niyang kinakabahan.

Ngumiti ang lalaki. “Ako po si Attorney Collins. Abogado ni Mr. Walter. Gusto po niyang makausap kayo — pero… sa totoo lang, hindi na niya kaya. Pumanaw siya tatlong araw na ang nakalipas.”

Natahimik ang buong diner. Hindi makapagsalita si Emily. Sa loob-loob niya, parang may malaking parte ng araw-araw niyang buhay ang nawala. Ngunit bago pa siya makapagsalita, inilabas ng abogado ang isang sobre. “Iniwan niya ito para sa inyo.”

Binuksan ni Emily ang liham — sulat-kamay ni Walter.
“Emily, alam kong iniisip mong isa lang akong matandang walang direksyon. Pero bago ako tumanda, ako ang nagtatag ng ‘Walterson Holdings.’ Marami akong pera, pero wala akong pamilya. Ikaw lang ang tanging nagpakita sa akin ng kabutihan nang walang hinihinging kapalit. Kung mababasa mo ito, ibig sabihin, wala na ako. Ang maliit kong pasasalamat — ay nasa labas.”

Nang sumilip siya sa bintana, halos mabitawan ni Emily ang sobre. Sa harap ng diner, may nakaparadang bagong kotse, at isang dokumentong hawak ng abogado — isang titulo ng bahay at tseke na nagkakahalaga ng $150,000.

“Si Mr. Walter po ang nag-request nito,” sabi ni Attorney Collins. “Gusto niyang magkaroon kayo ng bagong simula. At may isa pa siyang hiling — sana raw, ipagpatuloy niyo ang pagpapakain sa mga taong kagaya niyang madalas makalimutan ng mundo.”

Lumuhod si Emily, hawak ang liham at luhaang ngumiti. “Hindi ko po alam kung paano ako magpapasalamat…”

Mula noon, hindi na waitress si Emily — pero bumalik pa rin siya araw-araw sa diner. Hindi para magserbisyo, kundi para mamuno sa bagong proyektong pinangalanan niyang “Walter’s Table” — isang maliit na programa na nagbibigay ng libreng almusal sa matatanda at mahihirap sa kanilang bayan.

Araw-araw, may nakalaan pa ring mesa sa sulok, may isang tasa ng kape at tinapay — para kay Mr. Walter. At tuwing tinatanong ng mga bagong kostumer kung bakit laging may nakahandang pagkain doon, simpleng sagot ni Emily: “Para sa taong nagturo sa akin na ang kabutihan, kahit gaano kaliit, pwedeng magbago ng buhay.”

Ang kwento ni Emily at ng matandang lalaki ay kumalat online. Libu-libo ang naantig — hindi dahil sa perang naiwan, kundi dahil sa alaala ng isang pagkakaibigang nabuo sa gitna ng ordinaryong araw.

Minsan, ang mga taong tila walang halaga sa mata ng iba, sila pa ang magbibigay sa atin ng pinakamahalagang aral — na ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa dami ng pera, kundi sa kabutihang naiiwan natin sa puso ng iba.