Lumaki sina Marco at Mila na may malaking puwang sa puso—ang pagkawala ng kanilang ina. Bata pa lamang sila nang umalis ito nang walang paalam, walang mensahe, at walang iniwang paliwanag. Sa loob ng maraming taon, ang tanging meron sila ay mga tanong na walang kasagutan at isang amang pilit pinupunan ang kakulangan na iniwan ng biglang pagkawala ng asawa.

Habang lumalaki ang kambal, unti-unting naghilom ang mga sugat, ngunit hindi nawala ang lungkot tuwing Pasko, ang panahong pinakanaging espesyal sa kanilang ina. Ngunit isang taon, isang bagong yugto ang dumating—nagpakilala ang kanilang ama ng bagong asawa, si Liana, isang tahimik ngunit may mabait na aura na agad nagpakita ng malasakit sa kanila.

Sa una’y malamig ang pagtanggap ng kambal. Para sa kanila, si Liana ay isang estrangherong pumupuno sa lugar na hindi dapat pinapalitan. Ngunit habang lumilipas ang mga araw, ramdam nilang genuine ang pag-aalaga ng babae—pinagluluto sila, tinutulungan sa eskwela, at madalas nakikita nilang umiiyak ito sa gabi, palihim na inaakalang walang nakakapansin.

Nang sumapit ang Disyembre, mas naging kapansin-pansin ang kakaibang kilos ni Liana. Hindi ito makatingin nang diretso kapag napag-uusapan ang Pasko. Hindi rin ito pumapayag na magbukas sila ng mga kahong matagal nang nakaimbak sa attic, kahit pa iyon ay dating mga gamit ng kanilang ina. Para sa kambal, ang takot ni Liana ay misteryosong hindi nila maunawaan.

Isang araw bago mag-Pasko, napaakyat si Mila sa attic dahil may hinahanap siyang lumang dekorasyon. Doon, napansin niyang may maliit na kahong nakatago sa ilalim ng lumang kumot. Nang buksan niya ito, tumambad ang mga sulat—sulat ng kanilang ina.

Pero ang mas nakagugulat: ang pangalan ni Liana ang nakasulat sa mga sobre.

Hindi siya makapaniwala. Agad niyang tinawag si Marco, at sabay nilang binasa ang mga liham. Ang bawat salita ay parang punyal—puno ng sakit, pagmamakaawa, at mga pangungusap na tila sinasagot ang tanong na matagal na nilang kinikimkim.

“Liana, sana mapatawad mo ako. Hindi ko kinaya ang ginawa sa iyo noon. Hindi ko kayang ipaliwanag sa mga bata… sana ikaw ang maging tulay ko sa kanila.”

Ang kambal ay halos hindi makahinga sa nalaman. May nakaraan ang kanilang ina at si Liana—isang nakaraang hindi nila alam. At ang mas mabigat pa, tila nagtatago si Liana ng isang kasalanang nag-ugat mula pa sa kanilang ina.

Kinagabihan, hinarap nila ang madrasta. Hilakbot, takot, at pangamba ang nakita nila sa mga mata ni Liana, ngunit hindi pag-iwas. Sa unang pagkakataon, nagsalita ito nang buong katotohanan.

Noong dalaga pa si Liana, kapatid daw nito ang best friend ng kanilang ina. Isang gabi, sa gitna ng alitan at matinding depresyong pinagdadaanan ng kanilang ina, nagkaroon sila ng hindi pagkakaunawaan na nauwi sa isang malaking pagkakamali. Hindi sinaktan ni Liana ang kanilang ina, ngunit ang mga salitang binitawan niya ang nagtulak dito na tumakbo, lumayo, at magpasyang iwan ang pamilya habang pinapasan ang matinding guilt.

Matagal na raw hinahanap ni Liana ang pagkakataong maituwid iyon. Nang mabalitaan niyang namatay sa aksidente ang kanilang ina, halos gumuho ang mundo niya. Kaya nang minsang makasalubong ang kanilang ama, at nagkulang ito ng isang taong nagbibigay ng lakas, hindi niya mapigilang magmahal at pilit punan ang kakulangang iniwan ng babaeng hindi niya kailanman naisip na mawawala nang ganoon.

“Hindi ko ginusto na palitan siya. Gusto ko lang na mabantayan kayo… kasi iyon ang huling hiling niya sa akin,” umiiyak na paliwanag ni Liana.

Parang bumagsak ang mundo ng kambal. Hindi inaasahan ang katotohanang ang madrastang pinaghinalaan nila ay siyang tao palang ipinagbilin ng ina nilang nawawala sa kanila. Ngunit higit pa roon, nalaman nilang hindi sila iniwan dahil hindi sila mahal—kundi dahil may sugat ang puso ng kanilang ina na hindi niya alam kung paano gagamutin.

Sa pagsapit ng mismong gabing Pasko, nagpasya ang kambal na gumawa ng bagay na hindi nila akalaing kakayanin nila. Pinuntahan nila si Liana sa kwarto at doon ay tahimik na niyakap. Marahan, walang salita, ngunit puno ng pagpapatawad.

Sa unang pagkakataon matapos ang maraming taon, naramdaman nilang may tahanan silang muli. Hindi kapalit. Hindi pamalit. Kundi bagong yugto na muling bumuo ng pamilyang minsang nawalan.

At doon nila naunawaan ang tunay na kahulugan ng Pasko: hindi ito tungkol sa mga bagay na nawala, kundi sa mga taong pinipiling manatili.