Hindi mapigilan ng lahat ang pagpatak ng luha nang masaksihan ang emosyonal na pamamaalam ni Kim Atienza sa kanyang anak na si Emman. Sa gitna ng katahimikan ng seremonya, ramdam ng bawat naroon ang bigat ng pagkawala—isang sakit na hindi kayang salitain ng mga salita.

Sa loob ng simbahan, tanging hikbi at dasal ang maririnig. Si Kim, kilala bilang matatag at masayahing personalidad, ay tuluyang nadurog nang harapin ang katotohanang wala na ang anak na minsang nagbigay ng kulay sa kanyang buhay. Niyakap niya nang mahigpit ang kabaong ni Emman, tila ba umaasang magigising siya mula sa isang bangungot na ayaw niyang paniwalaan.

Ayon sa mga nakasaksi, walang makakalimot sa eksenang iyon—isang ama na unti-unting bumibigay habang binibigkas ang kanyang huling mensahe. “Emman, anak, salamat sa lahat. Hanggang sa muli nating pagkikita,” wika ni Kim sa nanginginig na tinig. Sa bawat katagang iyon, ramdam ng lahat ang tunay na lalim ng pag-ibig ng isang magulang.

Ang mga kaibigan at kasamahan ni Kim sa industriya ay dumating upang magbigay ng suporta. Marami ang lumapit at nagyakapan, habang ang ilan ay tahimik lang na nakatingin, pinipigilan ang sariling mga luha. Isa-isang nag-alay ng bulaklak at panalangin ang mga bisita, tanda ng kanilang pakikiramay sa pamilya.

Ang ina ni Emman ay halos hindi rin makapagsalita sa sobrang lungkot. Ayon sa kanya, si Emman ay isang masayahin at mapagmahal na anak na laging nagdadala ng liwanag sa kanilang tahanan. “Hindi namin alam kung paano kami babangon, pero kakayanin namin—dahil iyon ang gusto niya,” aniya habang pinupunasan ang luha.

Sa labas ng simbahan, daan-daang tagasuporta at mga kaibigan ang naghintay. May ilan pang nagdala ng kandila at mga larawan ni Emman bilang alaala. Ipinapakita ng mga tao kung gaano kalalim ang naging pagmamahal at respeto nila sa pamilyang Atienza.

Habang bumababa ang araw, nagsimula na ang huling paglalakbay ni Emman. Sa bawat hakbang ng mga nagbubuhat ng kanyang kabaong, ramdam ang bigat hindi lang ng katawan kundi ng damdamin ng bawat isa. Si Kim ay muling napahawak sa dibdib, pilit nilalabanan ang pagputok ng emosyon. Ang bawat patak ng luha ay tila sinasabayan ng pagbagsak ng ulan—parang langit mismo ay nakikiramay.

Ang social media ay napuno ng mga mensahe ng pakikiramay. Libo-libong netizens ang nagbahagi ng kanilang dasal para kay Kim at sa kanyang pamilya. Marami ang nagsabing nakita nila sa nangyari ang paalala kung gaano kahalaga ang oras na ginugugol sa mga mahal sa buhay. “Hindi natin alam kung kailan sila mawawala,” sabi ng isang komento. “Kaya habang nandiyan pa, iparamdam na natin ang pagmamahal.”

Matapos ang libing, nanatiling tahimik si Kim. Ngunit sa isang simpleng mensahe sa social media, sinabi niya: “Hindi ko man lubos maintindihan, pero nagtitiwala ako sa Diyos. Emman, anak, mahal na mahal kita.” Ang mga salitang iyon ay sapat na upang muling mapasigaw sa iyak ang mga tagasuporta.

Ang kwento ng pamamaalam na ito ay hindi lang tungkol sa pagkawala, kundi tungkol din sa walang hanggang pagmamahal ng isang magulang. Sa gitna ng sakit, ipinakita ni Kim ang tapang at pananampalataya—na kahit gaano man kalalim ang sugat, may pag-asang muling makikita ang liwanag.

Ang mga larawan at bidyong kuha sa seremonya ay patuloy na kumakalat, na nagsisilbing paalala na sa bawat tagumpay o pagsubok, may mga sandaling hindi kayang saluhin ng katatagan ang bigat ng puso. Sa pagkawala ni Emman, mas nakilala ng publiko si Kim hindi lang bilang isang TV personality, kundi bilang isang ama—isang taong totoo, marupok, ngunit puno ng pag-ibig.

Sa huli, nananatili ang alaala ni Emman sa bawat kuwento, tawa, at dasal ng mga nagmamahal sa kanya. At sa bawat patak ng luha ni Kim, naroon ang pag-asang muling magtatagpo sila—hindi dito sa mundo, kundi sa isang lugar kung saan wala nang sakit, at puro yakap na lang ang naghihintay.