Walang sinuman ang handa sa misteryong bumalot sa pagkawala ng mag-inang sina Linda Carver at anak niyang si Mason nang mag-hiking sila sa Yosemite National Park isang malamig na umaga ng Oktubre. Isang simpleng day hike lang ang plano: ilang larawan, kaunting pahinga sa bundok, at isang hapon ng bonding kasama ang kanilang aso na si Dakota, isang matalinong German Shepherd na palaging kasama sa kanilang mga paglalakbay. Pero matapos ang araw na iyon, hindi na sila muling nakita.

Sa loob ng walong buwan, walang natagpuang kahit anong bakas—walang gamit, walang footprints, walang pahiwatig ng direksiyon na tinahak nila. Paulit-ulit na sinuyod ng search teams ang daan, pati ang mga pasukang hindi pinupuntahan ng turista. May ilang teorya: posibleng mauwi sila sa maling trail, posibleng may nangyaring aksidente, posibleng may taong may masamang intensyon. Pero sa kakulangan ng ebidensya, nanatiling puro tanong ang lahat.

Ang tanging saksi? Ang katahimikan ng napakalawak na kagubatan ng Yosemite.

Si Daniel Carver, asawa ni Linda at ama ni Mason, ang pinakamalubhang tinamaan. Araw-araw siyang pumupunta sa park headquarters upang alamin kung may pag-unlad, kahit alam niyang halos wala. Paulit-ulit niyang naririnig ang parehong salita: “We’re still searching.” Ngunit habang lumilipas ang mga buwan, unti-unting humihina ang pag-asa.

Hanggang sa dumating ang isang umaga na magbabago sa lahat.

Sa tapat mismo ng kanilang bahay, may humampas na mahina sa pinto. Pagbukas ni Daniel, bumagsak sa paanan niya ang isang aso—payat, pawis, galis, nanginginig, ngunit walang pag-aalinlangan: si Dakota iyon.

Walo’t kalahating buwan mula nang mawala ang kanyang pamilya, heto siya, mag-isang nakabalik.

Nagulat si Daniel, natulala, at hindi makagalaw. Paano siya nakabalik? Bakit mag-isa? Nasaan ang mag-ina niya?

Pero ang pinakamalaking tanong ay nagsimula nang mapansin niya ang isang bagay: nakatali sa kwelyo ni Dakota ang isang maliit, gusot, at bahagyang nabasang piraso ng tela. Mukhang punit mula sa damit. At nakasulat dito, gamit ang mabilis at nanginginig na sulat-kamay:

“They’re still here.”

Hindi nagbigay ng lokasyon, walang direksiyon, walang pangalan. Pero malinaw ang mensahe: may taong humihingi ng tulong. May taong sinusubukang magsalita—at iyon ay malamang si Linda.

Dahil dito, muling nagbalik ang malawakang paghahanap. Sa unang pagkakataon, may matibay na clue. Sumama si Dakota sa search team, at tila may sinusundan siyang direksiyon—isang parte ng kagubatan na dati nang nalibot pero hindi lubusang nasuyod dahil sa mapanganib na bangin at malalaglag na bato.

Sa pag-abot nila sa gilid ng isang makipot na canyon, huminto ang aso at nagpakawala ng mahabang tahol. Doon nakita ng search team ang nakakakilabot na ebidensya: punit na backpack ni Linda, at ilang metro ang layo, ang maliit na laruan ni Mason na palaging nasa bulsa nito.

Hindi pa rin natatagpuan ang mag-ina, ngunit ang pagbabalik ni Dakota ay nagbigay-diin sa posibilidad na hindi simpleng “nawala” lamang sila. Maaaring may sumama sa kanila. Maaaring may tumulong. Maaaring may nangyari na hindi pa naipapaliwanag.

Hanggang ngayon, patuloy ang paghahanap at hindi nawawalan ng pag-asa ang pamilya. Ang mensaheng dala ng aso—maliit, marumi, halos hindi mabasa—ang tanging dahilan kung bakit muling nabuhay ang paniniwalang maaaring buhay pa sila.

At para kay Daniel, sapat na iyon para hindi sumuko.