Sa Colorado, kung saan ang hangin ng kabundukan ay malamig at malinis, may isang trahedyang tumatak sa buong komunidad—isang pagkawala na bumasag sa katahimikan ng lugar. Limang taon ang lumipas bago muling sumiklab ang pangalang matagal nang iniiyakan: sina Jamie at Lila Thompson, magkapatid na hindi na nakauwi mula sa isang simpleng paglalakad sa kakahuyan.

Noong araw na nawala ang magkapatid, karaniwan lang ang lahat. Martes ng hapon, maliwanag ang langit, at tila walang banta ng anumang panganib. Pumasok sila sa kakahuyan sa likod ng kanilang bahay—isang lugar na palagi nilang pinaglalaruan. Ang ina nila, si Marissa, ay sanay na sa ingay ng mga batang tumatakbo sa damuhan, kaya hindi niya inakalang ang katahimikang sumunod ay magiging simula ng pinakamadilim na kabanata ng kanilang buhay.

Pagdating ng gabi na walang umuuwi, nagsimula ang pagkabalisa. Pagsapit ng madaling-araw, naging takot. At pagsapit ng ikalawang araw, naging desperasyon. Halos buong bayan ang tumulong sa paghahanap: mga pulis, volunteers, rescue dogs, pati mga mountaineer. Umulan, lumamig, at nagbago ang panahon—pero hindi tumigil ang paghahanap.

Walang bakas. Walang sapatos na naiwan. Walang bahid ng damit. Para bang nilamon ng gubat ang dalawang bata.

Lumipas ang limang taon. Unti-unti nang bumalik sa normal ang buhay ng karamihan—maliban sa pamilya Thompson. Araw-araw, tumitingin pa rin si Marissa sa bintana, umaasang may dalawang silweteng tatakbo papalapit. Pero walang dumating.

Hanggang isang umaga, habang nagrereport ang mga forest rangers tungkol sa pagkakaroon ng kakaibang amoy sa isang bahagi ng kagubatan, isang matandang puno ang naabutan nilang may bitak sa gitna—isang malaking awang na parang pilit na sinasara ng panahon. Hindi ito bahagi ng trail at matagal nang hindi pinapasok ng sinuman ang lugar.

Sa loob ng puno, may nakita silang tela. At kung saan may tela… may kasaysayan.

Maingat na binuksan ng mga awtoridad ang loob ng punong iyon, at doon nila nakita ang dalawang munting katawan—nakaupo, magkayakap, at tila nagpapainitan sa loob ng isang masikip na puwang. Magkapatid. Bata. At matagal nang naghihintay na matagpuan.

Mabilis na kumalat ang balita. Nagbalikan ang mga taong minsang tumulong sa paghahanap. May mga umiyak, may nanahimik, at may hindi makapaniwalang tumitig sa larawang ipinakita ng media—isang punong nagkubli ng lihim na limang taon nang hindi nasusulyapan.

Ayon sa imbestigasyon, malakas ang posibilidad na naghanap ng masisilungan ang mga bata matapos maligaw sa gubat. Posibleng inabutan sila ng lamig, gutom, o lakas ng panahon. Ang lugar kung saan sila natagpuan ay malayo sa anumang trail—masyadong malayo para sa batang wala pang sampung taon ang edad.

Ang pinakamasakit? Sa posisyong natagpuan sila, malinaw na nagpipilit silang manatiling buhay. Magkayakap. Naguunahan sa init. At umaasang may darating na tulong na hindi kailanman dumating.

Hindi madaling tanggapin ng kanilang ina ang sinapit ng anak. Ngunit nang makita niya ang larawan ng magkapatid—mahigpit na yakap, parang nagpapaalam—hindi niya napigilang maiyak, hindi dahil sa natagpuan sila nang wala nang buhay, kundi dahil sa huling sandali, magkasama pa rin sila.

Nagpatawag ng munting seremonya ang komunidad. Hindi ito marangya, hindi malaki, ngunit puno ng luha at pakikiramay. Inilibing silang magkatabi, hindi malayo mula sa kagubatang minsang naging kanilang palaruan at kalauna’y naging huling hantungan.

Ngunit higit pa sa lungkot, nag-iwan ang pangyayaring ito ng malinaw na mensahe: ang mundo ay delikado, ang kalikasan ay hindi laging mapagkalinga, at ang isang iglap ay maaaring maging habambuhay na paghihinagpis. Ngunit sa likod ng trahedya, may kwento rin ng pagmamahalan—dahil hanggang sa huli, hindi naghiwalay ang magkapatid na minsan ay nagpasaya sa bayan.

Limang taon silang hinanap. At nang matagpuan sila, dala nila ang tahimik na paalala na ang pag-ibig, lalo na sa pagitan ng magkapatid, ay kaya ring tumayo sa harap ng takot, lamig, at kadiliman.

At iyon ang kwento na hindi kailanman malilimutan ng Colorado.