Tatlong taon nang pasan ng buong Idaho ang misteryo ng pagkawala ng magkapatid na sina Eliza at Mara Whitfield. Sa loob ng panahong iyon, walang sagot, walang lead, at walang kahit anong palatandaan kung nasaan sila. Ang tanging naiwan sa pamilya ay luha at paulit-ulit na tanong: paano mawawala ang dalawang bata sa loob ng ilang minuto?

Noong araw na nawala sila, 11 taong gulang si Eliza at 8 taong gulang si Mara. Kasama nila ang kanilang tiyahin sa isang weekend camping trip. Isang iglap lang daw—habang nag-aayos ng apoy at pagkain—nang mapansin ng tiyahin na wala ang magkapatid. Sa isip nito, baka naglalaro lang sa malapit. Ngunit sa oras na lumalim ang paghahanap, doon nagsimulang sumulpot ang takot: hindi na sila bumalik.

Sinuyod ng mga pulis, ranger, at volunteers ang buong bundok sa loob ng linggo, buwan, at taon. Wala. Hindi sapatos, hindi damit, hindi bakas ng paa. Parang nabulsa ng kagubatan ang dalawang bata at tuluyang naglaho.

Hanggang sa isang mahamog na umaga, tatlong taon matapos silang mawala, isang forest ranger ang tumawag sa sheriff’s office. May natagpuan daw siya—isang batang babae na marumi, namumutla, payat na payat, at parang hindi sanay makakita ng tao.

At ang mas nakakakilabot: hindi niya dala ang gamit. Ang dala niya ay dalawang maliit na rope dolls—gawa sa lubid, putik, at piraso ng lumang tela. Magkadikit ang mga ito, mahigpit na hawak ng bata na parang sarili niyang buhay.

Agad siyang dinala sa ospital. Doon nakumpirma: ito ay si Mara, ang nakababatang kapatid.

Nang una siyang tanungin ng mga doktor at investigator, halos hindi siya makapagsalita. Matamlay ang mga mata, takot sa tunog, at laging yumayakap sa dalawang rope dolls na hawak. Ilang araw bago siya tuluyang nakapagsalita.

At nang magsimula siyang magsalita, mas lalo itong nagdulot ng tanong.

Ayon sa kanya, hindi raw sila basta “nawala.” Hinila daw sila palabas ng campsite ng isang lalaking hindi nila kilala. Hindi raw niya makita ang mukha dahil takpan ito ng hood at putik. Ang alam lang daw niya ay malaki ito, malakas, at hindi nagsasalita.

Ayon kay Mara, dinala sila sa isang lumang kubo sa loob ng gubat na halos walang nakakakita. Walang ilaw. Walang pagkain maliban sa mga tinapay na tinatapon sa sahig. Hindi niya alam kung gaano katagal sila roon—wala silang paraan para malaman ang araw at gabi.

Pero ang pinaka-nakakasakit marinig: isang araw, nagising daw si Mara na wala na si Eliza. Walang tunog. Walang bakas. Walang paliwanag. Naiwan siyang mag-isa sa kubo.

Doon niya raw natuklasan ang dalawang rope dolls sa ibabaw ng lumang mesa sa sulok. Isa raw ang mas mahaba, mas makapal ang tali—at ang isa ay maliit, payat, at halos nagkakalas-kalas. Sinabi raw sa kanya ng lalaki (sa iilang pagkakataong nagsalita ito) na “para raw ito sa kanila.”

“Isa para sa ate mo,” sabi raw ng lalaki. “Isa para sa’yo.”

Hindi niya alam ang kahulugan nito—kung laruan ba, simbolo, o babala. Basta ang alam niya, mula noon, hindi na bumalik ang lalaki.

At sa mga sumunod na araw, nagpasya siyang tumakas. Gumapang siya palabas ng isang sirang bahagi ng sahig at tumakbo hanggang halos mawalan ng malay sa gutom. Doon siya natagpuan ng forest ranger.

Ang pagbalik ni Mara ay naghatid ng pag-asa—pero kasabay nito ang mas mabigat na tanong: nasaan si Eliza?

Hinahanap ngayon ng mga awtoridad ang kubo na sinasabi ng bata, pero hanggang ngayon, wala pa ring natatagpuan. Ang buong lugar ay sobrang lawak ng kagubatan. At ang mas nakakatakot, wala ring natatagpuang bakas ng sinasabing lalaki.

Habang patuloy ang imbestigasyon, hindi pa rin binitawan ni Mara ang dalawang rope dolls. Natutulog siya na nakayakap sa mga ito at umiiyak sa bawat pagbanggit ng pangalan ng kanyang ate.

Ayon sa child specialist na tumitingin sa kanya, “Sa paraang hindi pa natin lubos maintindihan, ang dalawang rope dolls na ito ang nagpanatili ng lakas ng bata. Para sa kanya, iyon ang koneksiyon niya sa ate, sa bahay, at sa pag-asang may makakakita sa kanya.”

Maging ang mga detective ay nagtataka: bakit dalawang dolls? Bakit iniwan ng lalaki? Ano ang kahulugan ng sumusunod na pattern ng tali sa katawan ng mga manika? May simbolo ba ito? Mensahe?

At pinakamalaki sa lahat: buhay pa ba si Eliza?

Tatlong taon. Isang bata ang nakauwi. Isang bata ang nananatiling nawawala.

At dalawang rope dolls ang nagbukas ng mas malalim pang misteryo na maaaring tumukoy hindi lang sa pagkawala ng magkapatid—kundi sa isang taong matagal nang nagtatago sa lilim ng kagubatan.