Tahimik lang si Alina habang pinagmamasdan ang malawak na bulwagan ng mansyon—mga chandeliers na kumikislap, mga painting na halatang milyon ang halaga, at mga taong bihis na bihis na parang nasa pelikula. Hindi niya akalain na makakapasok siya sa ganitong lugar. Isa lang siyang waitress sa maliit na café, pero ngayong gabi, napunta siya rito bilang caterer para sa isang malaking event ng kilalang bilyonaryo—si Leonardo Villareal.

Habang inaayos ni Alina ang mga tray ng inumin, napatingin siya sa pader ng mansyon. Napahinto siya bigla. Sa gitna ng mga larawan ng mga kilalang tao, may isang lumang litrato—at doon, nanlaki ang kanyang mga mata.

Ang babaeng nasa larawan… ay ang kanyang ina.

Nanginginig ang kanyang kamay habang lumalapit. Hindi siya nagkakamali—iyon si Maria, ang ina niyang matagal nang namatay, nakasuot ng simpleng bestida at may ngiti sa labi. Pero bakit naroon ang litrato nito sa tahanan ng isang mayamang taong ni minsan ay hindi nila nakilala?

Hindi niya mapigilan ang sarili. Lumapit siya kay Leonardo, na abala sa pakikipag-usap sa mga bisita. “Sir,” mahinahon niyang sabi, “may maaari po ba akong itanong?”

Tumango si Leonardo, medyo nagtataka. “Ano iyon, hija?”

“Bakit po may litrato ng nanay ko sa mansyon ninyo?”

Tahimik. Lahat ng nasa paligid ay tila natigilan. Napatingin si Leonardo sa direksyon ng litrato, at unti-unting nag-iba ang ekspresyon ng kanyang mukha—mula sa pagkagulat, hanggang sa tila pangungulila.

“Anong pangalan ng nanay mo?” tanong niya.

“Maria… Maria Dela Cruz,” sagot ni Alina, halos pabulong.

Halos malaglag ang basong hawak ni Leonardo. Umupo siya, tila tinamaan ng alaala na matagal na niyang pilit kinakalimutan. “Hindi… hindi maaari,” mahinang sabi niya.

Lumapit siya kay Alina, at sa unang pagkakataon, kitang-kita ng dalaga ang lungkot sa mga mata ng bilyonaryo. “Maria Dela Cruz…” ulit ni Leonardo, “siya ang babaeng minahal ko noong araw.”

Gulat si Alina. “Minahal ninyo? Pero… iniwan niya ang probinsya bago ako ipinanganak. Hindi ko po kilala ang ama ko.”

Napaluha si Leonardo. “Dahil ako ang dahilan kung bakit siya umalis,” sabi niya. “Bata pa ako noon—anak ng mayaman, at siya’y anak ng labandera. Minahal namin ang isa’t isa, pero tutol ang pamilya ko. Pinilit nila akong ipadala sa Amerika para mag-aral, at nang bumalik ako, wala na siya.”

Tahimik si Alina. Biglang bumalik sa isip niya ang mga kwento ng kanyang ina—ang pag-ibig na hindi natuloy, ang lalaking hindi na bumalik, at ang pangakong maghihintay.

“Kailan siya…?” tanong ni Leonardo, halos hindi matapos ang salita.

“Namatay po dalawang taon na ang nakalipas,” sagot ni Alina. “Hindi niya po nabanggit ang pangalan ninyo… pero palagi niyang sinasabi, may dahilan daw kung bakit hindi sila pwede.”

Huminga nang malalim si Leonardo, at sabay hawak sa kamay ni Alina. “Kung alam ko lang… kung alam ko lang na nagkaroon kami ng anak.”

Nanlaki ang mata ni Alina. “A-anak?”

Ngumiti nang malungkot si Leonardo. “Hija, ilang taon ka na?”

“Dalawampu’t dalawa po,” sagot niya.

Tumango si Leonardo. “Eksaktong taon noong huli ko siyang nakita.”

Bumigat ang hangin. Halos hindi makapaniwala si Alina sa narinig. Ang lalaking tinitingala ng lahat bilang matapang at matagumpay na negosyante… siya pala ang ama na matagal niyang pinangarap makilala.

“Kung totoo ang sinasabi ninyo…” nanginginig na sabi ni Alina, “…bakit ngayon lang?”

“Dahil ngayon lang kita nakita,” tugon ni Leonardo. “At simula ngayon, hindi na kita hahayaang mag-isa.”

Lumipas ang gabi na puno ng luha, yakapan, at mga tanong na matagal nang walang sagot. Nang sumikat ang araw, nakaupo si Leonardo sa hardin ng kanyang mansyon, hawak ang litrato ni Maria—ngayon, kasama na si Alina sa bagong larawan sa tabi nito.

Pagkalipas ng ilang linggo, isang press release ang lumabas: “Billionaire Leonardo Villareal Found His Long-Lost Daughter.” Pero sa likod ng mga balitang iyon, may mas malalim na istorya—ang muling pagkabuo ng isang pamilyang sinira ng yaman, panahon, at mga desisyong hindi na mababawi.

Ngayon, madalas makita si Alina sa tabi ng ama, hindi bilang empleyado, kundi bilang tagapagmana ng isang bagong simula. At tuwing tatanungin siya ng mga tao kung ano ang pinakamagandang araw ng kanyang buhay, palagi niyang sagot:
“’Yung araw na nakita ko ang litrato ni Mama sa mansyon—dahil iyon pala ang paraan ng tadhana para mahanap ko ang aking ama.”