Ang araw ay halos lumubog na sa gilid ng bayan ng Charleston nang marinig ni Maya Brooks ang kumakalam na tiyan ng kanyang nakababatang kapatid. Isang linggo nang walang matinong pagkain ang mag-ina mula nang mawalan ng trabaho si Maya sa diner kung saan siya nagtatrabaho bilang waitress. Wala na siyang pera, wala nang pag-asa — maliban sa iisang bahay na ayaw niyang lapitan: ang mansyon ni Mr. Elijah Crane, ang pinakakilalang milyonaryo sa lugar, na halos hindi na lumalabas simula nang ma-paralyze ito dalawang taon na ang nakalipas.

Maraming kuwento ang umiikot tungkol kay Elijah — na siya raw ay dating masayahin, ngunit simula nang maaksidente, naging mapait, malupit, at galit sa lahat. Walang nakakausap, walang pinapapasok. Pero sa gabing iyon, nang makita ni Maya ang isang tray ng pagkain na itinapon ng tagasilbi mula sa likod ng bahay, hindi na niya nakayanan. Lumapit siya, nanginginig sa lamig at gutom, at tumawag:

“Sir… maaari ko po bang makuha ang mga tira ninyo? Hindi po ako magnanakaw. Gutom lang talaga kami.”

Tahimik ang paligid. Akala niya’y walang makakarinig. Ngunit mula sa loob ng bintana, may boses na malamig na sumagot, “Kung kaya mong magbigay ng himala, saka ko ipagpapalit sa ’yo ang pagkain.”

Ngumiti si Maya ng marahan. “Kung ganon, Sir, hayaan ninyo po akong magdasal para sa inyo. Hindi ko alam kung anong himala ang gusto ninyo, pero baka marinig tayo ng Diyos.”

Tumawa si Elijah — mapait, puno ng galit. “Dasal? Kung totoo ang mga himala, nakakalakad na sana ako ngayon.”
Pero may kakaiba sa tinig ni Maya. Hindi ito pakiusap ng kawawa. May tapang, may pananampalataya. Kaya’t pinayagan niya itong pumasok, siguro dahil matagal na rin siyang hindi nakausap ng taong totoo.

Sa loob ng mansyon, nakita ni Maya ang mga litrato ni Elijah noong panahong buhay pa ang asawa niya — isang babaeng may ngiti ng liwanag. “She’s beautiful,” sabi ni Maya.
“She was,” sagot ng lalaki, malamig pa rin.
“Naalala ko po, sabi ng pastor namin, hindi namamatay ang pagmamahal, kahit mawala ang katawan,” tugon ni Maya.

Tahimik si Elijah. Hindi na siya sanay na may nakikinig, lalo na sa ganitong kabataan na walang hinihinging kapalit kundi pag-asa.

Habang nililinis ni Maya ang lamesa, napansin niya ang Bible sa gilid, puno ng alikabok. “Pwede ko po bang buksan?” tanong niya. Tumango si Elijah. Binasa niya ang isang talata:
“The Lord is close to the brokenhearted and saves those who are crushed in spirit.”

Nang mga sumunod na araw, bumalik si Maya — hindi na lang para sa pagkain, kundi para magdasal. Bawat gabi, binabasa niya si Elijah ng ilang talata, pinapatawa ito kahit kaunti, at dinadala ang kapatid niya minsan para kumanta. Dahan-dahan, nagsimulang magbago ang mukha ng lalaki.

Isang umaga, habang naglalagay si Maya ng bulaklak sa tabi ng wheelchair, biglang napahinto si Elijah. “Maya… I felt something,” mahina niyang sabi.
“Po?”
“Yung daliri ko… gumalaw.”

Mabilis siyang napaiyak. Tinawag niya ang nurse, ngunit kahit ang doktor ay hindi makapaniwala. Simula nang aksidente, walang senyales ng paggalaw, pero ngayon—may milagro.

“Hindi ako naniniwala sa himala,” sabi ni Elijah habang pinagmamasdan ang kamay niyang bahagyang umaangat. “Pero ngayon, ewan ko…”

Pagkalipas ng ilang linggo, patuloy ang pagbalik ni Maya. Unti-unti, nakalakad si Elijah gamit ang tungkod. Sa unang beses na lumabas siya sa kanyang bakuran, nandoon si Maya at ang kapatid, umiiyak sa tuwa.

“Sir,” mahina niyang sabi, “’Yan po ang himala na pinangako ko.”
Ngumiti si Elijah. “At ito naman,” sabi niya habang iniaabot ang isang sobre, “ang kapalit ng dasal mo.”

Sa loob ng sobre ay isang dokumento — scholarship para kay Maya at sa kanyang kapatid, at isang maliit na bahay sa gilid ng bayan.
“Hindi ko alam kung paano ka makakabayad sa Diyos, Maya,” sabi ni Elijah, “pero ako, may paraan akong makabawi sa’yo.”

Lumipas ang ilang buwan, muling nakabalik si Elijah sa negosyo. Sa bawat interview, lagi niyang sinasabi:
“Hindi ako gumaling dahil sa gamot. Gumaling ako dahil may isang batang naniwala na may natitira pa akong halaga kahit hindi ko na kayang tumayo.”

At si Maya? Nagtapos siya sa kolehiyo, naging nurse, at siya mismo ang nag-aalaga kay Elijah. Mula sa pulubi, naging bahagi siya ng pamilya ng lalaking minsan ay tumawa sa kanyang pananampalataya.

Sabi ni Maya sa isang panayam:
“Hindi lahat ng himala ay biglaan. Minsan, tao lang talaga ang ipinapadala ng Diyos.”