Umigting ang tensyon sa isang public hearing nang magharap sina Arice at Congresswoman Janet Garin sa isang diskusyon na agad naging sentro ng atensyon. Sa bilis ng palitan ng salita at tindi ng argumento, malinaw na ang dalawa ay may magkaibang pananaw sa usapin—lalo na nang umikot ang debate sa umano’y pagtatanggol ni Garin kina Speaker Martin Romualdez at Pangulong Ferdinand “Bongbong” Marcos Jr.

Nagsimula ang usapan sa isang tila karaniwang interpellation, ngunit mabilis itong nagbago nang hamunin ni Arice ang mga pahayag ni Garin. Sa tono ng kanyang pagtatanong, ramdam na sabik siyang makuha ang malinaw at diretsong sagot tungkol sa mga isyung dala-dala ng publiko. Marami ang nagsabi na bihira makita si Arice na ganito kainit magsalita, ngunit mas lalong bihira makita si Garin na hindi magpatalo sa isang open exchange.

Ipinunto ni Arice na dapat bigyan-prayoridad ang masusing pagbusisi sa mga desisyon at panukalang direktang nakaaapekto sa taumbayan. Ayon sa kanya, ang anumang hinala ng pagprotekta sa mga nasa mataas na posisyon ay dapat pagnilayan at hindi basta tinatanggap. Sa kanyang mga tanong, malinaw ang layunin: magkaroon ng transparency at accountability sa bawat polisiya, bawat hakbang, at bawat desisyon na nagmumula sa mga lider ng bansa.

Hindi naman nagpatinag si Garin. Agad niyang sinagot ang mga akusasyon at ipinagtanggol ang sarili laban sa mga pahayag na tila nagpapakita raw ng pagkiling. Ayon sa kanya, wala siyang anumang motibong protektahan ang sinuman; bagkus, ang kanyang posisyon ay nakabatay sa datos, proseso, at responsibilidad bilang mambabatas. Iginiit niyang hindi dapat ginagawang personal ang isang diskusyon na nakatuon sa trabaho at serbisyo publiko.

Mas lalo pang uminit ang palitan nang magsimulang magbigay si Garin ng mas mahahabang paliwanag, bagay na sinabayan ni Arice ng matatalim na follow-up questions. Dito raw nakita ng marami ang pagkakaiba sa kanilang estilo—si Arice, direkta at mabilis sumuntok sa punto; si Garin, malawak, mahaba, at detalyado ang depensa.

Sa loob ng ilang minuto, halos walang naiwan sa mga nakaupo. Lahat ay nakatutok, walang kumikibo, at makikita sa mukha ng mga nanonood ang paghahalo ng gulat, tuwa, at pagkabahala. Ilang eksperto ang nagkomento na bihira ang ganitong klase ng sagupaan—isang diskusyong hindi scripted, hindi pinlano, ngunit puno ng emosyon at matinding paninindigan.

Habang tumatagal ang palitan, mas lumilinaw na hindi lang ito tungkol sa isang isyu o isang pangalan. Ito ay usapin ng pananagutan, prinsipyo, at kung paano dapat tinatrato ang kapangyarihan. Para kay Arice, ang pagtatanong ay tungkulin. Para kay Garin, ang pagtatanggol ay hindi pagtatakip, kundi pagpapaliwanag.

Sa pagtatapos ng sesyon, pareho silang nanindigan sa kani-kanyang posisyon. Walang umatras, walang nagpakita ng panghihina—at dahil dito, mas naging matunog ang usapan sa social media. Marami ang pumuri sa tapang ni Arice, habang marami rin ang humanga sa pagkakapanindigan ni Garin. Ang iba nama’y nagsabing kailangan ang ganitong klaseng diskurso upang manatiling buhay ang demokrasya.

Isang bagay ang malinaw: ang bangayan na ito ay maaaring maging bahagi na naman ng mahabang listahan ng mahahalagang debate sa Kongreso. At kung ano man ang maging bunga nito, isang paalala itong sa pulitika, hindi sapat ang tahimik—kailangan ang tapang, paliwanag, at bukas na harapan ng ideya upang mas maintindihan ng publiko ang tunay na nangyayari.