Umiinit muli ang atensyon ng publiko matapos kumalat ang isang bahagi ng pagdinig kung saan kapansin-pansin ang tila pagkabigla ni Secretary Boying Remulla sa sunod-sunod na tanong na ibinato ni Senador Rodante Marcoleta. Marami ang nagsabing “tiklop” ang kalihim, habang ang ilan naman ay nagsabing normal lamang ang ganitong tensyon kapag maselang isyu ang tinatalakay sa Senado.

Nagsimula ang lahat sa regular na pagdinig na naglalayong alamin ang estado ng ilang polisiya at programa sa loob ng Department of Justice. Nakapaghain na ng kanyang presentasyon si Remulla, ngunit agad itong sinundan ng serye ng tanong mula kay Sen. Marcoleta—mga tanong na mabilis, diretsahan, at nakasentro sa mga punto na kailangang ilatag nang malinaw.

Sa unang ilang minuto pa lang, lumutang na ang tensyon. Si Marcoleta, kilala sa kanyang matapang na estilo ng pagtatanong, ay agad nagtutok sa ilang bahagi ng ulat na hindi umano malinaw. Sa tuwing magsisimula ng paliwanag si Remulla, agad itong sinusundan ng panibagong tanong, dahilan para maraming manonood ang makapansin ng tila pag-aalangan sa sagot ng kalihim.

Hindi naman maikakaila na sinusubukan ni Remulla na maging mahinahon at maayos ang pagsagot. Ngunit sa lawak ng sakop ng usapan at bilis ng tanong, may ilang sandaling tila napapahinto siya, na siyang nagbigay ng impresyong “di nakapalag” sa harap ng sunod-sunod na pagsusuri. Sa social media, lalo pang umigting ang talakayan—may mga pumuri sa pagiging masusi ni Marcoleta, habang mayroon ding nagsabing dapat bigyan ng sapat na oras ang kalihim para makapagbigay ng mas organisadong paliwanag.

Sa kalagitnaan ng talakayan, mas naging matindi ang tono. Ilang isyu pa tungkol sa implementasyon ng ilang polisiya ang binuksan ni Marcoleta, at bawat tanong ay tila humahamon na mas maging eksakto at malinaw ang paliwanag ng DOJ. Hindi rin nagpahuli si Remulla, dahil patuloy niyang sinubukang ituwid, ipaliwanag, at bigyang-konteksto ang bawat puntong tinatalakay.

Gayunpaman, hindi maikakailang mas lumakas ang presensya ni Marcoleta sa nasabing pagdinig. Ang kanyang serye ng tanong ay hindi lamang basta mga pangkaraniwang usisa—ito’y mga tanong na nakadisenyo upang busisiin ang detalye, siyasatin ang proseso, at ilantad ang anumang bahagi ng usapan na maaari pang maging mas malinaw sa publiko.

Pagkatapos ng palitan, mas naging malawak ang diskusyon. Ang ilan ay naniniwalang mabuti ito para sa demokrasya—isang paalala na dapat ay handang sagutin ng mga opisyal ang lahat ng tanong, lalo na kung ang usapan ay may kaugnayan sa mga polisiya ng pamahalaan. May ilan namang nagpahayag ng pangambang baka masyadong naging agresibo ang palitan, at baka mas mainam kung may mas mahinahong daloy ang diskurso.

Ngunit sa dulo, malinaw ang isang bagay: muling napatunayan na ang Senado ay hindi lamang lugar ng presentasyon ng datos, kundi isang entablado ng masinsinang pagsusuri, paghaharap ng pananaw, at pag-uusap na maaaring magdulot ng tensyon, ngunit naglalayong humantong sa mas malinaw na direksyon para sa publiko.

Patuloy ang usapan at hindi pa tapos ang debate. Ngunit ang isang saglit ng katahimikan ni Remulla sa harap ng matinding tanong ni Marcoleta ay sapat na upang muling pag-usapan ng bayan ang klase ng pagsusuring nangyayari sa loob ng Kongreso—isang prosesong may halong tapang, tensyon, at pagnanais na mapabuti ang pamahalaan.